1 พฤศจิกายน 2546 14:19 น.
สลิ่ม
ตอนนั้นแม่ได้ยินเสียงน้ำไหลมาเรื่อยๆฝนก็ตกหนักลงมาคนอื่นได้แต่ยืนมองบนฝั่งไม่มีใครอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงกะเราหรอกลูก เห้ยน้ำป่ามีคนตะโกนขึ้นแม่ตกใจมากหันไปเห็นสายเป็นขาวๆลอยลงมาจากตัวน้ำตกแม่หันไปมองพ่อ พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำนะลูกว่าน้ำมันไหลลงมาเขายังพยายามสุดชิวิตที่จะเอาลูกขึ้นมาจากน้ำ ตูมเสียงน้ำกระแทกวินาทีนั้นแม่ลูกสึกแค่สายน้ำมันกระทบตัวพัดพาแม่ไปแม่คิดว่าคราวนี้ต้องตายแน่ๆมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆแม่หายใจไม่ออกเลยลูกสายน้ำมันม้วนตัวแม่อยู่แม่ก็คิดแค่ว่าคงจบแค่นี้แล้ว แต่ก็มีมือนึงมาฉุดแม่ขึ้นจากน้ำ.......................................พ่อของลูกฉุดแม่ขึ้นมาจากน้ำแม่เห็นพ่อมือนึงเกี่ยวกับกิ่งต้นไม้อยู่ และที่แม่เห็นชัดเจนที่สุดก็คือลูกลูกที่นอนนิ่งสนิทอยู่ในอ้อมแขนอีกข้างนึงของพ่อลูกไม่รู้สึกตัวแล้วละมั้งแต่แม่ยังจำสีหน้าของพ่อได้อยู่เลยท่านมองที่ลูกแน่ๆ สายตาที่แสดงว่าลูกเป็นคนที่สำคัญที่สุดและวินาทีนั้นแม่ก็แน่ใจมากๆเลยว่าพ่อรักลูกมาก กว่าจะมีคนมาช่วยเราทั้ง3คนก็กว่า20นาทีแหนะลูก พ่อของลูกเกาะฝืนกระแสน้ำที่เชี่ยวมากๆโดยต้องอุ้มลูกแล้วฉุดแม่อยู่ แม่คิดนะลูกแม่คิดว่ามันคงทรมานมากแน่ๆ แม่จะปล่อยมือออกเพื่อลดน้ำหนักให้พ่อ อย่างน้อยเรา3คนก็จะไม่ตายหมู่แต่พ่อก็ยังกุมมือแม่ใว้แน่นราวกับจะรู้ความตั้งใจ และความหมายของสิ่งที่แม่กำลังจะกระทำ น้ำยังพัดลูกพัดแรงขึ้นเรื่อยๆสายน้ำกระทบหน้าแม่จนด้านชา ทั้งหนาวทั้งเจ็บแต่พ่อก็ยังไม่ยอมแพ้ แม่รู้ว่าถ้ายังเกาะอยู่แบบนี้ไม่นานพ่อต้องหมดแรงและต้องยอมแพ้กับธรรมชาติแห่งนี้แม่นิ่งไปนานมากก่อนจะเล่าต่อราวกับแม่นึกภาพแห่งอดีตเป็นฉากๆและกำลังซับน้ำตาตัวเองอยู่... พ่อหันมาบอกแม่ที่กำลังจะหมดแรงตอนนั้น แม่ยังจำอยู่ทุกวันนี้เลย หากจะตายเราก็ตายด้วยกันครอบครับสำคัญมากสำหรับผม เราจะขาดใครไปไม่ได้คุณเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและลูกก็ด้วยแข็งใจใว้นะตอนนั้นแม่ไม่มีแรงแล้วนะลูกความเหนื่อยกะสายน้ำมันทำเอาแม่จะสลบอยู่แล้วแต่แม่ก็ยังยิ้มให้พ่อแม่พูดได้แค่คำว่า ค่ะเท่านั้น
