15 ตุลาคม 2551 14:20 น.
วาสุกรี
เหนื่อยแล้วหนอ ท้อนัก ขอพักก่อน
หลับตานอน ยามนี้ ไม่มีฝัน
รอฟ้ารุ่ง พรุ่งนี้ มีตะวัน
กับตัวฉัน ยามที่ ไม่มีใคร...
14 ตุลาคม 2551 16:51 น.
วาสุกรี
ดื่มน้ำตา อาลัย
ร่ำไห้ กวี
ผิด ถูก ชั่ว ดี
วิถี สามัญ
ทิ้งตัว ลงดิน
คว้าหิน ขว้างจันทร์
มิปา ใส่กัน
หรือ...รำพัน ลำพัง
หรือ...รำพัน ลำพัง
7 ตุลาคม 2551 15:30 น.
วาสุกรี
.... มีหัวใจ ในชีวิต อิสระ
หลากพันธะ ไม่เห็น เป็นปัญหา
ทุกข์และท้อ พอมีบ้าง บางเวลา
ถอยหมดท่า จนถอดใจ ยังไม่มี
... สุขกับการ ทำหน้าที่ ของชีวิต
ภารกิจ แน่ตระหนัก คือศักดิ์ศรี
เพื่อครอบครัว อุ่นไอ มากไมตรี
เพื่อคนที่ เรารัก พึ่งพักพิง
.... แม้นปากกัด ตีนถีบ ต้องรีบเร่ง
อยู่คร่ำเคร่ง ไขว่คว้า หาทุกสิ่ง
ไม่มีอะไร ได้เปล่า เขาอ้างอิง
ก็เห็นจริง ดังเขาว่า มาแต่เดิม
... มีหัวใจ ในชีวิต มีผิดพลาด
แต่ไม่อาจ ผิดซ้ำ ทำฮึกเหิม
ไม่ล้อเล่น กับชีวิต คิดต่อเติม
(เรา) ผ่านจุดเริ่ม ต้นใหม่ ไปไกลแล้ว...
7 ตุลาคม 2551 15:23 น.
วาสุกรี
...เพื่อนรัก .
เหนื่อยก็พัก หนักก็พอ รอวันใหม่
วันที่พร้อม ทั้งตัว และหัวใจ
รับและให้ ล้วนเพื่อ การเกื้อกูล
... ความเหงา .
ปล่อยก็เปล่า ปลดก็เปลื้อง เรื่องก็สูญ
ณ ที่นี้ คือที่พัก รักเพิ่มพูน
ทวีคูณ ทวีค่า คำว่า มิตร
... ไม่เรียกหา .
วันเวลา ย่อมให้ยล ผลผลิต
อยู่กับ ปัจจุบัน ที่ฉันคิด
ไม่ทวงสิทธิ์ อนาคต ให้ทดแทน
... หากรู้ค่าคำว่า รัก
ย่อมรู้จัก รู้ใจ ไม่หวงแหน
สื่อสัมพันธ์ สายใย ไร้พรมแดน
จะหนักแน่น หรือเบาบาง มิต่างเลย
... ฉันคนเดียว
มาโดดเดี่ยว ทายทัก ว่ารักเอ๋ย
เสี้ยวอณู ของหัวใจ ใครไม่เคย
รับได้เลย รักนี้ ให้ฟรีครับ
4 ตุลาคม 2551 16:52 น.
วาสุกรี
จะว้าวุ่น ถึงไหน หนอใจนี้
รู้ทั้งรู้ อยู่นัยที ว่าที่หมาย
ดั่งดวงน้ำ ผุดผ่อง ฟู่ฟองฟาย
ตะเกียกตะกาย คว้าจับ ก็ลับตา
หน้าส่วนตัว
1117
