6 กรกฎาคม 2547 22:36 น.
ยวน พระบาท
กลางสนามการประจัญโรมรันราว
ชุดสีขาววาวสง่ามีราศี
ชุดสีดำกำหราบด้วยฤทธี
ใช่ได้ดีดีนักประจักษ์กัน
กลศึกรับรุกบุกหนักหนา
ชุดขาวนำได้ชัยมาไม่หุนหัน
ชุดดำแกร่งนำบุกสุดกำลัง
สองฝ่ายนั้นยังมีขวัญกำลังใจ
ชุดดำตั้งดั้งด้นตีอุตรุด
รณยุทะสุดทานทนจำทนไหว
ทัพม้าบุกบากบันฝ่าฟันไป
หลังจะให้ได้ชัยในสงคราม
ชุดขาวนั่งนิ่งนิ่งพิงผนัง
รวมพลังขับสู้รบจบรอบสาม
อันกำลังต่อกำลังไม่ตั้งตาม
ต้องใช้ความฉลาดเข้าครองงำ
ส่งธนูคู่หอกลอบประจักษ์
นำไปหักประหัดหารหาได้ขำ
สง่ปืนใหญ่ยิงหนุนเต็มกำลัง
คอยจุนเจือที่เหลือกำเอาชัยมา
ฝ่ายดำไหนไหนดูคิดดูใหม่
ลมเป็นใจใช่ดีโชคมาหา
นำแม่ทัพรับบุกทุกเวลา
หวังพึ่งพานำเป็นขวัญกำลังคน
อันรบหนักครานี้ที่ยามสอง
ตามครรลองควรประจักษ์มักเป็นผล
แต่งานนี้มิดีเพราะทานทน
อยู่มั่นคงดำรงได้อย่างไร
สุดท้ายนี้ชี้กันที่ลานกว้าง
กลางสนามแม่ทัพอันยิ่งใหญ่
แต่ไฉนธรรมชาติกำเนิดภัย
ประหลาดใจในชีวิตลิขิตไป
อันกระดานหมากรุกของตูนี้
จะเล่นจบพบวิธีนำสมัย
แต่คู่ขาพาล้มโต็ะในทันใด
สุดหัวใจห้ามจิตคิดตีกัน
จากกระดานลากกว้างแปดแปดช่อง
สู่กลางห้องตีกันมันสนั่น
สู่ลานบ่อนก็อัดกันพัลวัน
เจ็บกันไปหลายวันหลับฝันดี
5 กรกฎาคม 2547 22:00 น.
ยวน พระบาท
ถ้าวันนี้ดีที่ตายอยากตายนัก
สุดจะหักห้ามจิตให้คึดถึง
อันคนรักร้างไกลยังคำนึง
นั่งรำพึงรำพันอยู่ผู้เดียว
นั่งนิ่งนิ่งคิดตกอกสะอื้น
ใจไม่ชื้นใจมันแห้งและห่อเหี่ยว
นึกระลึกสิ่งที่ดีได้เดี๋ยวเดียว
ใจก็กลับลับเปลี่ยวอีกโลกา
แม้จะรักรักกันก่อนจะจาก
แม้รักมากมากมายไยต้องหา
แต่รักนี้ที่เวลาพรากเรามา
พรากไปหาความวังเวงเกรงฤทัย
อันน้องพี่มีดีที่ดวงจิต
กลุ้มเป็นนิตย์ว่าใครใคร่ทำลายฉัน
ด้วยการนำน้องคลาดจากครรลองธรรม
คิดว่ามันเปงกรรมเก่าก็แล้วไป
เหตุไฉนไยฟ้าต้องมาพราก
พรากเราจากจริตจริงอันยิ่งใหญ่
ขอทุกสิ่งคุ้มครองสรพพภัย
ให้น้องนางปลอดภัยไร้โรคา
5 กรกฎาคม 2547 19:53 น.
