14 กันยายน 2546 17:05 น.
มาแตง
ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเก่า
ที่ว่างรอบกายเงียบเหงา - - - จนใจหาย
ทั้ง ทั้ง ที่เนิ่นนานมาแล้ว - - - แต่เสียงหัวใจยังแว่วแต่คำว่าเดียวดาย
เหมือนที่ฉันรู้สึกว่าต้องเดินผ่านช่วงเวลาเลวร้าย - - - อีกวัน
ถอนหายใจ - - - กับฟ้า
ที่ผ่านมา - - - ก็มีแค่คืนวันอ่อนล้า - - - เพียงเท่านั้น
อาจจะมียิ้มบ้าง - - - หัวเราะบ้าง - - - แต่ต้องแอบซ่อนน้ำตาให้เงียบงัน
เร่งวันคืนให้มันสั้น - - - ไม่อยากรู้สึกเหมือนหวั่น - - - เมื่อไม่มีใคร
เมื่อวานกับวันนี้ - - - ก็ยังเหมือนเก่า
หลับตาก็เหงา - - - ลืมตาก็ว่างเปล่า - - - จนอ่อนไหว
มีเพียงความปวดปร่าผ่านเข้ามา - - - เพื่อให้น้ำตาผ่านไป
เหนื่อยล้าเหลือเกินหัวใจ
จนอยากหยุดลมหายใจ - - - ไม่อยากหวั่นไหว - - - เมื่อต้องลืมตา
13 กันยายน 2546 18:30 น.
มาแตง
อย่าเอ่ยถึงฉัน - - - ด้วยความร้าวฉาน
สิ่งเดียวที่ฉันไม่ต้องการ - - - คือภาพความรำคาญในสายตาคู่นี้
เมื่อตลอดมาคือความรัก - - - และฉันก็ยังคง - - - ภักดี
โปรดให้ต่อจากนี้ - - - คือความรู้สึกดี ดี - - - ที่มีให้กัน
เก็บฉันไว้ในความทรงจำแห่งหัวใจ - - - ที่อบอุ่น
แม้ความรักไม่คุกรุ่น - - - เหลือเพียงความว้าวุ่นให้ความฝัน
ขอร้องให้การจากลา - - - แลกมาได้ซึ่งดวงตา - - - ที่มองกัน
โดยไม่เห็นว่า - - - เป็นเศษเดนความผูกพัน
ที่เธอเคยได้เหยียบย่ำมัน - - - ในครั้งหนึ่ง
อย่าห่วงอะไร - - - หากเห็นฉันร้าวไหวในคราแรก
แค่ความเหงามันดูแปลก - - - กับชีวิตที่เคยอบอุ่น
ขอเวลาให้หัวใจ - - - เรียนรู้บทเรียนโหดร้ายที่ทารุน
แล้วสักวันมันจะคุ้น - - - กับความเย็นชา
อย่าสั่งฉัน - - - ให้หยุดความร้าวหวั่นในวันนี้
จะเช็ดน้ำตาสักกี่ที - - - มันก็คงมีมารด - - - คนไร้ค่า
ถ้าหัวใจยังอ่อนแอ - - - ความพ่ายแพ้ยังไม่โรยลา
การหยุดความปวดร้าวที่ดวงตา - - - ก็ไม่อาจมีค่าอะไร
อย่าใส่ใจฉันเลยนะว่า
จะมีหยดน้ำตาอีกกี่หยด - - - ที่รินไหล
หน้าที่ของเธอวันนี้ - - - คืออย่าหลอกตัวเองอีกต่อไป
หากไม่อยากเห็นว่าใคร
เจ็บปวดกว่าตอนนี้ที่กำลังร้องไห้ - - - ก็อย่าทำ
13 กันยายน 2546 18:16 น.
มาแตง
ฉันจะยืนอยู่ในมุมของ - - - ความผูกพัน
จะกอดเสี้ยวความฝัน - - - ที่มันกลายเป็นวันเก่า
จะยิ้มกับความเดียวดาย - - - ที่มาทักทายรักของเรา
จะต้อนรับความเหงา - - - ที่เธอให้มา
ฉันจะยืน - - - อยู่ในที่ของฉัน
อยู่กับความฝัน - - - ที่ทุกวัน - - - มันจะมีค่า
อย่าห่วงอะไรเลย - - - ฉันเองก็คุ้นเคยกับน้ำตา
ความผิดที่ทำร้ายคนไร้ค่า
ไม่นานอะไรนักหนา - - - เธอก็จะลืม
13 กันยายน 2546 17:12 น.
มาแตง
สิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับชีวิต
ฉันเคยคิดว่าคือความรักของฉัน
ฉันเคยวาดหวังกับสิ่งต่าง ต่าง - - - นับร้อยพัน
โดยมีเธอเป็นแรงบันดาล - - - ของหัวใจ
สิ่งเดียวที่เคยคิดว่ามีค่า
คือสิ่งที่ฉันเรียกว่า - - - คนมีความหมาย
แต่เมื่อกาลเวลา - - - หมุนเปลี่ยนไป
สิ่งต่าง ต่าง - - - ที่เคยฝันไว้ - - - ก็เลือนลาง
สุดท้ายเธอก็ทิ้งฉันไป
เหลือเพียงโลกกว้างใหญ่ - - - ที่แสนอ้างว้าง
เหลือเพียงทางเดินเล็ก เล็ก - - - ที่ไร้แสงไฟ - - - นำทาง
และในวินาทีที่อ้างว้าง
ฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่มีค่ากว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
คือทุกก้าวย่าง - - - ของฉันเอง
13 กันยายน 2546 17:04 น.
มาแตง
เหน็ดเหนื่อย - - - อ่อนล้า
กับการค้นหา - - - ความรัก
สุดท้าย - - - สิ่งที่ใจรู้จัก
ก็มีแค่ความทึกทัก - - - จอมปลอม
ดวงดาว - - - มอดดับ
มีเพียงความมืดมน - - - ที่จับตัวล้อม
แต่หัวใจ - - - จะไม่ยินยอม
แล้วก็พร้อมจะก้าวต่อไป
ฉันจะไม่ท้อ
ความปวดร้าวเกิดก่อ - - - ก็จะสู้ให้ไหว
จะไม่หยุด - - - แค่เพราะเธอหยุดใส่ใจ
จะขอจุดประกายไฟ
ให้ดวงดาวที่ดับแสงไป - - - ด้วยตัวเอง
หน้าส่วนตัว
560
