2 กันยายน 2548 21:44 น.
..สายลมทะเล..
วันมะรืนหัวหน้ากับพี่หมอว่าที่ภรรยา จะไปฮันนีมูนแถบสแกนดิเนเวีย วันนี้แกเลยให้ผมไปแลกเงินยูโรให้ที่สนามบิน... ให้ผมมา 4200 บอกว่าช่วยแลกมา 95 ยูโร ผมแอบเช็คในเนตแล้ว เห็นว่ากำไร เลยขับรถไปแลกให้โดยไม่อิดออด
ไปถึงก็จริงดังคาดราคายูโรตกนิดหน่อย ผมเลยมุบมิบส่วนต่างไว้กินขนม ฮ่า พูดเล่นนะครับ ผมแลกให้ไปร้อยยูโร ยอมขาดทุนเข้าเนื้อตัวเองอีกยี่สิบบาท ... แบบนี้ไม่ได้สองขั้นก็เห็นจะผิดใจกันแน่ กำลังนับเงินที่รับมาอยู่เพลินๆ สายตาก็บังเอิญไปฟาดเข้ากับนางฟ้าสายการบินแหลกของพี่อีแร้ง(อ้าว! ถอนครับท่านประธาน ผมขออนุญาตถอน ไม่เจตนาจะพาดพิงครับท่าน เดี๋ยวฉบับหน้าพี่แกจิกผมไม่ได้ไปผุดไปเกิดสิบชาติ ลำบากท่านยมต้องสั่งจองกระทะทองแดงส่วนตัวให้ผมอีก)
รูปร่างหน้าตาของเธอทำเอาผมถึงกับตะลึง เห็นแอร์มาตั้งเยอะ ไม่เคยเห็นยี่ห้อไหนเย็นเท่านี้ เอ้ย! สวยขนาดนี้ ผมนิ่งอึ้งตาค้างน้ำลายไหล มือไม้อ่อนไม่มีแรงจนยูโรแทบร่วง (ดีว่างกเลยคว้าทัน)
เจ้าตัวกับเพื่อนกำลังยุรยาตรตรงมาทางนี้ ไวเท่ามอเตอร์ไซด์ซิ่ง สมองผมรันปรี๊ด รีบจดเบอร์มือถือใส่ใบเสร็จแลกเงิน หวังทอดสะพานรักมอบให้นางฟ้าคนงาม
"แม่ง! ไอ้จราจรเหี้ยนั่น กำลังรีบๆ กวนตีนอยู่ได้"
พิกุลจากปากนางฟ้าที่ร่วงตกสวรรค์ ปลุกภวังค์ความหลง
ผมได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ให้กับความว่างเปล่า
อืม! ซาตานเดี๋ยวนี้ดูดีขึ้นทุกวัน
2 กันยายน 2548 21:41 น.
..สายลมทะเล..
มะนาวไม่ใช่คนหน้าตาเลวร้าย ออกจะเป็นคนหน้าตาดีเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่ยังสงสัยและกังขากันอยู่ว่า ไอ้ดีที่ว่านะดีอังกฤษหรือดีไทย..แต่ก็ช่างเถอะ หน้าตาไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนัก ขอแค่ไม่พิกลพิการดั้งยุบจมูกบานกรามใหญ่ มะนาวก็เชื่อว่า สาวไหนๆ ก็ควงมะนาวออกงานได้ไม่อายใคร ..ลงทุนขึงม่านกั้นเสียหน่อย เก็บค่าผ่านประตูคนละสามบาท ..ประชันเมียงูได้สบาย ..อ้าว! คนละงานกันเหรอ
แม้ว่ามะนาวจะมีคุณสมบัติครบครันและครบเครื่อง พอที่จะสมัคร ส.ส. (สมาคมผู้ชื่นชมสุรา) แต่มะนาวก็อ่อนแอเกินกว่าจะพยุงตัวเองไหว หลังน้ำสีรวงข้าวล่วงผ่านคอแค่แก้วแรก มะนาวก็เซไปซบตีนและขวดโซดาโต๊ะข้างๆ อยู่เสมอ มะนาวเลยหันไปเอาดีกับน้ำผลไม้แทน..ซึ่งนั่นกลายมาเป็นจุดด่างพร้อยในการเข้าสังคมของมะนาวจนปัจจุบัน.. แต่ช่างเถอะมะนาวใช่อยากเข้าสังคมจนตัวสั่นเสียเมื่อไหร่..มะนาวปลอบตัวเองอย่างจองหองแบบนั้น
มะนาวเป็นคนพูดน้อย ตั้งแต่คบกันมา แทบไม่เคยได้ยินมะนาวพูดติดกันเกินสองประโยค กระทั่งคนรอบข้างก็บอกว่ามะนาวพูดน้อย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพราะมะนาวไม่อยากพูด หรือเพราะมะนาวปากเหม็น.. สาวๆ หลายคนเคยอยากพิสูจน์กลิ่นปากมะนาว แต่ก็ถูกมะนาวอายถีบกระเด็นออกมาทุกคน..สาเหตุในการพูดน้อยของมะนาวเลยยังมืดแปดด้าน