สรุปเราสามคนรอดไหมแม่ ผมถาม ถ้าไม่รอดแล้วที่ยืนคุยอยู่นี่ผีหรือไงแม่ผมยิงมุขตลกกลับมาผมก็เพิ่งรู้ว่าแม่ก็มีอารมขัน ผมแกล้งหยอกแม่เพราะกลัวแม่จะร้องให้แล้วผมต้องมานั่งปลอบอีก ผมแพ้น้ำตาผู้หญิงมาก แบบไม่อยากเห็นเลยต่อจากนั้นไม่นานก็มีคนมาช่วย เขาพาเรา3คนพ่อแม่ลูกขึ้นจากฝั่งแล้วพาไปโรงพยาบาล ตอนเช้าแม่ต้องวุ่นวายหน้าดูต้องวิ่งวน2ห้องทั้งห้องพ่อและลูกถึงมันจะอยู่ติดกันก็เถอะลูกก็ยังซนไม่รู้เรื่องไรมากหรอกหมดบอกลูกแค่ขาดอากาศจนช็อคไปเท่านั้น แต่พ่อนี่สิแม่พึ่งรู้จากหมอเมื่อเช้าว่ากระดูกไหล่หักและร้าว คงเจอน้ำม้วนตัวไปกระแทกหินตอนที่เจอน้ำป่า หมอยังบอกเลยคนอาการหยั่งงี้แค่ลำพังจะพยุงตัวเองกลางสายน้ำเชี่ยวก็เจ็บจนทนไม่ได้อยู่แล้วนี่ยังต้องมาอุ้มทั้งลูกแล้วยังต้องฉุดแม่อีก ต้องใช้กำลังใจมหาศาลจริงๆนี่แหละลูกความรักที่พ่อและแม่มี ลูกมั่นใจไหมละว่าจะรักใครสักคนได้เท่านี้
ผมถอนหายใจ......................มองไปที่เตียงมิน
ครับแม่ผมคิดว่าผมรู้แล้ว..................
มินยังคงนอนหลับตาอยู่ผมนั่งมองมินอยู่ข้างเตียงเห็นมินหายใจเบาๆสม่ำเสมอ ผมเริ่มคิดถึงวันแรกที่ผมเจอมินวันแรกที่มินตบผม วันแรกที่เราทะเลาะกัน และวันแรกที่เรากอดกัน....มินวันนี้สวยเหลือเกิน หน้าขาวๆยังนอนหลับตาไม่รู้เรื่องอะไร ซอกคอที่เรียวยาว...ตัดกับชุดคนไข้นิ่งทำให้มินยิ่งสวยขึ้นไปอีก ผมลองเรียกมินเบาๆหลายครั้งมินก็ยังไม่ยอมลืมตาตื่น จนผมคิดว่ามินแกล้งหลับหรือเปล่า ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมททีวีปิดทีวิทิ้งแล้วก็หันมามองมินซึ่งหลับตาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง............(เสร็จกรู ผมคิด......) เอ้ยม่ายช่าย ม่ายช่าย ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูมินครับพูดกับเขาเบาๆ ตื่นได้แล้วมินหากไม่ตื่นเราคงห้ามใจที่จะจูบมินไม่ได้
ผมก้มหน้าไปใกล้มินครับ ใกล้มากจนลมหายใจของเรากระทบกัน วินาทีนั้นที่ปากผมประกบกับมินเพียงเบาๆ ...................to be continue
28 ตุลาคม 2546 13:05 น.
