1 กันยายน 2546 23:52 น.
มาแตง
อย่าถามถึงเหตุผลเลย
ว่าวันนี้ทำไมฉันไม่คุ้นเคย - - - เหมือนวันเก่า
เมื่อเธอเองเป็นคนทำลายความเป็นเรา
วันนี้จึงไม่เหลือแม้แต่เงา - - - ของเยื่อใย
ถามว่าทำยังไง - - - ถึงจะได้กลับคืน
เมื่อเวลานั้นที่ฉันกล้ำกลืน - - - น้ำตาไว้
แต่เธอเอง - - - กลับอยู่ในอ้อมกอดใคร
ถามใจตัวเธอเป็นไง - - - คำตอบที่ได้ - - - คงไม่ต่างกัน
เกลียดเธอไม่ลง - - - แต่รักเธออีกครั้งไม่ได้
เป็นคำตอบสุดท้ายระหว่างเรื่องราวเธอกับฉัน
ขอให้เราเป็นเพียงแค่อดีต - - - ของกันและกัน
ส่วนปัจจุบัน - - - ขอให้เส้นชีวิตเราขนานกัน - - - ตลอดไป
1 กันยายน 2546 23:43 น.
มาแตง
หมดเวลาเสียที - - - สำหรับเรา
ฉันไม่อาจทนรับ - - - ความว่างเปล่าได้ต่อไหว
ขอโทษนะ - - - ถ้าฉันจะต้องบอกว่า - - - ขอจากไป
เมื่อมีใครอีกคนที่พร้อมเข้าใจ - - - และเต็มใจจะผูกพัน
มันนานพอแล้วสำหรับการรอ
โดยเธอไม่เคยฟังคำร้องขอ - - - อ้อนวอนจากฉัน
จนเขาก้าวเดินเข้ามา - - - และฉันก็ถามใจตัวเองตลอดมาทุกวัน
ว่าควรหรือยังที่จะเลิกทรมานหัวใจตัวเอง
ขอโทษที่ไม่อาจรอเธอได้ - - - ตามสัญญา
เพราะน้ำตากับความเหว่ว้ามันรุมข่มเหง
จนไม่อาจทนไหว - - - กับความร้าวในใจของตัวเอง
ที่เธอปล่อยทิ้งจนคว้างเคว้ง - - - แทบไม่เหลืออะไร
วันนี้ฉันรู้ดีว่าอาจผิด
แต่ก็เหมือนที่เธอเคยคิด - - - จะทิ้งฉันไว้
เพราะฉะนั้นหากฉันทำบ้าง - - - ก็คงไม่ต่างอะไร
เพราะฉันก็เป็นคนที่มีหัวใจ
มีความเหงา - - - ความอ่อนไหว - - - เท่า เท่า กับเธอ
หน้าส่วนตัว
609
