17 เมษายน 2545 13:12 น.
ยอดหญ้า
ธานีนี้ใครจะรู้บ้าง
ยังมีคนอ้างว้างอยู่ตรงนี้
อยากให้ลองหันมาดูสักที
คนที่นี่ว้าเหว่สักเพียงใด
เหมือนเป็นคนที่ถูกโลกลืม
อยากขอหยิบยืมน้ำใจ
และอยากให้รับรู้ไว้
เมื่อใดที่ชาติต้องการ...ฉันจะกลายเป็นคนสำคัญ
คนที่ถูกลืมในที่นี้ก็หมายถึงคนเฒ่าคนแก่ที่เมื่อใดก็ตามอยู่ในเวลาสงคราม พวกเขาก็จำเป็นขึ้นมาทันที จริงอ่ะป่าว?
17 เมษายน 2545 10:33 น.
ยอดหญ้า
อยากเป็นนกจะได้โผบิน
เพื่อถวิลหาธรรมชาติสดใส
สู่ลำเนาไพรกว้างไกล
โลกช่างยิ่งใหญ่แท้จริง
ได้น้ำหวานจากดอกไม้
มารวมไว้แทนทุกสิ่ง
มีรังอุ่นไว้แนบแอบอิง
โผเกาะกิ่งพรรณพฤกษา
17 เมษายน 2545 10:19 น.
ยอดหญ้า
โลกจะสวยด้วยมือทั้งสอง
อุ้มประคองถนอมเอาไว้
แม้ว่าพายุจะแรงเพียงใด
สองมือจะไขว่คว้ามัน
ฝนจะตกหนักเพียงไหน
คลื่นจะโถมไถเข้าฝั่งฝัน
เราจะรีบไปเร็วพลัน
ร่วมป้องกันโลกมลาย
น้ำจะท่วมไฟจะไหม้
ไม่มีสิ่งใดทำให้โลกสลาย
เพียงแค่เรามีแรงใจและกาย
รวมกันไว้เป็นหนึ่งเดียว
มือสองข้างที่มีอยู่
จะอุ้มชูโลกให้เสกสรรค์
มาเถิดมาร่วมด้วยช่วยกัน
สร้างสวรรค์บนโลกให้เป็นจริง
16 เมษายน 2545 18:43 น.
ยอดหญ้า
ผมรู้แล้วว่าถ้าเรารัก
ไม่ควรจักปิดบังไว้
ถ้าวันหนึ่งมันสูญหาย
คนที่เจ็บเจียนตายคือเรา
สิ่งที่ผู้ชายคนนี้จะทำได้
คืออธิษฐานทุกค่ำเช้า
ให้เธอรับรู้ว่ารักของเรา
จะไม่เป็นรักเก่าแต่เป็นรักนิรันดร์
16 เมษายน 2545 18:43 น.
ยอดหญ้า
ผมรักเธอมากมายเท่าไหร่
แต่ไม่เคยบอกไปให้รู้
ก็ผมคิดว่าเธอเองก็รู้อยู่
ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอหมดใจ
ก็ผมเองที่ไม่กล้า
เอ่ยวาจาว่ารักเธอออกไป
เพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่
เดี๋ยวใครจะเอาไปนินทา
ผมจึงได้แต่เก็บเป็นความลับ
และนับรอคอยวันเวลา
เมื่อไหร่กันเล่าหนา
ที่ผมจะกล้าบอกเธอ
และวันนั้นที่ผมจะบอกไป
ว่ารักมากมายแค่ไหนให้เธอรู้
แต่มันเป็นวันที่ผมอดสู
ผมอยากรู้ทำไมเธอต้องตายในวันนี้
หน้าส่วนตัว
714