ยวน พระบาท
ครูถูกหาว่าเป็นเช่นเรือจ้าง
แล่นระหว่างสองฟากไม่ไปไหน
นักเรียนสิศึกษาก้าวหน้าไป
ได้เป็นใหญ่เป็นโตมโหฬาร
ที่เปรียบมาล้าสมัยเห็นได้ชัด
เราได้จัดเรือยนต์แพขนาน
ทำงานบนหนทางสร้างสะพาน
ให้ยอดยานผ่านข้ามแม่น้ำไป
ใครจะข้ามทางเก่าเราไม่ว่า
แต่ทางใหม่มีมาวิชาใหม่
วิชาช่างแพขนานนั่นปะไร
สะพานใหญ่สามัญมัธยม
เหล่านี้แหละงานครูรู้ไว้เชิด
ประโยชน์เกิดแก่ประเทศพิเศษสม
ศิษย์ได้ดีครูมีแต่ชื่นชม
กล้วยไม้ออกดอกสมเจตนา
มุ่งอบรมบ่มนิสัยให้คนดี
ครูเหนื่อยยากนานมีก็ไม่ว่า
เจริญรอยบรมบาทศาสดา
จะเรียกว่าเรือจ้างได้อย่างไร
4 กรกฎาคม 2547 22:12 น.
ยวน พระบาท
อันความรักรักเพื่อนเพื่อนก็รัก
ความรักนี้ประจักษ์จำยังให้เห็น
เราคบกันฉันท์มิตรมิตรได้เป็น
เราอยู่เย็นเป็นสุขหมดทุกข์ใจ
อันความรักรักเธอนี้มิมีเหมือน
รักไม่เลือนต้องเตือนจิตให้สงสัย
เป็นความรักฉันท์เพื่อนเกลื่อนเกลื่อนไป
หรือเป้นใจชายหญิงที่อาวรณ์
เหตูไฉนอารมณ์ดีที่สมสุข
จึงจักหยุดหยุดตามกรรมสนอง
ความรักเพื่อนปะทุปะทะพร้อม
ความรักเรากับน้องยอดดวงจินต์
อันบทบาทบังเกิดจำใจเลือก
เลือกข้อใดใจเข้าเฝือกทุกทุกถิ่น
แม้นว่ารักรักน้องสุดชีวิต
อีกจริตบอกว่าเพื่อนไม่เลือนลืม
อันความวัวมิทันจะจางหาย
มีความควายเข้ามาดัดมิขัดขืน
อันความนี้เหยียบย่ำความขมขื่น
ใจที่ชื่นแตกสลายไม่คลายคืน
เหตุไฉนความรักไยจึงไร้จิต
คล้ายเคยคิดควรเข้าออกใครดีหรือ
ตอนเข้ามาต้องฝืนกัดกินกลืน
ตอนออกไปใจสะอื้นไม่ขอทน
อันความใหม่มีโทษโหดร้ายนัก
แม่คนรักรักจากใจเข็ดขม
บินไกลไกลสุดฟ้าใจตรอมตรม
ใจระทมจมปลักรักรักสุดใจ
อันว่าดีดีที่ไหนใครช่วยบอก
เรียนเมืองนอกนอกเมืองต่างตรงไหน
อยุ่เมืองไทยไม่ดีหรือเยี่ยงไร
ใจเป็นไทยกายเป็นไทยเป็นชนชาว
อันว่าแปลกแลกเปลี่ยนขนบโลก
ธรรมเนียมโอบโอบอุ้มท่านได้หรือปล่าว
เพราะความจริงเราไม่ได้หาเรื่องราว
เพราะความจริงมันคือจ้าวเราทาสมัน
มันว่ามันเจริญจำเริญนัก
แต่ประจักษ์แก้ผ้าเดินดูน่าขัน
อ้างว่ารบแล้วเจริญช่างหัวมัน
พอรบเสร็จข้านั้นจรดล
จะว่าไปถึงไหนก็ไร้ประโยชน์
เพราะพ่อนางบังคับน้องจนสับสน
ส่งไปเรียนเรียนดีดีจนเป็นคน
ไม่คิดถึงคนทางนี้ที่จะตาย
ปวดกบาลฆารประสาทอาจจะแยก
ปวดแปล๊บแปล๊บแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย
แต่ปวดร้าวรักร้างไม่วางวาย
ปวดแสนปวดปวดไม่คลายไม่หายเอย
4 กรกฎาคม 2547 15:35 น.
ยวน พระบาท
ปวดกบาลฆารประสาทอาจจะแยก
ปวดแปล๊บแปล๊บแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย
แต่ปวดร้าวรักร้างไม่วางวาย
ปวดแสนปวดปวดจนตายไม่หายเอย
หน้าส่วนตัว
723