หลายปีก่อนพวกเราไปเจอหมอดูข้างถนนโดยบังเอิญ จึงถือโอกาสดูดวงกันเล่นๆ ..หมอบอกมะนาวเป็นซิฟิลิส เอ้ย! หมอบอกมะนาวควรไปเป็นนักการทูต เพราะมะนาวมีศิลปะในการมอมเมาคนด้วยคำพูด ชนิดที่หมอเสน่ห์และสาลิกายังอาย.. ทุกคนหัวเราะก๊าก มะนาวยิ้มๆ
ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต พ่อกับแม่เข้ามาคุยกับมะนาว แม่บอกกับมะนาวว่า.. ถึงเวลาที่ลูกต้องเลือก ลูกอยากเรียนอะไรแม่ตามใจลูก..แต่แม่อยากให้ลูกเรียนเภสัช..มะนาวยิ้ม ..พ่อบอกมะนาวว่า..ชีวิตและอนาคตของลูก ลูกต้องตัดสินใจเอง ใครๆ ก็คิดแทนลูกไม่ได้..แต่พ่ออยากให้ลูกเรียนโบราณคดี..มะนาวยิ้ม มะนาวนึกถึงคำพูดของหมอดู..ชีวิตคุณเหมาะที่จะเป็นนักการทูต..แล้วมะนาวก็ยิ้ม
มะนาวตัดสินใจเข้าเรียนทหาร..ตัดผมสั้นเกรียน วิ่งตากแดดตัวดำ..ในแถวทหารห้ามยิ้ม แน่นอนห้ามพูด..มะนาวเลยได้เงียบโดยไม่มีคนสงสัย
มะนาวกับผม เราไม่ได้เจอกันหลายปี จนกระทั่ง..ผมตามนายไปเล่นกำถั่วในบ่อนกัมพูชา ผมเจอมะนาวเดินขายสบู่ที่นั่น มะนาวแต่งตัวหล่อ ใส่เชิ้ต นุ่งสแล็ค รองเท้าหนัง เร่ขายสบู่ไปทุกบ่อน ..ใครๆ แถวนั้นรู้จักเซลล์สบู่ชื่อมะนาวกันทุกคน ..มะนาวขยัน ใจดี และซื่อตรง สบู่ของมะนาวก็มีคุณภาพแถมราคาไม่แพง ทุกคนจึงชอบซื้อสบู่จากมะนาว
ผมไม่รู้ว่ามะนาวลาออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และยิ่งหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมมะนาวถึงตัดสินใจอย่างนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว..
เจ้านายผมเสียไปอีกสี่แสน ท่าทางเลยดูหงุดหงิด ผมเดินเอาผ้าเย็นหยดน้ำหอมไปส่งให้ และเลิกคิดถึงเรื่องมะนาว..ผมไม่ได้เข้าไปทักเพื่อน..ผมกลัวเพื่อนอาย
ผมตามนายอยู่หลายปี บ่อนพม่า กัมพูชา บ่อนมาเลย์ ผมไปมาหมด ชีวิตราชการผมรุ่งโรจน์ ชนิดที่ช้างที่ไหนก็ฉุดไม่อยู่ (ตัวที่บ้านก็ด้วย) ..ใครๆ ก็อิจฉา กับความก้าวหน้าแบบไนกี้..ก้าวไปไม่หยุดยั้งของผม ส่วนใครจะหมั่นไส้ ผมก็ถือคติแบบคอนเวิร์ส..ทางใครทางมัน ..เพียงไม่กี่ปี ลาภยศจึงประเดประดังเข้ามาในชีวิตแบบตั้งตัวไม่ติด จะขาดก็แต่สรรเสริญและซ่กเล็กที่ไม่มีใครคิดถวายให้
ปลายปีสี่เจ็ด มีนายทหารย้ายจาก บก.สูงสุด มาเป็นนายทหารข่าวกรองประจำที่ปรึกษาผู้บัญชาการ สาวๆ ในแผนกไปเห็นหน้ามาแล้ว บอกว่ายังหนุ่มฟ้อหล่อปิ๊งสมาร์ทบึ้ม จนผมหมั่นไส้ เลยลงทุนเดินข้ามฟากกองบัญชาการไปดูกับตา
ไอ้หม่าเอ้ย! นั่นมันมะนาวนี่หว่า ผมดีใจจนเนื้อเต้น กระโดดเข้ากอดมัน..แต่ไม่ทันถึงมัดกล้าม รองเท้าเบอร์สี่สิบสามก็ถีบผางเข้ากลางอกกระเด็นออกมา ..มันยังขี้อายใช้กำลังเหมือนเดิม ..ผิดก็แต่มะนาวพูดมากขึ้น
.........................................................................
