1 เมษายน 2547 14:11 น.
สิดามัน
มิหมองหม่นหมองมัว เพราะตัวรัก
ไม่น่าปักพักหัวใจ ให้ใครร้าว
ทุกวันนี้ที่เห็นอยู่ ทุกเรื่องราว
เกิดจากเพราะรักร้าว เจ้าชีวัน
1 เมษายน 2547 14:10 น.
สิดามัน
อยู่กันไปใจไม่รักจักจากช้ำ
ด้วยกลืนกล้ำซ้ำรอยคอยหลีกหนี
ห่างจากรัก ห่างจากไป ไกลยิ่งดี
อยากจะหนี ไปโลกกว้าง ห่างสังคม
1 เมษายน 2547 13:55 น.
สิดามัน
ถึงวันศุกร์ทุกข์ใจใฝ่ในจิต
มิอาจคิดลืมวันที่หรรษา
ลืมวันนี้วันที่ใจไร้เวลา
ลืมวันหน้า วันไกลที่ไร้เธอ
1 เมษายน 2547 13:50 น.
สิดามัน
มิอาจเหม่อเผลอเรอเธอมีรัก
มิอาจนัก มิอาจคิด จิตใฝ่ฝัน
มิอาจอิ่ม มิอาจไม่ ใช่ชีวัน
มิอาจฝัน มิอาจเพ้อ เธอปันใจ
1 เมษายน 2547 13:39 น.
สิดามัน
แสงสาดส่องแสด แดดอาทิตย์
แสงชีวิต แสงอุสา ให้อาศัย
แสงที่มี แสงตรงนี้ ให้อาลัย
แสงจากไป แสงลาลับ ขับดวงจันทร์
จันทร์สาดส่องสวยสาดบนฟากฟ้า
ส่องทั่วล้าส่องทั่วภพ สบสุกใส
แสงที่นี้แสงตรงนี้แสงที่ใด
แสงสุกใสแสงสดสวยด้วยรักเธอ
หน้าส่วนตัว
531
