18 พฤษภาคม 2550 11:33 น.
สายน้ำแห่งรัก
เห็นหน้าฉันเธอนั้นหุนหันหนี
จากคนที่เคยรักกันนักหนา
สัญญารักแม้วันไร้ดวงดารา
สัญญาว่าจะรักกันนิรันดร
ทำไมหนอเมื่อเลิกรักจักต้องหนี
ลืมวันที่แสนอ่อนไหวในครั้งก่อน
ลืมตักอุ่นคนเคยคุ้นเคยหนุนนอน
อกสะท้อนสุดห้ามหักรักหลีกทาง
ไม่เข้าใจเหตุผลกลความคิด
ว่าฉันผิดอันใดใยตัดหาง
ทิ้งฉันไว้บนถนนปนอำพราง
ไม่บอกบ้างเหตุร้างห่างหัวใจ
....ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่า เธอยังรักกันอยู่หรือเปล่า เธอทำไมถึงห่างเหิน เธอทำไมต้องทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนในโลกของเธออีกต่อไป มันเจ็บนะรู้ไหม ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนบอกเลิกกับเธอก่อนก็ตาม....
16 พฤษภาคม 2550 11:43 น.
สายน้ำแห่งรัก
เอ็มเอสเอ็นเธอขึ้นว่า "ขอบฟ้ากั้น"
คงไม่ใช่ฉันนั้นเธอหมายถึง
เพราะฉันคอยอยู่ใกล้-ใกล้ใฝ่คำนึง
ถึงวันนั้นนี้ฉันจึงได้เข้าใจ.....
ว่าแม้นแสนรักสักเพียงไหน
แม้นอยู่ใกล้เพียงนิดไม่คิดหน่าย
แม้นมอบไปให้เธอทั้งหัวใจ.......
แต่ต้องแพ้คนไกลในใจเธอ
...แรงบันดาลใจจากเรื่องเก่า-เก่าที่ยังคงสะกิดใจในบางห้วงของอารมณ์ถึงแม้มันจะจบไปนานแล้วก้ตาม...ในที่สุดก็แพ้คนไกลในใจเธอ....
15 พฤษภาคม 2550 16:20 น.
สายน้ำแห่งรัก
เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
หมุนเวียนดั่งฤดูที่ผ่านผัน
แม้คนเคยพร่ำคำรำพัน
ว่าจะรักกันจน....วันตาย
พบหน้ากันอีกเมื่อวาน
สงสารหัวใจฉันสลาย
เพื่อนรักแปรเปลี่ยนกลับกลาย
ไม่เหลือเยื่อใยสายสัมพันธ์
จากเคยกอดคอร่วมตาย
วันเปลี่ยนเวียนไปแปรผัน
เพื่อนรักกลับกลายมาขายกัน
ใจมันช่างทำได้ไม่อายดิน
.....เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนแต่สายน้ำยังคงไหลต่อไป....
14 พฤษภาคม 2550 09:30 น.
สายน้ำแห่งรัก
นิราศห่างอย่างนี้พี่แสนเหงา
มีเพียงเงารอยอดีตที่กรีดเฉือน
เมื่อไหร่หนอรอยน้ำตาลาลางเลือน
อกสะเทือนแต่งนิราศแทบขาดใจ
นั่งรถทัวร์เหงาจิตคิดถึงน้อง
ใจพี่หมองครวญหาน้ำตาไหล
อยากรู้นักอยากรู้จังว่าทำไม
พี่ถึงได้รักเจ้าเฝ้าละเมอ....
ทั้งที่พากายห่างร้างหลีกหนี
แต่ใจพี่กลับหวนจิตคิดเสมอ
รักเจ้านะรักเจ้ามากอยากได้เจอ
พี่อยากเพ้อพร่ำรักบนตักนวล
แต่งนิราศพร่ำหลายบทจนรถถึง
ณ ที่ซึ่งใจของข้าพากลับหวน
สู่อ้อมกอดไอรักอุ่นกรุ่นนุ่มนลว
อกแม่ควรให้ลูกซบ....จบกวี
...อุ่นใด-ใด โลกนี้มิมีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตระกอง....
11 พฤษภาคม 2550 10:45 น.
สายน้ำแห่งรัก
เธอบอกว่าไม่อาจรักฉันได้
เพียงเพราะใจฉันมีเงาเขาคนนั้น
คนที่ทิ้งฉันไปในวานวัน....
คนที่ฉันนั้นยังรักปักใจปอง
เธอบอกอีกไม่อาจรักปักใจฉัน
กลัวว่ามันจะทำร้ายใจเราสอง
กลัวกวีบทที่ว่าน้ำตานอง......
หวนกลับมาทำเราสองต้องตรอมตรม
รอยน้ำตารอยเก่ายังเฝ้าติด
ทำความรักที่ใจคิดไม่ให้สม
เพราะกลัวรักจักสลายกลายเป็นลม
เพียงพัดชมแผ่ว-แผ่ว แล้วจากลา
หากเธอคิดเช่นนั้นฉันขอรับ
จะขอนับวันต่อรอเธอหนา
หวังแค่เพียงเมื่อผ่านวันเวลา
เธอเห็นค่ารักที่ฉันนั้นมอบเธอ
....มอบแต่เธอยอดรักของฉัน...
หน้าส่วนตัว
724