การแต่งงานของสายลับในประเทศเป้าหมายที่เข้าไปแทรกซึม เป็นเสมือนหนึ่งในหน้าที่เพื่อสร้างความไว้วางใจ ..มะนาวเป็นสายลับระดับพระกาฬ เทียบได้กับรหัสเลขตัวเดียวของอังกฤษ 001 ถึง 009 มะนาวจึงทุ่มเทให้กับหน้าที่ และแต่งงานมีเมียอยู่ที่นั่น ..สิ่งเดียวที่มะนาวไม่มีคือลูก..มะนาวตั้งใจที่จะไม่มี มะนาวรู้ดีว่าวันนึงมะนาวจะต้องกลับเมืองไทย และต้องทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลัง
วันที่มะนาวได้รับคำสั่งให้สิ้นสุดการเป็นสายลับและกลับประเทศ มะนาวใจหาย..นึกถึงเมียคู่ทุกข์คู่ยากที่ร่วมชีวิตกันมาแล้ว มะนาวน้ำตาไหลเอาดื้อๆ ..หน้าที่ต่อชาติบ้านเมือง บางครั้งก็บีบคั้นต่อหัวใจคน..
คืนเดินทาง มะนาวจูบแก้มเมียเบาๆ ทิ้งจดหมายเล็กๆ ไว้ข้างหมอน
พี่จำเป็นต้องไป ดูแลตัวเองให้ดี พี่คงไม่กลับมาอีก ตังค์สามไหฝังไว้ใต้โคนต้นกล้วย ขุดเอาไปใช้ตั้งต้นชีวิตใหม่กับคนดีดี..
รัก ..
พี่มะนาว
ไม่มีใครรู้ว่ามะนาวเคยเป็นสายลับ ผมเองก็ไม่รู้ ..ถ้าไม่ใช่เพราะกองทัพนำเอาระบบฐานข้อมูลคอมพิวเตอร์มาใช้กับงานด้านข่าวกรอง และผมเป็นผู้รับผิดชอบโครงการนี้..ผมคงไม่มีทางได้รู้
ชื่อของมะนาวปรากฏอยู่ในรายชื่อระดับลับสุดยอด ..เรืออากาศเอก มะนาว มะพร้าวส้มอ้อย
มะนาวไม่เคยพูดถึงอดีตของตัวเอง ผมก็ไม่เคยเอ่ยปากถาม ..หลายปีในกรุงเทพเปลี่ยนชีวิตคนโสดเช่นผมให้กลายเป็นคุณพ่อลูกสอง ผมจึงมีเวลาให้มะนาวน้อยลง.. ถ้าคุณยังไม่มีลูกคุณคงไม่เข้าใจ ..แต่ที่สำคัญมะนาวเป็นผู้ชาย และผมก็ไม่ได้เป็นเกย์
ผมเจอมะนาวกี่ครั้งก็เห็นมะนาววุ่นอยู่แต่กับงาน.. ผมเคยถามมะนาวว่าไม่คิดแต่งงานบ้างเหรอ..มะนาวยิ้ม มันบอกผมว่า มันแต่งงานแล้ว และมันไม่คิดแต่งงานอีก ..ความรัก ไม่ได้สำคัญไปกว่าความซื่อสัตย์ภักดีหรอก ..มันเงียบไปอึดใจ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ..ทั้งต่อหน้าที่ และต่อคนที่รักเรา..