สลิ่ม
ฮัลโหล เสียงใสๆของมินในวันนี้ดูเศร้าสร้อยเหลือเกินแม้ผมไม่ใช่ยอดมนุษย์ก็พอจะมองออกว่ามินเพิ่งผ่านการร้องให้มาอาจจะทั้งคืนด้วย
มิน นี่เจมนะเมื่อวานเป็นอะไรไปครับ จู่ๆ ก็วิ่งหนีเจมเลยมินเป็นอะไร
มินขอโทษเจม มินขอโทษ แต่เจมมินรับไม่ได้แล้วมินไม่อยากฟังมินรู้เจมไม่เคยชอบมินเลย แต่มินขอนะเจมขอได้ไหมแค่..................ให้มินใกล้ๆ เจมอยู่อย่างนี้ มินจะไม่ว่าไม่พูดอะไร....เจมจะมีใครก็ได้ขอแค่ให้เราอยู่ใกล้เจมนะ มินร้องให้หนักขึ้น
มินรู้มินไม่ควรโทรไปหาเช้าๆ มันจะกวนเจมจะทำให้เจมโกรธมินมากขึ้นแต่ มินแค่อยากโทรหาเจมเท่านั้น มินอยากคุยกะเจมนะแต่มินก็กล้าแค่โทรไปให้เจมเห็นชื่อเท่านั้นแหละ
มิน....................เดี๋ยวเจมจะไปรับนะ เจมมีอะไรจะบอกต่อจากเมื่อวานเราแค่อยากให้มินได้ฟังมินอย่าคิดมากสิ มันอาจไม่เป็นอย่างที่มินคิดก็ได้ ได้ไหม.....มินฟังเราพูดซักครั้ง หยุดร้องนะคนดีเดี๋ยวเราไปรับนะครับ
ค่ะ จะรอนะค่ะ ผมขับรถปานพ่อเป็นนายก........ผมรีบไปให้เร็วที่สุดผมอยากเจออยากพบและอยาก กอดมิน มากที่สุดในตอนนี้.......................................
มินยืนรออยู่หน้าบ้านครับ.................ทั้งๆ ที่กว่าผมจะมาถึงก็กินเวลามากกว่า 30 นาทีแท้ๆ
มินรอนานหรือยัง มารอด้านนอกทำไมเดี๋ยวพี่ก็กดกริ่งเรียกเหมือนทุกทีแหละผมจอดรถแล้วบอกมิน มินเดินเงียบๆ มาขึ้นรถ
เจมส์มีอะไรจะบอกมิน
มินถามขึ้นมาเรียบๆ เล่นเอาผมพูดไรไม่ถูก
แล้วมินทายว่าเรื่องอะไรล่ะ ผมถามเท้าก็เหยีบคันเร่งพารถออกถนนใหญ่...............................มินไม่รู้แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย มินว่ามินอยู่อย่างงี้ดีแล้วละมินไม่อยากให้เจมลำบากใจมินจะไม่พูดอะไรแล้วขอโทษนะ เธอหันมายิ้มให้ผม (น่าร้ากกสาดอ่า)
เจม มินพูดมือประสานที่ตักก้มหน้า ถ้ามีคนมาจีบมิน เจมจะว่าอะไรไหม มินไม่ได้สนเขานะแต่ถ้ามินคิดว่ามินจะลืมเจมมินก็ต้องหาใครสักคนแหละที่จะดูแลมิน ผมขับรถเข้าข้างทางมองไปที่มิน ผมเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก อีกมือเอื้อมไปที่ไหล่ของมินผมคว้ามินมากอด..มินตกใจมากเธอเอามือดันผม
เจม เจม จะทำอะไรมินไม่ชอบนะเจมมินไม่ได้หมายความอย่างนี้ เจมอย่า..... มินพยายามดิ้นครับแน่นอนแรงสู้ผมไม่ได้ผมเอาหน้าก้มไประหว่างซอกคอขาวๆของมิน มินดิ้นครับดิ้นอยู่ได้ไม่นานแล้วก็หมดแรงในอ้อมแขนผม
มินนี่อาจจะฟังเหมือนโกหก มินอาจจะไม่เชื่อ เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เราก็ไม่และไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่............ ทั้งรถเงียบมีเพียงลมหายใจมินดันผมออกมาแล้วมองตาผม
เจมอย่าบอกนะว่า..... มินร้องไห้ออกมาเธอเอามือปิดปาก ใช่ครับเธอร้องให้ทั้งยิ้ม
เจมจะบอกว่าเจมชอบมินเหรอ? ป่าว.....เราไม่ได้ชอบมินหรอก พอพูดจบคราวนี้มินร้องไห้หนักเลยครับแบบยิ้มหุบหายไปเลย
22 ตุลาคม 2546 20:00 น.
