9 มีนาคม 2546 02:06 น.
ราม ลิขิต
ระบำฝนหล่นฝายจากปลายฝัน
มาปรุงปันน้ำตาเทวาสรวง
ในก่องเก็จเพชรพร้อยนับร้อยพวง
กระหน่ำดวงใจคนสับสนพรู
เมื่อแรกพบสบตาเธอว้าเหว่
ท่ามเพลงเห่อึงอลกังวลหู
กลางความมืดตัดหมอกออกมาดู
ใครจะรู้บ้างหนอเธอขอใด
ไม่เอื้อนคำพร่ำออกหรือบอกถ้อย
การแกะรอยยากเข็ญเป็นไฉน
ความขื่นขมพรมหน้านั้นชาใจ
เอื่อยเหมือนไฟสุมขอนมิรอนเลย
หากซาบซึ้งโทโสจากโมหา
เวทนาเหลือแล้วหนอแก้วเอ๋ย
หากว่าเหงาเขาเถื่อนเหมือนเชลย
พุทโธ่เอยคนดีเจ้าหนีใคร
พี่ก็เคยเศร้าหมองนะน้องรัก
รู้ว่าหนักหน่วงน่าน้ำตาไหล
บนเส้นทางสายเชือดชุ่มเลือดใจ
พี่รู้ภัยครอบครัวด้วยตัวเอง
พี่จะบอกเช่นไรไม่ต้องเชื่อ
ต่างเลือดเนื้อต่างกันไปใครเล่าเจํง
พี่เคยตรองมองฟ้าถามหาเพลง
ที่บรรเลงรักให้หัวใจฟัง
จึงรู้ว่าแม้เมฆจะเสกโศก
แทงกระโชกชลมาเป็นบ้าหลัง
ครั้นสิ้นเชี่ยวเคี่ยวดุคุประดัง
ก็สิ้นชังรุ้งฉายเป็นสายพราว
กับพร่าฝนคนดีมีโลกฝัน
ขอเทวันกอดกระชับดับใจหนาว
กระซิบบอกคนใคร่ตะกายดาว
ยังมีคนปวดร้าวอีกหนึ่งคน/.
6 มีนาคม 2546 13:16 น.
ราม ลิขิต
ฉันสาวเท้าเข้าไปใต้เงาร่ม
เขียวมะยมอยู่ไหนใครมาหา
เอาอีกแล้วหนอคนดีมีน้ำตา
โอ๋ขวัญมาอย่าร้องซิน้องเรา
มาเจอกันทั้งทีมีความสุข
เก็บงำทุกข์เอาไว้ใจจะเฉา
ยิ้มจะยื่นรื่นอุราปัญญาเชาวน์
มาหนุนเพลาของพี่ฟังนิทาน
กาลครั้งหนึ่งนานปียังมีเด็ก
ตัวเล็กเล็กหลายคนซนประสาน
พระลบบ่ายสายรู้กรูทยาน
เข้าตั้งฐานทัพใหญ่ใต้มะยม
เล่นซ่อนหาฮาเฮสรวลเสซ่า
ต้องโออาน้อยออกบอกกันขรม
เป่ายิงฉุบกระดาษต้อนค้อนระงม
ใครถูกต้มรู้ท่าว่าเป็นใคร
บ้างโดนโป้งโดนแปะและโดนปรับ
ผลัดรุกรับซ่อนเร้นเห็นใสใส
ใครคนหาแสนเบื่อจนเหลือใจ
เขาโกงไปโกงมาทำหน้าจริง
มาวันหนึ่งเมื่อแดดบ่ายเขาหายหน้า
ไปไหนนาหนูเล็กเด็กชายหญิง
ทิ้งละเมาะเลาะไม้เคยไต่ลิง
ทิ้งมะยมเนานิ่งวิ่งสู่เฟือง
เขาเติบใหญ่ได้ดีมีคุณค่า
ต่อชีวาต่อสังคมเขียวอมเหลือง
ไม่รู้สิว่ามีใครหัวใจเมือง
แต่ฉันนี้เนืองเนืองคิดถึงเธอ
จบนิทานของพี่แล้วที่รัก
บ่ายฉ่ำนักนิทรารมณ์สมเสมอ
ใต้มะยมต้นเก่าเหงาละเมอ
เฝ้าชะเง้อคนหายเมื่อไรมา/.
4 มีนาคม 2546 13:22 น.