ชีวิตของบางคน ทั้งขมหวานและน้ำเน่ายิ่งกว่านิยาย
ไม่รู้ว่าผมเล่าเรื่องมะนาวให้คุณฟังทำไม ..แต่คุณพอรู้จักเพื่อนผมคนนี้แล้วใช่ไหม ..จำไว้นะ เขาชื่อมะนาว
23 สิงหาคม 2548 02:44 น.
..สายลมทะเล..
...กำลังคิดอะไรเพลินๆ เงาคนก็วูบผ่านกระจกประตูรถด้านข้างไป บางอย่าง ทำให้ผมต้องละสายตาหันไปดู
...ภาพหญิงสาวท้องแก่เดินเร่ขายพวงมาลัย ทำให้ผมรู้สึกว่างานที่กำลังรุมเร้าอยู่เวลานี้ เป็นแค่เพียงสิ่งเล็กน้อย
... ในขณะที่เราดิ้นรนเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ยังมีคนอีกหลายคนที่ดิ้นรนเพียงเพื่อจะอยู่รอด บ้างก็เพื่อหนึ่งชีวิต บ้างก็เพื่อหลายๆ ชีวิต
...เธอเดินผ่านผมไปไกลมากแล้ว ไกลเกินกว่าผมจะเรียกหรือทิ้งรถออกไปซื้อพวงมาลัยของเธอได้
... ภาพของเธอก่อนจะหายไปจากสายตาผม ...ไม่มีแม้สักคันเปิดกระจกซื้อพวงมาลัยของเธอ
... เด็กสาวอีกคน เดินขายแผ่นกระดาษอยู่ห่างออกไป ...นั่นลูกค้าคนที่เท่าไหร่ ผมไม่ได้นับ...
ไฟเขียวแล้ว ตอนที่เธอเดินผ่านมาถึงคันผม "เรียงเบอร์มั๊ยพี่"
...ผมไม่ได้ตอบเธอ ...น้ำตาเจ้ากรรมซึมอยู่ในอก...
23 สิงหาคม 2548 02:39 น.
..สายลมทะเล..
พ่อผมเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ จึงไม่แปลกที่พ่อชอบสอนให้พวกเราหัดบวกลบคูณหารตัวเลขต่างๆ ในใจ เมื่อไหร่ที่พวกเรานั่งรถไปไหนด้วยกันทั้งครอบครัว เป็นต้องเล่นเกม 24 กับเลขทะเบียนรถคันหน้า ทำอย่างไรก็ได้โดยการเอาตัวเลขทะเบียนท้ายรถบวกลบคูณหารยกกำลังถอดรากทางคณิตศาสตร์แล้วให้ออกมาเป็นเลข 24 ซึ่งแน่นอนมีแค่พ่อกับพี่สาวที่แย่งสิทธิ์ในการตอบโดยไม่แบ่งปันคนอื่น แม้จะมีเสียงน้องสาวคนเล็กสลับขึ้นมาในบางช่วงจังหวะ แต่ก็ไม่จัดว่ามีนัยยะสำคัญอันใด เพราะเลข 24 ที่น้องคำนวณออกมาได้ มันเป็นของคันที่แซงเราไปตั้งแต่ 3 ปีก่อน
แม่นะหรือ..รายนั้นเอาแต่หัวเราะเมี้ยวๆ สมองซีกคำนวณลีบเท่าน้ำตามดแดง เรียนจบมาได้ ก็เพราะพ่อทั้งติวทั้งเก็งข้อสอบคณิตศาสตร์ให้ท่องเข้าห้องสอบ แต่อย่าเผลอไปถามเรื่องประวัติศาสตร์หรือวรรณคดีเข้าล่ะ อาจไม่ได้นอนไปอีก 3 วัน เพราะพระมารดาท่านรู้จริงจำแม่น อ่านหนังสือเยอะ อ่านเร็วและไวมาก (เรื่องเร็วและไว ผมก็ได้มาเหมือนกัน แต่ดันเป็นมือไวใจเร็วไปเสียนี่)
เอาเถอะ..เรื่องคณิตคิดในใจอะไรนี่ผมยอม ยอมรับว่าไม่ถนัดและไร้ความสามารถ (แต่ถ้าคิดนอกใจล่ะก็ ไม่แน่ นั่นน่าจะเชี่ยวชาญอยู่ ฮ่า ก็เป็นเสียอย่างนี้ ..สาวๆ ถึงไม่คิดแต่งด้วยสักคน เศร้าเนาะ แต่เอ๊ะ! จะสนไปทำไม ก็เราตั้งใจจะเป็นเกย์นี่หว่า ฮ่า)