สลิ่ม
เห้ยไมพูดหมาๆงี้วะทำงี้ได้ไงเอ้งไม่เคยสนใจไหงวันนี้มาบอกว่าจะจีบมิน มรึงไม่รู้เหรอวะว่ากรูจะจีบแล้วก็กำลังเป็นไปด้วยดีด้วย....... ไอ้บอยโวยลั่น
เห้ยใจเย้นมีไรค่อยๆพูดกันสิวะ ทุกคนห้ามพลางขวางไม่ให้ใกล้กันได้
แล้วไงอะกูรู้นะโว้ยไอ้บอยเอ็งไม่ได้รักมินเอ็งก็แค่อยากจะมีอะไรกะยายมินเท่านั้นแหละ เหมือนที่ผ่านๆมา
เออแล้วไงวะหรือมรึงไม่ใช่คบมานานกูรู้สันดานมึงพอๆกะที่มรึงรู้สันดานกรูละวะ
เอองั้นเอ็งก็น่าจะเข้าใจสิวะว่ากู...........................รักผู้หญิงคนนี้จริงๆรักโคตรๆ รักแบบไม่ทิ้งแน่ๆ ถ้าเอ็งจะทำเขาเจ็บเอ็งอย่าจีบเลยวะ กูขอสักคนได้ไหมวะในฐานะเพื่อนให้กรูสักคน สรัด พลางต่อยหน้ามันหนึ่งที(เอากำไร^^)
มันจ้องหน้าผมไม่พูดอะไรเหมือนคิดอะไรสักอย่าง ผมเตะมันต่อ(เอากำไรอีก)
สรุปว่าไงวะแค่นี้ให้กรูได้หรือเปล่า ผมถาม
ได้แต่กรูขอไรก่อนอย่างได้ป่าววะ
ไรวะห่าถ้าหาได้กรูจะหามาให้เดี๋ยวนี้เลย
ไม่ยากวะ มันยิ้มมีเลศนัย
ขอเตะมรึงคืน 2 ทีเหอะวะเอากำไรกรูไป มันพูดพลางเตะตูดผมไป2ทีแล้วมาโอบไหล่ผม
ไอ้ห่า ดูแลมินให้ดีนะเว้ย ให้ดีมากกว่ากูดูแล ละ
เออ กรูสัญญา
เห้ยไปล้างคราบเลือดก่อนไปพวกเอ็งอะ นางฟ้าพวกมรึงเดินมานู่นแล้ว เพื่อนผมบอกเห็นมินหอบหนังสือเดินมา
ผมกะเพื่อนหันหลังกลับจะรีบหนีไปห้องน้ำ แต่ไม่ทันคุณเธอหรอกครับ สายเข้าทันที จำใจรับครับชื่อแม่คุณเธอโชว์หลา
จะไปไหนค่ะเห็นมินมารีบเดินหนีเลยนะ เคืองรู้ไหมเนี่ยอยู่คุยกันก่อนนะห้ามหนีเด็ดขาด
ผมไปไหนไม่ได้ส่วนไอ้บอยหันมาขยิบตาก่อนจะเดินไปห้องน้ำต่อ.........ตายแล้วเจม ไปโดนอะไรมามินวิ่งมา หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่ปากให้ผม
อ้อ ตะกี้มีสาวแปลกหน้าอยู่ๆ มากระโดดจูบ เนี่ยงงเลยวิ่งไปนู่นแหละ
ผมแซวครับ ทันทีเลยเจอหยิกครับยายมินหยิกซะเนื้อเกือบเขียว
อยากตายเหรอ เจ็บๆ เงี้ยยังเจ้าชู้ เดี๋ยวก็ไม่รอดหรอก มินลูบหัวผม
เราเป็นห่วงนะ อย่าไปมีเรื่องกะใครอีกละค่ะ มินพูดพลางสบตาผม พอครับพอไม่ไปไหนแล้ว น่าร้ากกกกกกกกกกกสาดๆ เงี้ย อืมถ้าไม่เกี่ยวกะมินรับรองไม่มีหรอกครับ เห้ยเหมือนวะ เพื่อนๆ ผมแซว เหมือนแฟนกันใช่ไหมวะ ผมถาม
ป่าววะ เหมือนหมากะเจ้าของ-_-|||||..
