9 ตุลาคม 2550 16:59 น.
ภู ภัทรชนน
น้องเขียนคำไม่สุภาพ แม่ก็ด่า
พี่เขียนคำสุภาพมา แม่ชมสวย
น้องอีกคนเขียนคำว่า แม่ร่ำรวย
แม่ชมด้วยไม่ขาดปากมากคำยอ
น้องชายอยากเป็นนักเขียนอิสระ
พี่บอกชะ เขียนชื่อตัวยังมั่วม่อ
น้องโต้แย้ง พี่อย่าหยาม เถอะตามรอ
อีกหน่อยง้อ ขอดูบ้าง สร้างตำรา
พี่ชอบอ่านกฎหมาย หลายหมวดหมู่
น้องชอบดูสารคดี ทีสรรหา
พี่ขยันร่ำเรียนเพียรวิชา
จนได้เป็นผู้พิพากษา รู้ทั้งมวล
น้องเขียนน้ำ ฟ้า ดิน ทรัพย์สินโลก
เขียนทุกข์โศกสะท้อนย้ำย้อนหวน
แม่นั่งดุ พี่นั่งด่า ว่าไม่ควร
ไส้แห้งให้ทบทวน ควรหรือไร
น้องรั้นมาตั้งแต่เล็กเป็นเด็กน้อย
พี่ก็คอยห้ามปรามจนข้ามสมัย
กระดานโลกเสรีภาพ อาบหัวใจ
แผ่นดินใหญ่ ไม่ห้ามเขียน เรียนโลกเอย
9 ตุลาคม 2550 12:05 น.
ภู ภัทรชนน
พี่ชายวาดรูปโลก สวยสีเขียว
น้องชายวาดจันทร์เสี้ยว สวยสีขาว
น้องหญิงวิ่งวุ่น วาดหมู่ดาว
อวดกันกล่าวว่าต้องแต้มภาพแย้มยิ้ม
พี่ชายป้ายสีแสด จนแปดเปื้อน
น้องชายหน้าเจื่อน จันทร์เกิดสนิม
น้องหญิงบอกไม่เอาต้องเพราพริ้ม
เพราะมือนิ่ม พี่ไม่นิ่ง ไม่แน่นอน
แล้วต่างเติมสีสันกันยกใหญ่
ยิ่งวาดไปเรื่อยเรื่อย ยิ่งเหนื่อยอ่อน
ใครผู้ป้ายสีแสด โลกแผดร้อน
น้องชายวอนวาดสีเขียวให้เหมือนเดิม
น้องหญิง งอแง แง่งอนง้อ
พี่หนูขอสีขาวแต้มดาวเพิ่ม
น้องชายนั่งอมยิ้มอิ่มจันทร์เจิม
พี่ชายเติมสีจ้า จะว่าอะไร
พี่ชายบ่น สีทุกสี คือสิ่งเปื้อน
คิดจะกลบเกลื่อนกันอยู่ได้
เสื้อเปื้อนสีแม่ก็ซัก ทุกครั้งไป
แม่ตีให้ก้นลาย ระบายอารมณ์
9 ตุลาคม 2550 08:48 น.
ภู ภัทรชนน
ร้อยลีลาล้านอารมณ์สังคมโลก
มิกึ่งโศกเหลี่ยมนุษย์ฉุดพร่าผลาญ
คบ"เพื่อนกิน"เที่ยวนำแหล่งสำราญ
ก่อเกิดการเสียทรัพย์นับอนันต์
เกียรติชื่อเสียงเพียงพริบตาเพื่อนพาดับ
พร้อมพร้อมกับการงานผลาญพลิกผัน
ทุกข์ทอดทิ้งเปล่าอาดูรเกื้อกูลกัน
หญิงเสียขวัญชายเสียคนมลทินครอง
ยิ่งเพื่อนกินเสแสร้งแต่งบทบาท
ยิ่งเป็นทาสอบายมุขทุกข์สยอง
ลานโลกีย์ยังศีลธรรมย่ำครรลอง
เปลวไฟกองกิเลสเหตุเพื่อนกิน
"เพื่อนตาย"หายากเย็นเป็นประโยชน์
ชี้คุณโทษบุญบาปตราบชั่วสิ้น
อารีรอบล้อมรักประจักษ์จินต์
ธรรมถวิลทวีสุขหลีกทุกข์ภัย
อาชีวะประพฤติชอบประกอบกิจ
เป็นมิ่งมิตรทุกสถานกาลสมัย
เจ็บ จน ยากลำบากบั่นมิหวั่นใจ
ถึงกิจไกลกล้าแกร่งด้วยแรงทะยาน
คบเพื่อนดีมีคุณธรรมความถูกต้อง
ยิ่งเพชรทองค่ายิ่งใหญ่คุณไพศาล
คนเพื่อนกินเป็นปัญหาเหมือนซาตาน
ยิ่งพบพานยิ่งผลาญพร่า ค่าของคน
8 ตุลาคม 2550 16:05 น.
ภู ภัทรชนน
(อีทิสังฉันท์)
อัชชะโลกระเริงสมัยเสมอ
เขย่าขย่มระบมละเมอ ละเมิดการ
ท่วมทะลักพิโรธอุโฆษระราน
สถุลสถลสถิตสถาน สะพัดพูน
ทั่วทวีปก็บีบอุบายพิบูล
กระแทกกระทั้นกระสันสิปูน ประเทศพัง
เศรษฐกิจพิชิตฉลาดพลัง
จะต่อก็ตีตลอดลุคลัง คะมำมอม
สันติภาพผะแผ่วพิภพมิยอม
จะป่าวประกาศชญาณถนอม มนุษย์นาม
หมิ่นประมาทสะดุดกระไดก็ดาม
วิจักขณ์วิจัยไผทเถอะถาม กระทบภพ
ดินสะเทือนทะเลทะลักมิจบ
ผลิตเมล็ดเผด็จระบบ บ ยั่นเป็น
บุญขยายนิยามสิยากสิเย็น
ประสิทธิผลประสานประเด็น เคราะห์กรรมเกย
อัชชะโลกสงบสงัดมิเคย
ระงับระเบิดกระสุนสิเหวย ก็โลกคนฯ
8 ตุลาคม 2550 12:07 น.
ภู ภัทรชนน
(คำฉันท์สัททุลฯ)
หมาเห่าหอนวนิพกเพราะตกชิวะชะตา
ถึงทุกขท่วมพา ผุพงศ์
ฝูงนกเขาก็ขยันจะขันพิริยะคง
แซ่เสียงประสุขสงค์ พิศาล
ผีเสื้อมาสหพันธะมั่นภวะพิมาน
มุ่งรักษสูงชาญ เชวง
เต่าล้านปี บ ตระหนกนรกภพประเลง
ครึกโครมคระครื้นเครง ขบวน
หอกดาบคมฟุฟะฟ้าว ริหลาวกุ๊กิจะกวน
ทองแท้เถอะทบทวน ไผท
ฟื้นฟูฟากพสุธาประชาชนะสมัย
ดินน้ำและลมไฟ ผจัญ
ทั่วเถื่อนถิ่นตะละภูทะเลจตุรพรรค์
ยืนหยัดสิยืนยัน ประยุกต์
ตีนดิดดินกสิกรรมจะนำกุศลสุข
วิญญาณสะท้านทุกข์ ก็พอ
หมาเห่าหอนก็จะผ่อนจะนอนพลพะนอ
ปีกสูงสิเคลียคลอ คละความ (เฮย)
หน้าส่วนตัว
845
