8 พฤษภาคม 2551 20:52 น.
วรรธนภิโยกุล
แม้ว่าชีวิตจริงทุกสิ่งนั้น
ไม่อาจเป็นตามใจที่ฝันที่ใฝ่ได้
แต่ก็ไม่เคยหยุดคิดท้อแท้แพ้ใจ
เพราะรู้ว่ายังมีใครเป็นกำลังให้เสมอมา
แม้ชีวิตไม่เลิศ..รวย..สวย..หรู
ไม่ได้ปูด้วยกลีบกุหลาบมีแต่ขวากหนาม
ก็ยังเชื่อมั่นในกำลังใจที่เธอให้ฉันอยู่ทุกยาม
แม้ชีวิตไม่สุขสบายแต่ใจก็อุ่นงดงามเมือ่มีเธอ
ขอเพียงมีเธอเป็นไฟเติมใจฝัน
ไม่ว่าอุปสรรคกี่ร้อยพันก็จะสู้ฝ่าฟันให้ไหว
แค่รู้ว่ายังมีเธออีกคนที่คอยเป็นฝนปลอบประโลมใจ
ไม่ว่าขวากหนามหรือระยะทางยาวไกลก็ไม่หวั่นไหวไปจากเธอ
อาจเคยทำให้เธอโกรธบ้างในบางครั้ง
แต่เธอก็ยังรักกันอยู่เสมอ
หัวใจของฉันจะยกมันไว้ให้เธอ
ไม่คิดพลั้งเผลอใจเบลอเมื่อเจอใคร
4 พฤษภาคม 2551 11:07 น.
วรรธนภิโยกุล
แม้ชีวิตที่ฉันต้องพบเจอ
อาจไม่มีเธอร่วมเคียงฝัน
แต่ก็ยังหายใจอยู่ในทุกๆวัน
แม้เหงาซ้ำๆกันแต่มันก็อยู่ดี
ไม่ต้องร้องไห้ให้ตาช้ำ
ไม่ต้องเป็นคนถูกกระทำเหมือนวันก่อน
ไม่ต้องนั่งคุกเข่าเฝ้าอ้อนวอน
ไม่ต้องทนดูเธอเล่นละครตบตากัน
แม้ชีวิตขาดๆหายๆบ้าง
แต่มีอยู่อย่างที่มั่นคงอยู่เสมอ
ก็คือกำลังใจคนในบ้านกลอนไม่ใช่หล่อนหรือตัวเธอ
ที่ทำให้ฉันไม่ต้องทนเซ่อให้พวกเธอจูง(จมูกไง)
เข้มแข็งแล้วนะใจของฉัน
ไม่เหมือนวันที่ผ่านพ้นใจหล่นหาย
อุปสรรคที่มีแม้มากมาย
ก็ขอสู้มันด้วยใจและกายของตัวเอง
เธออาจงงและสงสัย
ที่ฉันไม่เสียใจเหมือนก่อนหน้า
คิดได้แล้วว่าคุณค่าของหยาดน้ำตา
ไม่ควรยอมเสียให้คนไม่มีค่าอย่างเช่นเธอ
4 พฤษภาคม 2551 10:13 น.
วรรธนภิโยกุล
แบบว่าคนมันตรง
จะให้แสร้งแกล้งซุงแหลคงไม่ได้
ไม่ได้เป็นนักแสดงเสแสร้งไปทำไม
ทำอะไรชอบแบบตรงไปตรงมา
พูดไม่หวานขานไม่เพราะ
ไม่ชอบออเซาะฉอเลาะแบบใครเขา
ก็นี่แหละชีวิตจริงเรียลลิตี้แบบตัวเรา
ใครจะชอบทำน้ำเน่าเราไม่มายด์
ไม่ชอบหลอกล่อให้ใครเชื่อ
อย่างฉันเกลือต้องจิ้มเกลืออย่างเดียวเท่านั้น
ร้ายมาร้ายกว่ากลับไปให้มากเท่าตัวกัน
ดีมาก็ดีตอบให้มากกว่านั้นฉันจริงจัง
ไม่ได้เป็นคนซีเรียส
แต่เกลียดพวกโกหกซุงหลดซุงแหล
ใครจะว่าปากหมาฉันไม่แคร์
ช่วยไม่ได้อยากมาแหย่ให้ฉันจี๊ดทำไมกัน
ปากจัดว่าค่อนข้างแย่
นี่แหละนิสัยแท้ดั้งเดิมฉัน
ไม่ชอบให้ใครโกหกหลอกลวงกัน
ชอบคนปากกับใจตรงกัน..นั่นแหละชัวร์
3 พฤษภาคม 2551 16:31 น.