พอผมโตถึงรู้ว่า พ่อเป็นเพียงครูสอนเลขธรรมดาๆ คนนึง ที่เก่งในเรื่องของเทคนิคการสอนและการถ่ายทอด ยิ่งพี่สาวเรียนสูงขึ้นๆ ผมถึงเข้าใจความแตกต่างระหว่างครูกับนักคณิตศาสตร์ ทุกอย่างที่พี่คิด ล้วนอธิบายได้ด้วยสมการทางคณิตศาสตร์และสถิติพยากรณ์ การดำเนินชีวิตทุกขั้นตอนมีตัวเลข 0-9 เป็นองค์ประกอบเสมอ แต่ชีวิตแต่งงานของพี่ก็ราบรื่น แม้ว่าการงานและระยะทางกว่าครึ่งประเทศจะกั้นคนสองคนไว้เกือบพันกิโลเมตร และมีเวลาด้วยกันแค่เดือนละสองวัน แต่สองคนก็ยอมรับได้ในจุดนั้น จนกระทั่ง วันนึง
เอาอีกๆ เจ้าตัวเล็กร้องขอให้ผมอุ้มเธอโฉบไปมากลางอากาศ เสมือนเครื่องบินมนุษย์ที่มีน้าชายเป็นเจ้าของเสียงเครื่องบิน และเจ้าตัวเป็นเจ้าของเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข
วันนี้ ผมเพิ่งเข้าใจ ว่าทำไมพี่สาวถึงทิ้งปริญญาเอก ทิ้งสถานะทางสังคม ลาออกจากอาจารย์มหาวิทยาลัย ..เพียงเพื่อจะมาเป็นแม่บ้านธรรมดาคนนึง
วันที่เธอมีครอบครัวอย่างสมบูรณ์เธอจะเข้าใจพี่
ผมยิ้มอย่างมีความสุข เอาอีกๆ หลังจากเจ้าตัวลงไปเดินงงๆ เซไปเซมา 2-3 รอบ เจ้าตัวก็เร่งเร้าจะขึ้นบินอีก ผมยกเจ้าตัวเล็กทะยานขึ้นฟ้า เสียงหัวเราะระเบิดขึ้นอีกครั้ง
วันนี้ สิ่งที่พี่และผมได้รับ ..มันมีค่าเกินกว่าจะอธิบายด้วยตัวเลขทุกๆ ตัว
21 สิงหาคม 2548 03:14 น.
..สายลมทะเล..
ทำไมผมไม่ได้แต่งงานกับเธอนะเหรอ คำตอบมันง่ายนิดเดียว..ก็เพราะเจ้าความรักของผมมันดันเดินทางมาถึง ตอนที่ความรักของเธอเดินจากผมไป ..ถ้าเพียงผมรู้ก่อนว่าแค่ลงทะเบียนมันยังไม่ดีพอ ผมยินดีจ่ายเพิ่มอีกไม่กี่บาท ตีตรา EMS ให้กับมัน
ผมยังจำได้ดีตอนเจอส้มป่อยครั้งแรก ความรู้สึกตื่นเต้นขณะรอเธอที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิตมันยากเกินบรรยาย หัวใจที่เย็นชาของผมมันเต้นถี่และเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกบรา เอ่อ! ผมหมายถึงเสื้อของผม แม้ว่าผมกับส้มป่อยจะติดต่อกันผ่านมาลัยไทยรัฐนานเกือบครึ่งปี แต่เราทั้งคู่ต่างไม่เคยเห็นหน้าค่าตาจากรูปถ่ายของกันและกันเลย
วันที่เรานัดเจอ เป็นวันที่เพื่อนๆ ในโรงงานของเธอชวนกันไปเที่ยวทะเล ส้มป่อยเป็นสาวโรงงานทอผ้าครับ แต่จะว่าไปแล้ว เราก็เหมาะกันดี เพราะผมเองก็ทำงานให้กับมูลนิธิแยกอกตัญญู
