8 พฤษภาคม 2549 08:23 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
สมบัติพัสถาน
สร้างวิมานบนแดนดิน
ชีวิตและทรัพย์สิน
ถิ่นอยู่เหย้าเฝ้าถือครอง
ทุกสิ่งและทุกอย่าง
ปักใจสร้างจึงหมายปอง
ยึดเข้าเป็นเจ้าของ
หลงจับจองอย่างมัวเมา
สิ่งนั้นหรือสิ่งนี้
จนหรือมีสมมติเอา
ล่ามติดชีวิตเขลา
รอบตัวเราที่เร้ารัว
เลวทรามลุกลามไล่
ดีหวั่นไหวใจหวาดกลัว
รู้ได้สิ่งใดชั่ว
ต้อนตัวกลับให้อับจน
สมสั่งมิยั้งคิด
ร้างชีวิตในร่างคน
โลกจิตติดสับสน
อัตตาตนบนร่างตาย
ชีวิตควรปล่อยว่าง
รู้ละวางรู้ยางอาย
สรรพสิ่งไร้ความหมาย
ทุกสิ่งไซร้ใช่ของเรา
4 พฤษภาคม 2549 07:49 น.
-ร้อยแปดพันเก้า-
๑)
เจ้าลูกยางเลิศเลอผู้เย่อหยิ่ง
ขั้วหลุดกิ่งกวัดไกวบินไกลต้น
ทะเยอทะยานถลาไปตามใจตน
สองปีกกล้าเกลียววนบนฟ้าคราม
เจ้าทะโมนโจนห่างแม่ยางใหญ่
เสาะหาดินถิ่นไกลมิไถ่ถาม
ลืมป่าดิบดินดีสีดำงาม
ปลิวไปตามโลกหล้ากล้าฝ่าฟัน
ลอยละล่องโลดลิ่วปลิวสู่ฟ้า
เพื่อไขว่คว้าสู้ไปอย่างใจฝัน
เจ้าผกผินบินทะนงคงสักวัน
ไม่เคยหวั่นอนาทรร้อนฤทัย
ลูกยางโทนเที่ยวท่องละล่องแล้ง
ฝ่าเปลวแดดทวนแข่งด้วยแรงใฝ่
แม้นระโหยโรยแรงลงแหล่งใด
อุปสรรคเผชิญได้รายรอบทิศ
จะคุ้มค่าแค่ไหนที่ได้เลือก
ปลิวตามเปลือกลอยลมฤๅพรหมลิขิต
ปล่อยตัวเองตามยถาท้าความคิด
ทุกชีวิตใครกำหนดกฎหรือกรรม
๒).
แม่เหม่อมองลูกไกลใจหมองหม่น
ด้วยระคนห่วงใยกลัวใจถลำ
เจ้าปีกกล้าทะยานเสี่ยงกลัวเพลี่ยงพล้ำ
อกระส่ำลูกหายไกลสายตา
ตกระกำลำบากยากแค่ไหน
อยู่หนใดแกร่งสู้ดุจภูผา
ให้ยิ่งใหญ่ยืนยงคงศรัทธา
ปรารถนาเจ้าสมฝันอย่างมั่นคง
เจ้าจะรู้หรือไม่ที่ใดเหมาะ
ตาส่ายเสาะทรายขาววาวแสงส่ง
หารู้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าลง
ฤๅเพราะหลงดั่งสวรรค์วันรอคอย
เพียงคิดว่าจะเติบใหญ่เมื่อไกลต้น
เปรียบดั่งคนไม่ระย่อหรือท้อถอย
ทะยานกล้าไม่หวั่นแม้ฝันลอย
ลูกยางน้อยสมสง่าน่าภูมิใจ
๓)
นี่แหละคือกฎเกณฑ์ธรรมชาติ
เจ้าองอาจทะยานบินแม้ถิ่นใหม่
ดำรงได้เยี่ยงแม่แผ่กิ่งใบ
ยางเติบใหญ่สืบต่อเลือดทระนง
หน้าส่วนตัว
1698