วรรธนภิโยกุล
ว่ากันว่าผู้ชายก็เหมือนไม้จิ้มฟัน
ใช้ได้ไม่กี่ครั้งก็เปลี่ยนทิ้ง
อันนี้ปลาก็เห็นด้วยมากๆจริงๆ
เพราะใช้ได้ไม่กี่ทีก็ต้องทิ้งเพราะเหม็นขี้ฟัน
แล้วไม่เห็นจะต้องเป็นตาย
กะอีแค่ผู้ชายร้ายๆมาโยนทิ้ง
อีกหน่อยคงได้เห็นกันจริงๆ
ว่าอานุภาพของผู้หญิงมันเหนือยิ่งกว่าสิ่งใด
สำหรับกลอนที่เขียนนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะย่ำยีชายดีๆที่พบเห็น
ตั้งใจให้กลอนนี้กับผู้ชายเหลือเดน
ว่าอย่าคิดว่าตัวนะเป็นลมหายใจ(ของใครๆ)
แค่นี้น่ะมันยังน้อย
เดี๊ยถ้าเจอหน้าจะด่าให้หงอยเดินถอยหลัง
คิดว่าเป็นเทพรึไงที่พูดอะไรไปใครๆก็ต้องฟัง
โถ่เอ๊ย!เธอมันก็แค่ผู้ชายสัปเคเกเรเฮงซวย
แผลใจที่ให้ฉันมันจิ๊บจ๊อย
เดี๋ยวจะควงใครใหม่มาสอยให้หน้าหงาย
โลก1ใบก็ไม่ได้มีแค่1ผู้ชาย
ผู้ชายดีมีมากมายจะเสียดายทำไมแค่เธอ
3 พฤษภาคม 2551 15:54 น.
วรรธนภิโยกุล
พูดไปใครเค้าจะเชื่อ
ก็เมื่อยังมีไฟมาใส่ความอยู่แบบนี้
คิดๆแล้วมันเสียใจจังยังเสียหายอยู่ทุกที
ไม่เห็นว่าใครจะมีท่าทีที่เชื่อเรา
ยอมรับว่าแก่นแก้วกระเดกกระโดก
แต่ไม่เคยมัวเมาในโลกแห่งความฝัน
กล้าที่จะนั่งยันยืนยัน
ว่าฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นจริงๆ
เฮ้อ! กลุ้มใจจัง
ที่พวกปากหอยปากปูยังระรานอยู่แบบนี้
ใครต่อใครต่างพากันมองว่าเราไม่ดี
แต่ใครกันจะรู้ความที่จริงมีเป็นเช่นไร
เข้าใจอยู่..อันนินทากาเลเหมือนเทแกลบ
ไม่เจ็บแสบเหมือนเอามีดมากรีดเฉือน
เช่นคนใจมารพาลเรื่องดีให้ร้ายป้ายบิดเบือน
แต่ทนไม่ได้เหมือนใจถูกเชือดเฉือนด้วยคำคน
ต่อหน้าเราเค้าทำทีไมตรีมิตร
ลับหลังคิดจ้องจะอิจฉา
มุสาหาป้ายสีเราต่างๆพรรณนา
จนทุกคนเค้าเห็นว่าเป็นจริงทุกสิ่งอัน
หน้าส่วนตัว
786