ผมพยายามมองหาสาวร่างเตี้ยตัวดำอ้วนจ้ำม้ำในกลุ่มผู้โดยสารที่ทยอยกันเดินออกจากสถานีเมื่อรถไฟฟ้าขบวนที่ผมรอคอยเข้าเทียบ ..คนแล้วคนเล่า แต่ก็ไม่มีใครมีทีท่ารีรอ หรือคิดหยุดทักผม จนผมเริ่มใจแป้ว.. เอ หรือเธอจะเปลี่ยนใจ ..ผมคิด
ขอโทษคะ ใช่พี่หนูนุ้ยหรือเปล่าค่ะ
คะ ครับ ผมละล่ำละลักตอบไปเพราะสะดุดความน่ารักตรงหน้า
ส้มป่อยคะ เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สมกับรางวัลสาวโรงงานมารยาทงามที่เธอได้ตอนงานแซยิดเจ้านาย
ผมยืนนิ่งเป็นลิงป่วยอยู่พักใหญ่กว่าจะได้สติ ..เธอช่างน่ารักเกินกว่าจะมาหาผู้ชายเห่ยๆ ผ่านมาลัยไทยรัฐอย่างผม ..โอ หูกาง คางเหลี่ยม จมูกบาน ดั้งยุบ ปากหนา ตาเหล่ ..แหมมันสเป็คผมชัดๆ
เพื่อนๆ ของเธอล่วงหน้าไปยังบางแสนก่อนแล้วแต่เช้า ผมแวะรับเธอที่สถานีรถไฟฟ้า แล้วก็ขับตามไปสมทบกันที่โน่น ..เราใช้เวลาสองสามชั่วโมงนั่งคุยกันริมหาด ..เอ! วันนั้นเธอใส่ชุดสีอะไรนะ ผมนึกไม่ออก อ้อ! แต่ผมจ่ายค่าเก้าอี้ผ้าใบยี่สิบบาทผมจำได้
ความสัมพันธ์ของเราชื่นมื่นเหมือนแป้งเย็นกลิ่นมาดามอยู่สองปี แต่อาจเพราะความราบเรียบที่แบนราบเหมือนเลขชุดสองตัวบนของสัดส่วนเธอกระมังที่ทำให้ผมชั่งใจ และไม่เคยเอ่ยปากสู่ขอเธอกับแม่เสียที หรืออาจเป็นเพราะผมถนัดที่จะเป็นผู้ให้ก็ไม่ทราบ ก็ดูซิ กระทั่งกับส้มป่อยผมยังไม่เคยขออะไรเธอเลย แล้วจู่ๆ จะให้ผมหน้าด้านเดินไปขอเอากับแม่เธอดื้อๆ ..ผมว่า..มันเป็นกริยาที่ไม่งามนะครับ
..นานวันเข้า ส้มป่อยก็เปลี่ยนไป (สาวโรงงาน..เปลี้ยนไป๋)
เธอเริ่มห่างเหิน ไม่ใกล้ชิดและดากี้ร์ผมเหมือนก่อน โทรไปหา เธอก็บอกว่าไม่ว่าง(รับโทรศัพท์อยู่) ..ชวนไปกินข้าว..ก็บอกว่า บ้านเธอก็มีข้าวกิน..พอขอกินด้วย..ก็บอกว่าห้องเธอเล็ก นั่งได้คนเดียว..พอบอกขอยืนกินข้างนอก..เธอก็บอก นั่นมันที่นอนหมา
แม้ผมจะพยายามโทรไปออดอ้อนเป็นร้อยๆ ครั้ง.. เธอก็ยังยืนยันคำเดิมเหมือนอัดเทปไว้..สุดท้ายเธอก็หายไปจากชีวิตผม
เขียนมาถึงตรงนี้..ผมอยากถามพี่ศิราณีว่า..ผมควรปลอมตัวเป็นนาย ก ลงประกาศหานางสาว ข เพื่อรักษาแผลใจจากนางสาว ค ดีหรือเปล่าครับ ..พร้อมกันนี้ ผมได้ใส่ซองติดแสตมป์จ่าหน้าซองถึงตัวผมเองมาด้วยแล้ว หวังว่าพี่ศิราณีจะตอบผมเป็นการส่วนตัว ..อ้อ! ธนบัตรใบละห้าสิบบาทที่แนบมาด้วย สำหรับค่าธรรมเนียม EMS ครับ ..ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
Lovers
0 คน เลิฟ..สายลมทะเล..
Calendar
หน้าส่วนตัว
1167
