18 ธันวาคม 2551 09:40 น.
วิทย์ ศิริ
แสงธรรม
นิมิตหมายใฝ่รู้ หลุดตน
ทางแห่งขันธ์มรรคผล บ่งชี้
หมดจดกิเลสปน รักใคร่ ไป่มี
ขจัดซึ่งกระพี้ ซ่านฟุ้ง หมดไป
อายตนะนี่ไซร้ ปล่อยวาง
วัฏฏะละขวางกลาง ปิดกั้น
อาสวะ ณ เรือนร่าง ปลดปล่อย สุขเสพ
อิสระเพ่งจิตดั้น สู่รุ้ง แสงธรรม
16 ธันวาคม 2551 21:58 น.
วิทย์ ศิริ
วิหคน้อย
วิหคน้อย คล้อยบิน ไปสุดหล้า
เจ้าไม่หวัง ไม่กลัว ตัวเมื่อยล้า
เจ้าไม่บ่น ไม่พร่ำ คร่ำครวญหา
เพราะชีวา อยู่เดียว เปลี่ยวเอกา
ไม่มีแม้ แต่รัง พักกายา
ไม่มีแม้ แต่ใจ ที่พึ่งพา
ไมมีแม้ แต่รัก ที่ปรารถนา
ไม่มีแล้ว แก้วตา ของเจ้าเลย
คงมีเพียง สองปีก อันอ่อนล้า
กับผืนฟ้า กว้างใหญ่ ใช่ดังเคย
กับหน้าผา สูงชัน ตั้งหน้าเงย
กับธารา มหาสมุทร สุดหาดเกย
บิน บิน บิน เจ้าจงบินไป
ไกล ไกล ไกล เพื่อได้ชดเชย
เคย เคย เคย ที่ที่เคยไป
ใจ ใจ ใจ อย่าได้ลังเล
สู่ขอบฟ้า สู่ขอบทะเล
สู่ดวงใจ ไกลความรวนเร
ขอสวรรค์ เจ้าอย่าหันเห
อย่าร่อนเร่ เหมือนชีวิตข้าเลย.....
13 ธันวาคม 2551 14:14 น.
วิทย์ ศิริ
ความนัย...เธอกับฉัน
ปุจฉา
เธอ กับฉันต่างคลางแคลงไม่แจ้งใจ
ถึง รหัสความนัยสุดไขความ
มี บางสิ่งมี่ซ่อนเร้นเป็นนิยาม
ทั้ง อยากถามความใน...ใจสองเรา
เสียง พึมพำตัวเราเฝ้าแต่ถาม
ว่า นิยามความหมายอันใดเล่า
แล้ว ตัวเธอเพ้อถามบ้างหรือเปล่า
ใจ สองเรา...สับสนจนโง่เขลา
ดู...เป็นเช่นม่านฟ้าหล้ามืดมัว
ดู...เงาตัวเศร้าสร้อยและหงอยเหงา
ดู...เป็นเช่นละครตอนมัวเมา
ดู...ใจเราเสแสร้งแล้งน้ำใจ
หาก เมื่อม่านจิตใจไขเฉลย
เรา ยังเฉยไม่รู้สึกนึกสงสัย
ก็ ลำบากยากเย็นและเข็ญใจ
เป็น ความนัยสิ้นสุดหยุดสัมพันธ์
วิสัชนา
เธอ ต่างหากที่รวนเรไม่แน่ใจ
ถึง ความนัยใจฉันมั่นเฉลย
มี หลายสิ่งจริงใจได้เปิดเผย
ทั้ง ที่เคยเปรียบเปรยเอ่ยกันฟัง
เสียง พึมพำเก็บงำคำใครเล่า
ว่า เพราะเจ้าเฝ้าตามถามความหลัง
แล้ว รู้อยู่เป็นคู่คิดจิตมุ่งหวัง
ใจ เจ้ายังฟังสับสนจนผันผ่าน
ดู...กลายเป็นฟ้าใสใจสว่าง
ดู...เห็นร่างพร่างสะพรั่งดั่งวิมาน
ดู...แสดงแดงผ่องผุดอุทยาน
ดู...ชื่นบานปานหยาดทิพย์พิสมัย
หาก ม่านนั้นพลันเปลี่ยนเวียนสลาย
เรา คงคลายหายสงสัยในฤทัย
ก็ สราญสานฝันวันเข้าใจ
เป็น สิ้นสุดความนัยใจสัมพันธ์
10 ธันวาคม 2551 16:29 น.
วิทย์ ศิริ
"มายา"..."สัจจา"
สิ่ง...ที่แท้ในใจกลับไม่เห็น
สิ่ง...ที่เป็นเห็นอยู่กลับยึดมั่น
สิ่ง...ที่คิดด้วยจิตกลับหวาดหวั่น
สิ่ง...ที่กลั่นด้วยสติกลับสงสัย
สิ่ง...ที่เร้นในโลกกลับมุ่งหวัง
สิ่ง...ที่ยังไม่ปรากฎกลับมั่นใจ
สิ่ง...ที่เว้นจากใจกลับห่วงใย
สิ่ง...ที่ใครเข้าใจใช่"มายา"
เพราะ...อัตตาพาตัวเราเข้าพงหนาม
เพราะ...โมงยามเสกสรรค์ฝันนิทรา
เพราะ...ความโลภโกรธหลงคงทุกครา
เพราะ...มนต์ตรามืดมิดปิดดวงตา
เพราะ...ขลาดเขลาเบาความคิดอนิจจัง
เพราะ...ทุกขังจีรังไม่นำพา
เพราะ...วุ่นวายคลายยึดมั่นอนันตา
เพราะ...ชะตามาห่างเหินเมิน"สัจจา"
9 ธันวาคม 2551 21:25 น.
วิทย์ ศิริ
ฝันให้ไกล...ไปให้ถึง
ฝัน...วัยเยาว์เจ้าเด็กน้อยร้อยความคิด
ฝัน...พินิจจิตมุ่งมั่นหมั่นสร้างเสริม
ฝัน...เติบใหญ่เติมแต่งแบ่งพูนเพิ่ม
ฝัน...ริเริ่มเติมสีสันวันแห่งชัย
ให้...ชีวิตโชคดีมีศรีศักดิ์
ให้...ได้รักภักดีที่ห่วงใย
ให้...กิจการสานสำเร็จเสร็จเร็วไว
ให้...ใครใครได้ปลอบขวัญกำลังใจ
ไกล...สุดสายพรายน้ำล้ำนภา
ไกล...สุดตาพาให้คิดจิตอำไพ
ไกล...สุดหล้าท้าทายหายสงสัย
ไกล...สุดใจไม่หวาดหวั่นพรั่นฤทัย
ไป...ข้างหน้ากล้าหาญมาดองอาจ
ไป...ผงาดให้ได้ในแดนไกล
ไป...สู่ทิศวิจิตรสร้างร่างแห่งไท
ไป...ด้วยใจในครรลองที่หมายปอง
ให้...โลกทัศน์ตรรกะละอคติ
ให้...สติวิมุตติหยุดภัยผอง
ให้...ความรู้คู่ปัญญากล้าไตร่ตรอง
ให้...เรืองรองครองศรัทธาท้าเผ่าพงศ์
ถึง...ความจริงมิ่งมิตรอิสระ
ถึง...ธรรมะพละพุทธองค์
ถึง...ความรักจักให้ได้ปลดปลง
ถึง...ยืนยงคงแปรผันฝันเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1009
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิทย์ ศิริ
