27 สิงหาคม 2549 11:32 น.
สุญญะกาศ
พิรุณหลั่งถั่งมาหนาพ่อเอ๋ย
ลูกไม่เคยได้เห็นเป็นฉนำ
หล่นทั่วหล้าห่าฝนโคลนสีดำ
ฤๅด้วยกรรมก่อสมเราบ่มมา
ขอฝนเย็นเป็นน้ำอันศักดิ์สิทธิ์
นิรมิตชื่นหลากจากเวหา
ให้ผองไทยคลายช้ำจมน้ำตา
อีกขวานหนาพาแกร่งแฝงลออ
ให้คนไทยหวลตรึกระลึกออก
อยู่ข้างนอกจองเวรเช่นนั้นหนอ
ให้ชีวิตคิดอยู่ดูเพียงพอ
ใจดั่งหมอใครมาสบให้พบเย็น
ให้ยิ้มแย้มแจ่มใสไทยทุกผู้
อดทนสู้เศรษฐกิจติดที่เห็น
ต่อข้าวยากหมากแพงแฝงที่เป็น
หามีเข็ญล่วงล้ำ......กำลังใจ
21 พฤษภาคม 2549 01:10 น.
สุญญะกาศ
เมืองใกล้แยกแตกตรึกข้าศึกรู้
เฝ้ารอดูวันเข่นเป็นฉนำ
สมานรักหักเปราะเพราะคาวคำ
จวบฟ้าดำนำไพรีเข้าตีเวียง
คืนเดือนมืดยืดยาวราวชั่วกัป
ด้วยสลับสีชาดหวิวหวาดเสียง
ดาบวาววับสับเนื้อเถือรายเรียง
หลายสำเนียงโหยร้องก้องตำบล
พัทธสีมาหาเว้นเป็นไฟปรก
ต่างตระหนกตื่นรี้หนีสถล
ต่อให้หลบเร้นหายในสายชล
หาได้พ้นเงื้อมอริผิจะตาม
สุดท้ายคนโดนยุดฉุดด้วยหวาย
ร้อยร่างกายที่ข้อเอ็นเป็นคำถาม
สามัคคีดีไว้ใช่เดินตาม
ฤๅอยากล่ามร้อยเอ็นเช่นเชลย
14 เมษายน 2549 14:54 น.
สุญญะกาศ
ขอน้ำทิพย์หยิบปรุงจรุงกลิ่น
บรรจงรินรดหลากจากสองแขน
บรรเทาคลายหายทุกข์มีสุขแทน
ดั่งเนาแคว้นแดนบุหงาสุราลัย
^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^ ^_^
2 พฤศจิกายน 2548 02:50 น.
สุญญะกาศ
สืบโลหิต ติดอยู่ จากปู่ย่า
แม้ลับลา หากริ่ง เพื่อมิ่งขวัญ
ต่อศัตรู ผู้กล้า ท้าประจัญ
มิได้ครั่น หวั่นเจ้า จงเข้ามา
สึนามิ คลื่นยักษ์ อีกหลักหนึ่ง
เป็นเหตุซึ่ง ตรึงไทย ให้ผวา
กลับร่วมแรง สำแดงรัก ปักพสุธา
กู้ชีวา ผองพี่น้อง ดั่งต้องมนตร์
ปล่อยเจ้าคิด ว่าไทย ยังไหลหลับ
ให้เจ้าคิด ย่อยยับ ทุกแห่งหน
เจ้าไม่รู้ ดินนั้น บรรพชน
เคยหลั่งล้น เลือดกล้า เป็นผ้ายันตร์
ระวังไว้ ไพรี ที่ริอาจ
ด้วยหมายมาตร เราลี้ หรือหนีหัน
ก้าวท้ายสุด เลือดรัก คอยผลักดัน
ปู่ย่าฉัน ให้มา คราบรรพชน ๚ะ๛
23 ตุลาคม 2548 00:25 น.
สุญญะกาศ
เอนกายผ่อน นอนหงาย สบายนัก
ทิ้งเรื่องหนัก พักก่อน หย่อนสมอง
แลจรด ฟ้าสดงาม สีครามครอง
ด้วยลืมมอง แหงนเจ้า เช้าจนเย็น
สีฟ้าสวย รวยเมฆขาว สกาวประดับ
ยิบระยับ กับแดดอ่อน ให้นอนเห็น
ลมเบาหวิว ลูบผิวกาย สบายเย็น
ใบเขียวเอน ไหวอ่อน ผ่อนตามแรง
หน้าส่วนตัว
1206
