10 เมษายน 2549 11:12 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ผ่านเหมันต์เข้าร้อนนอนฝันร้าย
รักกลับกลายหมองหม่นต้องทนเหงา
ความเข้าใจไกลห่างระหว่างเรา
ความขื่นขมตรมเศร้าคลุกเคล้าใจ
อ่านจดหมายเก่าเก่าเฝ้าสะอื้น
สุดซาบซึ้งเต็มตื้นยืนร้องไห้
ความเคยคุ้นอิ่มอาบซาบทรวงใน
ปล่อยหัวใจเพ้อบ่นปนละเมอ
เราไม่ใช่ใครสักคนที่ค้นหา
ไม่ใช่คนของเวลาบางคราเก้อ
ไม่ใช่คนของใจเมื่อได้เจอ
ไม่ใช่คนของเธอหรือเผลอไป
อยากจะให้คืนวันนั้นหวนกลับ
อยากเริ่มต้นเพื่อนับหนึ่งกันใหม่
อยากเติมต่อผูกพันวันห่วงใย
อยากเติมใจใต้แสงแห่งตะวัน
หวังให้เธอเชื่อมฝันในวันเก่า
กลับมาเถิดรักเราที่เฝ้าฝัน
หรือเพราะความยาวนานสานสัมพันธ์
ไม่ใช่สิ่งยืนยันความมั่นคง
9 เมษายน 2549 08:27 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
โลกหมุนเปลี่ยนเวียนไปไม่เที่ยงแท้
ความผันแปรเพิ่มพูนมิสูญสิ้น
เคยอวดดื้อถือบ้าเป็นอาจิณ
ทั้งชีวินเคยย่างก้าวผ่านหนาวร้อน
รอยยับย่นบนหน้าเหมือนมาย้ำ
มือกร้านกรำงานหนักมิพักผ่อน
ชีพเข้มข้นเติมฝันทุกขั้นตอน
มิกัดกร่อนวิญญาณ์มิล้าแรง
ประกายตาเยือกเย็นเร้นความหมาย
ทุกข์กล้ำกรายสอนตนจนเข้มแข็ง
สังคมทรามซ้ำทบตลบแตลง
สร้างคนแกร่งตื่นฝันร้ายต้านพ่ายแพ้
ชีวิตจะยิ่งใหญ่เพราะใจสู้
จะยังอยู่หรือไปใครแยแส
ฟ้าฝนน้ำมากมวลล้วนรังแก
ความฝันมอดสวนกระแสจนแปรปรวน
เส้นสีเงินของหงอกเหมือนบอกว่า
ผ่านชีวาเนิ่นนานกาลมิหวน
สุขเศร้าเหงาอย่างไรได้ทบทวน
ถึงคร่ำครวญก็แค่นี้แหละชีวิต
6 เมษายน 2549 10:24 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
รื้อตัวมามองตน
หาเหตุผลจากต้นปลาย
ร่างแยกแตกสลาย
แท้ความตายอาจไม่มี
แยกตัวมามองตน
ใช้เหตุผลทั้งชั่วดี
ทุกขัง ขังทุกข์นี้
ไร้ความหมายไม่คงทน
เรียนธรรมตามธรรมชาติ
งามในง่ายไร้กังวล
อัตตา ตัดหลุดพ้น
ตัวแห่งตนหล่นกระจาย
คือเห็น เป็นเช่นนั้น
นิ่ง สงบงันกลบวุ่นวาย
เคลื่อนไหวไร้ความหมาย
ตายหรือเป็นเช่นนั้นเอง
ความจริงยิ่งประจักษ์
เช่นความรักมักบรรเลง
วาดหวังอาจคว้างเคว้ง
สุขกับเศร้าฤๅเท่าเทียม
มองตัวให้เห็นตน
มองเหตุผลตนจัดเตรียม
มองใจให้รู้เจียม
ว่าความจริงฤๅสิ่งลวง
รื้อตัวมามองตน
เตือนกมลในทุกช่วง
สุขแท้แต่ใหญ่หลวง
ใช่สุขสุกไปตามนาม
6 เมษายน 2549 10:20 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
ความรักดั่งดวงดาวบางคราวเห็น
บางครั้งเร้นซ่อนไว้ในเวหน
สัมผัสได้ทุกคราใช่ตายล
หลากเหตุผลแต่แจ่มชัดสัมผัสใจ
ท่ามราตรีลางเลือนเดือนมืดมิด
ปล่อยความคิดถึงจันทร์นั้นอยู่ไหน
รู้ทั้งรู้เธอมีคู่อยู่กับใคร
สุดหักใจแค่กระต่ายแอบหมายจันทร์
คิดถึงจันทร์ใจแทบขาดอนาถนัก
ด้วยใจภักดิ์รักเขาจึงเฝ้าฝัน
หลงคารมคมอักษรกลอนรำพัน
คนสำคัญของใจไม่รู้ตัว
แม้นเป็นดาวต่ำต้อยและด้อยค่า
ละลานตากระพริบแสงแข่งสลัว
ประดับจันทร์นวลผ่องมิหมองมัว
ทุ่มทั้งตัวตัดมิขาดเป็นทาสเธอ
ขอจันทร์งามสมสง่าในหล้าโลก
ดาวอับโชคแอบฝันถึงจันทร์เสมอ
จันทร์ของใจแพรวเพริศสวยเลิศเลอ
ยกให้เธอ หนึ่งจันทร์ในพันดาว
หน้าส่วนตัว
1932