คืนนั้นผมพามินไปกินข้าวครับที่ร้านแถวเวิร์ลเทรดผมรู้สึกว่ามินดีใจมากเลยครับร่าเริงเดินดูนู่นดูนี่ไปทั่ว
มินจายเย็นๆ โหเดินยังกะเป็นลูกสาวเจ้าของห้าง
ก็มินดีใจอะเจม.....
เรื่องไรเหรอบอกเราได้หรือเปล่า มินมายืนข้างๆ ครับเอามือมาคล้องแขนผมแล้วเอาหัวซบ
ก็เรื่องที่เจมพามินมาเดินเที่ยวไง เจมไม่เคยทำหยั่งงี้มาก่อนเลยเจมเป็นอะไรไปเหรอ มินหันมามองด้วยสายตาซุกซนเป็นเด็ก หน้าขาวๆ กะหน้าอกนุ่มๆข้างแขนยิ่งทำให้ผมรักมินมากขึ้น (แบบคำที่ว่าหน้าอกสยบโลกได้) ผมได้แต่มองมินไม่พูดไรมากแล้วก็เดินต่อไปเงียบๆ เจม เจม รอมินด้วยมินขอโทษ มินพูดไม่ดีออกไป เจมพามินมากินข้าวแค่นี้ก็พอแล้วละ มินเดินมากุมมือแล้วก็ยิ้มให้ผมอีกครั้ง.............
ผมยืนหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆโรงหนังแห่งหนึ่ง คนเดินไปมาพลุกพล่าน ผมมองพื้นไม่กล้าสบตามิน มีมินยืนมองผมด้วยสายตาแบบจะหาคำตอบว่ามายืนทำอะไรตรงนี้
มิน เรามีอะไรจะบอก เราคิดมานานแล้วเกี่ยวกะเรากะมินเราอยากให้มินรู้จริงนะว่าเรา...........
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ ไม่ มินไม่ฟัง มินพูดพลางเอามืออุดหูมินวิ่งหนีผม ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น มินวิ่งลงบันไดเลื่อนไปท่ามกลางสายตาของคนที่มอง
ผมกลับบ้านโทรหามินทั้งคืน มินปิดเครื่อง โทรศัพท์บ้านเธอก็ถอดสายออกผมติดต่อมินไม่ได้เลยผมร้อนใจมาก ผมตัดสินใจจะไปบ้านเธอ แต่ภาพพ่อเธอทำความสะอาดปืนตอนผมไปส่งบ้านครั้งแรกยังติดตาอยู่เลย ถ้าผมไปหาเธอดึกๆ แถมพ่อมินยังรู้ว่ามินร้องไห้ละก็ ผมคงได้ไปนอนเล่นในป่าช้าแถวบ้านแน่ ผมจะทำไงได้ครับ ผมได้แต่นอนกลิ้งไปมาทั้งคืน พร้อมกับคำถามว่า ทำไม และเพราะอะไร อะไรที่ผิดพลาด
22 ตุลาคม 2546 17:52 น.
