..เห็นปุยน้อยปอยพูลอยฟูฟ่อง ไล้ตาต้องแหล่งต้นค้นจนถึง ดอกรักขาวพราวพิลาสสะอาดตรึง สะพรั่งไสว ให้ตะลึงละลานตา ..เจ้าแย้มบานเหนือใบเป็นนัยบอก ริ้วละลอกธารอาลัยที่ไหลหา ได้หยุดแล้ว หยุดไหล หยุดไคลคลา ผลิเผยดอกบอกลา ครั้งสุดท้าย ..คือนิยายความย้อนที่ถอนหลัก ตำนานรัก ตำนานฝัน บุหลันฉาย ทั้งสุขสม ตรมเศร้า รวมเคล้าคลาย เหลือที่ว่างเวิ้งทราย เคล้าสายลม ..................................................................
หน้าส่วนตัว
1045