ราม ลิขิต
น้องยิ้มแต้ตั้งไข่เดินไปล่ม
เตาะแตะต้มไข่กินยินคำหวาน
เสียงใครขรมถมเถเห่ไข่คลาน
ยืนไม่นานไข่ตกดินอดกินกัน
เขามือป้อล่อเป้าน้องเจ้าอยู่
หน้ายู่ยู่ยิ้มย่องคล่องขยัน
แขนระริกจิกพื้นก่อนยืนยัน
ขาแข้งสั่นก้าวสู่สู้ถึงเซ
แต่ช้าแต่แห่ยายมาพาไปไหน
เจ้าเดินไปลุกลนคนจ๊ะเอ๋
เขาวางยายตรงศาลาหน้ายี่เก
เจ้าปัดเป๋เปียกปวกเหมือนหยวกยนต์
นับสิบครั้งตั้งท่าทายท้าไต่
ล้มลุกใหม่มั่นเหมาะจำเพาะผล
เนื้อขาวขาวยาวลอกถลอกจน
แดงจะด้นคนดีวิถีดาว
เจ็บย่อมเจ็บอยู่บ้างหนทางโลก
โชคอับโชคผุดพร่างอยู่กลางหาว
สู้ไม่สู้ดูสั้นแต่มันยาว
ปาดน้ำตาสักคราวหากหนาวใจ
ด้วยชีวิตจะเริ่มใหม่ในวันพรุ่ง
แรมจะรุ่งเต็มเดือนเมื่อเคลื่อนไหว
มีสายัณห์ย่อมอรุณวนหมุนไป
ไม่มีใครจะเหว่ว้าจนอาจินต์
เห็นเด็กน้อยตั้งไข่ในวันหนึ่ง
กระแทกตึงตั้งวัยใจถวิล
เจ้าตุ๊กตาล้มลุกเฝ้าคลุกดิน
ยิ้มยังดิ้นประดับหน้าตั้งท่าเดิน/.
3 มีนาคม 2546 01:22 น.
ราม ลิขิต
เออข้าถ่อยถอยไปไม่ต้องถาม
เสือจะข้ามทุ่งไปอย่าใจหมา
หากแม้นขวางเคืองนี้จะบีฑา
หัวคันนาเลือดนองคงต้องมี
ข้าใช่โขลนโจรไพรเจอใครฉะ
ยังไหว้พระทำบุญอดุลย์ศรี
พวกเอ็งก็รู้เหตุอาเพศดี
ว่าไอ้อีหน้าไหนทำไงบาง
ทุ่งรวงทองสองฟากคือซากฝัน
สูญคืนวันเรียวรุ่งเต็มยุ้งฉาง
เห็นลูกทุ่งเลือดไทไหลเป็นทาง
เห็นลูกทาสยาตรย่างสำอางค์ยอม
เห็นก้มอยู่หรูหราทำก๋าเลิศ
เห็นหุ่นเชิดลือชาเหม็นว่าหอม
เห็นทิ้งทุยลุยตมอยู่กรมกรอม
ที่ถนอมหัวใจอยู่ไหนวา
ข้ามุ่งมาไถ่ถามความข้องขัด
ขอทวงวัฒนธรรมสักคำหนา
เขาขนเงินไปนอกออกภารา
เอ็งตบมือรำร่าทำบ้าบอ
เขาขนเอาหยากไย่ใส่เรายุ่ง
กองขยะคละคลุ้งยังมุ่งขอ
น่าสมเพชเวทนาพวกหน้านอ
ถุย!สอพลอไปวันวันฝันแต่เงิน
เออข้าถ่อยถอยไปไม่งั้นผี
ข้าจะหาเสนาบดีที่สรรเสริญ
ต่อให้แหวกแหลกร่างอยู่ข้างเนิน
ขอแผลเดียวคุ้มเดินมาจากดง/.
2 มีนาคม 2546 03:01 น.
ราม ลิขิต
ขนเข้าไปใคร่ป่นเข้าค้นปราบ
แสนพลราบร่ำเภรีศึกพลีไหล
เข่นเพียงอุดบุชพร่ำโอ่โกเพื่อไอ
ประเทศใดไปทุกแดนแล่นทั่วดึง
โออาหรับอับหล้าคาแอกล่าม
ล้วนคำพล่ามคอพาดรอขาดผึง
เก่งคณิตกิจคะเนเก๋คำนึง
ต่างรำพึงรอพ่ายก่อนร่ายเพลง
ทะเลทรายรายซ้อนเม็ดร้อนแทรก
เห็นดอนแยกแดนยุ่งสะดุ้งเหยง
คนนอกหล้าหน้าลอกบอกนักเลง
เขาไม่เกรงแม้ก่นขนมาเกรียว
เสรีภาพราบพื้นรวยรื่นพิษ
ด้วยหนักฤทธิ์หนอกล้าหันหน้าเหลียว
ในคำดีมีใครด้น-ข้าคนเดียว
โลกใบเรียวบอกลาบ้าบาลี
ซัดดัมสู้ดูเซื่องเหลืองดีซ่าน
มุ่งประสานไป่สนคนป้ายสี
สงครามข่มขมขื่นเหมือนคลื่นคลี
ไยเขากรีธาขี่กดช่างคดโกง
จึงแม้ตายหมายตั้งมิหวังต้อย
ถึงต้องห้อยตัวหายจนตายโหง
ขอหยัดมั่นยันหมาท้ายามโมง
เอาซี่โครงเสพย์ใคร่เสียบไส้คุณ
แด่จอมโจรจ้วงจาบเที่ยวจ๊าบจ่อ
แบกแดดขอดับขันธ์เข้าดันขุน
จะปล้นดินปลิ้นได้เอาควายดุน
แต่ปล้นจิตปราบจุณไม่เป็นใจ/.
หน้าส่วนตัว
606