สลิ่ม
ไปมหาลัยครับกระโดดเตะเพื่อนที่เจอคนแรกครับบอกเล่นๆ ความจริงแล้วผมระบายอารม เหอ เหอ จารย์มาแล้วครับเดินเข้าประตูมาก็ทวงงานเลย เวงเอ้ยไม่เห็นใจมั่งวะT_T
ผมปลงแล้วครับกะว่าคงไม่ได้ส่งแน่ๆ ทันใดครับมีคนเปิดประตูเข้ามาครับเธอเดินเข้ามาแล้วถามหาผม
เอ่อ
จารย์คะนายคนนี้เรียนที่ห้องนี้หรือเปล่าคะ
เธอพูดพลางยื่นชีทงานที่ผมหาทั้งคืนให้จารย์ช่วยดูจากสมุดรายชื่อ ผมหลบไปใต้โต๊ะไปแล้วละครับเวงจริงมารร้ายตามมาหลอกผมถึงที่อาจารยประกาศหาเจ้าของครับไอ้เพื่อนๆ เวงทั้งหลายรุมชี้ผมครับ เวงผมอีกจำใจต้องลุกขึ้นมายิ้มแหะ แหะ ให้จารย์ครับผมเองครับจารยมีไรหรือครับ มีคนเอางานมาให้นะรู้จักหรือเปล่า ผมสบตาเธอครับ เกิดอาการสะอึกเลยครับ
ยายเพิ้งเมือคืนกลายเป็นสาวงามผมประบ่า ขาวและน่ารักมากเลย เกิดอาการตะลึงครับ เธอยิ้มมาให้ผมครับแค่คำพูดแรกของเธอก็ทำผมอึ้งแล้วครับ............คำพูดแรกที่ผมยังจำอยู่ทุกวันนี้
ที่รักตั้งใจเรียนนะค่ะจะรอหน้าห้องค่ะ
แน่นอนครับวันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องแน่นอนเป็นใครก็ไม่รู้เรื่องแน่ๆ เลิกเรียนผมก็ออกมาเลยครับท่ามกลางเพื่อนๆและไทยมุงทั้งหลาย เพื่อนตบบ่าผมก่อนที่ผมจะแยกไปหาเธอครับกินใจมากเลยครับ
พรุ่งนี้มรึงดังไปทั่วมหาลัยแน่เล่นเอาผมเครียดเลยครับเวงนี่T_T
เธอเป็นใครแล้วมานี่มีธุระอะไร? ผมถามเธอไม่พูดอะไรครับได้แต่แตะแก้มผมสายตาเธอดูเป็นห่วงมากเลยครับเธอพูดแค่ว่า เจ็บมากไหมเราขอโทษนะ ผมอึ้งครับ
วันที่ 3 มันวุ่นวายสับสนมากครับเกิดอะไรขึ้นกันแน่เธอเป็นใครผมรู้แค่ว่าเธอชื่อมินอยู่มหาลัยเดียวกับผมแล้วก็เรียนคณะคนละคณะกัน วันนั้นเธอทะเลาะกะแฟนแล้วผมเผอิญเหลือเกินที่หน้าไปคล้ายแฟนเธอเธอเลยหมั่นไส้ตบผมเอาฉาดเบ่อเร่อ (ไม่ไปตบแฟนตัวจริงไปเลยวะ-_-|||) เธอขอโทษแล้วเผอิญเก็บชีทงานของผมได้ที่ป้ายรถเมล์เธอเลยเอามาคืนให้แล้วที่เรียกที่รักก็แค่ล้อเล่น แล้วเธอก็แสนดี แสนดีเหลือเกิน..........ที่เกาะผมยังกะอะไรดีครับ ไม่ว่าไปห้องสมุด เล่นเกม เดินห้าง ขนาดผมอยู่กะผู้ชายทั้งหมดเธอยังเกาะเลยครับ จนทุกคนเริ่มเรียกเธอว่า แฟนเจมส์ แล้วละครับ (ผมชื่อเจมส์ครับลืมแนะนำตัวไปหน่อย แหะ แหะ) กรรม ให้ผมทำไงครับผมขอบอกตรงๆ ผมไม่ได้ชอบยายนี้เล้ยผมชอบผู้หญิงหวาน ขาว ใสเรียบร้อยกว่านี้แต่เธอก็เข้าได้ดีกับเพื่อนผมครับผมเลยปล่อยเลยตามเลยเดี๋ยวเธอคงจะหาแฟนจากกลุ่มผมสักคนเองแหละผมคิด.............ผมคิดแค่นั้นแหละครับเธอก็มาควงแขนผมอีกแล้วครับ-_-||||||
มินเราไม่ชอบให้เธอมาเกาะกลุ่มเราอย่างนี้อะ ผมพูดกะเธอเมื่อได้อยู่ 2 ต่อ 2 เพราะผมต้องพาเธอไปส่งบ้าน-_-(เพื่อนๆ มันยัดมาให้ผมอีกเปลืองน้ำมันโคตรๆ)
ทำไมอะเจมมินทำไรผิด เธอถามพร้อมจับมือผม ผมสะบัดมือทิ้ง
ก็เราไม่ชอบ มินเป็นผู้หญิงนะไปเกาะคนนู้นคนนี้ได้ไง มินเป็นผู้หญิงง่ายๆใช่ไหมถึงทำงี้ แล้วมินเข้า กลุ่มที่มีแต่ผู้ชายเงี้ยคนอื่นจะคิดไงมันไม่ดีรู้ไหม
ขอโทษ.......แต่มินไม่มีที่ไปมินไม่มีเพื่อนเลยนะเจม 2 ปีที่อยู่มหาลัยนี้มินก็มีแต่เขา เขาคนที่ทิ้งมินไปเราอยู่ด้วยกันตลอด มินรักเขามาก แล้วมินก็เชื่อนะว่าเขาก็รักมิน มินเหงาเจมจะไล่มินเหรอที่เราเข้ากลุ่มมาเราก็คิดว่าเจมเป็นคนดี ที่เราชอบเกาะเจมเพราะเจมเหมือนแฟนเก่าเรามิน ....มิน...ก็แค่อยากอ้อนบ้างมินเหงานะเจม เหงามาก.. เธอร้องให้ครับทิ้งให้ผมได้แต่เงียบแล้วขับรถไปส่งเธอครับที่บ้าน
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเกือบอาทิตย์แล้วที่มินยังอยู่กะกลุ่มพวกเราแต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในความรู้สึกของผม มิน และเพื่อนในกลุ่มอีกคน เพื่อนผมเอาใจมินผิดปรกติ คอยยกข้าว เสริฟน้ำ แยกไป 2 คนบ่อยๆ แย่งกระทั่งหน้าที่รับส่งของผม ใช่ครับ ดูยังไงไอ้เพื่อนผมมันก็จีบมินแน่นอนผมน่าจะดีใจแต่ความรู้สึกของผมกลับไม่ใช่เลยครับ ผมหวงครับ เป็นห่วงมินเวลาที่อยู่ใกล้เพื่อนคนนี้ ผมกลัวมินจะเสร็จมันผมไม่อยากเสียมินไป ผมเพิ่งรู้ครับว่าการไม่มีมิน ไม่มีคนมาวุ่นวาย สัมผัสที่เคยจับผ่านมืออุ่นๆและเล็กของมินนั้นทำให้ผมยอมไม่ได้เลยที่จะเสียเธอไป แต่ผมจะทำไรได้ละครับ ในเมื่อเพื่อนผมมันเอาแล้ว จะไปแย่งมันก็ไม่ได้................
จะมีคนด่าผมไหมครับท่าผมทำงั้น ผมได้แต่ตัดใจครับลาเพื่อนขับรถกลับบ้านแล้วก็นั่งพิงเตียงปิดไฟในห้องเปิดเพลงจากวิทยุฟังแล้วก็นึกถึงวันแรกวันที่ผมเจอมิน วันแรกที่มินมาหาผมที่ห้อง และที่สำคัญวันแรกที่มินยิ้มให้และก็คอยยิ้มให้ผมเสมอ แต่ผมไม่เคยยิ้มตอบเลย เสียงดังของแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้านครับ ผมฉุนขาด ไอ้บ้าที่ไหนมาบีบแตรหน้าบ้านคนอื่น(วะ) ผมชะเง้อหน้ากะด่าออกไปเต็มที่ เวงกรรมกลับเป็นเพื่อนผมแถวบ้านที่ไม่ได้เจอกันนานถึงบ้านเราจะอยู่ใกล้กันมากก็ตามมันชวนผมไป ลูทกับมันครับซึ่งผมก็ไปกะมันแน่ๆอยู่แล้วคว้าอะไรได้ใส่ไปก่อนเดินห้องน้ำไปล้างหน้า เอาวะลืมก็ลืม หญิงคนเดียว....................................คนที่ผมรักที่สุด
30 กันยายน 2546 19:52 น.
สลิ่ม
---- P a s t ----------------------------------------
. . . เ ด็ ก ดื้ อ 2 ค น เ จ อ กั น . . .
ฉันพบเธอ เธอพบฉัน
เราพบกันในคืนวันที่เราต่างไม่คาดคิด
สุขเมื่ออยู่ด้วยกัน เป็นกำลังใจให้กัน
แม้ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน
แต่ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่มีเวลาคิดถึงเธอ
เด็กดื้อ 2 คนเจอกัน
เธอดื้อ...อยากให้ฉันปล่อยเธอไป
ฉันดื้อ...อยากให้เธอรักฉัน~~เหมือนวันที่ผ่านมา
เธอบอกเธอไม่รักใคร และจะไม่มีใครนอกจากฉัน
_ _ _ _ _ ฉั น เ ชื่ อ _ _ _ เ ชื่ อ เ ส ม อ _ _ _ _ _
แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
เธอคงอยากให้ฉันกลับไปเป็นแค่เพื่อน
แต่ฉันรู้เธอให้ความเป็นเพื่อนกับฉันไม่ได้
เพราะเพื่อนของฉัน เขาจะไม่ทำร้ายฉัน
เขาฟังฉันร้องไห้ ทางโทรศัพท์ เป็นชั่วโมง โดยไม่ต้องพูดจา
แต่เธอทำให้ฉันไม่ได้ เธอทำได้อย่างคนเคยรักกันเท่านั้น
(ขอบคุณจ๊ะ "มิ้ล"เพื่อนที่ดีที่สุด คนที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ)
---- F r e e d o m ----------------------------------------
"ฉันรักเธอมากแค่ไหน....
เท่าแขนที่ฉันกาง
เท่าฟ้ากว่างที่ฉันเคยบอกแม่..."
ฉันยังมีเธออยู่เต็มหัวใจ
เสียใจและเจ็บปวดเหลือเกินกับเรื่องของเรา
หากการที่เธอมีฉันอยู่มันไม่ทำให้เธอมีความสุข
งั้นนับจากนี้...ฉันทำให้เราอยู่ห่างกัน
~~ เพื่อแสดงให้เธอรู้ว่า ~~
ความกว้างของอ้อมแขนที่ฉันให้อิสระเธอ
แบบไม่ต้องเจอกันอีก มันทำให้เธอมีความสุขแค่ไหน
---- C o n t i n u e ----------------------------------------
ตอนนี้ฉันกางวงแขนออก ปล่อยให้เธอไป
เพื่อแสดงให้เธอรู้ว่า
ฉันรักเธอมากแค่ไหน.....
เท่าแขนที่ฉันกาง
เท่าฟ้ากว่างที่ฉันเคยบอกแม่...
แต่ฉัน.. . . ยั ง ค ง รั ก เ ธ อ อ ยู่ ! !
---- M e m o r i z e ----------------------------------------
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า.........การรักใครซักคนอย่างมากมายนั้น
มันมีความสุข และ เจ็บปวดยังไง~~~
เสียดายที่เรื่องบางเรื่องไม่มีโอกาสได้อธิบายให้เธอได้เข้าใจ
เพราะเธอตัวเองไม่ได้คิดจะถามถึงความจริง !!
มันคงเป็นเรื่องที่คาใจ แต่ก็หวังว่าซักวัน.. คงลืม
or everything in my memory.......
หน้าส่วนตัว
640
