28 ตุลาคม 2554 11:39 น.
สุนทรวิทย์
ตัวฉันนี้ มิมี ดีสักสิ่ง
นอกจากหญิง ผู้หนึ่ง ซึ่งหนักแน่น
ฟ้าอุ้มสม เชยชด มาทดแทน
ถึงข้นแค้น ยอมอยู่ คู่เคียงชิด
พบวิบาก ยากเข็ญ จนเหม็นเบื่อ
ถมหยาดเหงื่อ เจียนแห้ง แล้งสนิท
เธอเท่านั้น ผูกพัน ช่วยกันคิด
เรียกจริต ย่อยยับ ให้กลับคืน
แม้บ่อยครั้ง บ่อยคราว ปวดร้าวลึก
ร่วมผนึก กำลัง ยังแช่มชื่น
เก็บซ่อนช้ำ อยู่ภาย-ในกล้ำกลืน
ปั้นหน้าฝืน ยิ้มรับ กับความทุกข์
กว่าจะมี สมบัติ-พัสถาน
ต้องผ่านการ เคี่ยวขัน ทนบั่นบุก
ด้วยน้ำมือ สองเรา ร่วมเคล้าคลุก
จึ่งพอสุข สบาย ในวันนี้
มิเคยลืม ความหลัง ครั้งจนยาก
ความลำบาก-ลำบน แทบป่นปี้
เตือนให้ฉัน เจียมตน พ้นอวดดี
จนหรือมี อุตสาหะ มิประวิง
คู่คนอื่น เป็นอย่างไร ไม่อาจรู้
ทราบแต่คู่ ของฉัน มั่นคงยิ่ง
ต่างสมัคร รักใคร่ ด้วยใจจริง
ไม่ทอดทิ้ง ห่างกัน แม้วันเดียว
28 ตุลาคม 2554 10:56 น.
สุนทรวิทย์
ลืมหมดแล้ว ปัญหา ที่คาอก
เลิกหยิบยก เรื่องเก่า มาเล่าไข
ตอนนี้ฉัน กระหยิ่ม อิ่มเอมใจ
มีเพื่อนใหม่ มาปลอบ ขอขอบคุณ
อันน้ำใจ ไมตรี ที่เธอมอบ
ฉันขอตอบ กลับไป พร้อมไออุ่น
ทุกวจี ที่ขับขาน หวานละมุน
ช่วยกระตุ้น ให้ฉันตื่น ฟื้นนิทรา
เหมือนพรัดจาก ฝันร้าย คลายจากทุกข์
เลิกเจ่าจุก โอดโอย เลิกโหยหา
เธอมาพร้อม คำมั่น คำสัญญา
จะรักษา แผลใจ ให้ฉับพลัน
กระดี๊ กระด๊า ร่าเริงนัก
พบความรัก แน่แน่ว อีกแล้วฉัน
เพียงไม่รู้ ครั้งนี้ นานกี่วัน
ก่อนมีอัน ร้างรา หนาทรามเชย
เตรียมตัว เตรียมใจ ไว้อกหัก
อีกสักพัก อนงค์ คงเชือนเฉย
มิใช่เรื่อง แปลกใหม่ อะไรเลย
ฉันคุ้นเคย ชินแล้ว ละแก้วตา
27 ตุลาคม 2554 11:47 น.
สุนทรวิทย์
วัยรุ่น ดรุณเปลี่ยว
ขาดเฉลียว ชอบเที่ยวเตร่
จับกลุ่ม สุมฮาเฮ
ทำหมิ่นเหม่ ดื่มเมรัย
สูบยา น่าละเหี่ย
เดินคลอเคลีย เสียนิสัย
ปล่อยตัว มิกลัวภัย
ระเริงวัย ไป่ระวัง
หนูหนู ฟังปู่ก่อน
ปู่อาทร จะสอนสั่ง
หยุดรั้น ดันทุรัง
แล้วจงฟัง อย่างตั้งใจ
หนุ่ม,สาว คราวคะนอง
ปราศไตร่ตรอง ต้องแก้ไข
ใช่เขลา ตามเขาไป
ควรระไว ห่วงใยตน
รู้ละ ปฏิเสธ
รู้สังเกต เหตุและผล
ทวนทบ เลือกคบคน
อยู่ให้พ้น กลอุบาย
วัยหัว-เลี้ยวหัวต่อ
เร่งจดจ่อ ก่อขวนขวาย
สุขสันต์ รอบั้นปลาย
คือจุดหมาย ในชีวิน
สองทาง ต่างสุดขั้ว
อยากดี,ชั่ว ตัวถวิล
กุศล กับมลทิน
เห็นอาจิณ ตัดสินเอง
27 ตุลาคม 2554 11:31 น.
สุนทรวิทย์
นึกว่าทอง ที่แท้ แค่กองขี้
นึกว่าดี ที่แท้ แค่ของเน่า
มองอะไร แต่เปลือก สุ่มเลือกเดา
เสมือนเรา ประมาท ขาดระวัง
การด่วนทุ่ม-เทใจ ให้เขาหมด
อาจรันทด สลดใจ เมื่อภายหลัง
คนขาดการ ใคร่ครวญ ด่วนจริงจัง
มักผิดหวัง ละเหี่ย ยามเสียที
ยืนที่สูง หากก้มต่ำ ทำหุนหัน
เหมือนเหยียบขั้น บันได ไม่ถ้วนถี่
โอกาสพลาด เป็นขี้ปาก ย่อมมากมี
มิควรรี่ ผูกพัน เชื่อมั่นใคร
สิ่งที่เรา ว่าด้อย แสนน้อยนิด
บางคนคิด ว่ามากจริง แสนยิ่งใหญ่
วุฒิภาวะ ผิดแผก แตกต่างไป
บังคับให้ เห็นตรง คงยากเย็น
สังคมคน ถี่,ห่าง มีต่างขั้ว
การปรับตัว เข้ากัน นั้นแสนเข็ญ
มิจำต้อง ขัดขืน ฝืนกฎเกณฑ์
ทุกสิ่งเป็น ธรรมดา เรื่องสามัญ
ฉันพูดจริง ทำจริง ทุกสิ่งสรรพ
กลับอาภัพ ยุ่งยิ่ง ทุกสิ่งสรรค์
คนรักบ้าง เกลียดบ้าง ช่างหัวมัน
ได้ระบาย ความอัดอั้น ฉันก็พอ
27 ตุลาคม 2554 10:49 น.
สุนทรวิทย์
เล่นกับหมา หมาเลียปาก
เล่นกับสาก สากตำหัว
ติดเหล้า ตนเมามัว
เล่นกำถั่ว ตัวอับจน
ภาษิต พึ่งคิดได้
เขียนขึ้นใหม่ ไม่เล็งผล
ถูกใจ ขัดใจคน
มิกังวล จนจริงจัง
รวยทรัพย์ นับน้อง,พี่
เรื่องชั่ว,ดี ไว้ทีหลัง
รันทด หมดสตังค์
หมูหมายัง ชังหมางเมิน
ยศศักดิ์ หากพรักพร้อม
คนอ่อนน้อม ค้อมสรรเสริญ
สิ้นยศ หมดจำเริญ
คนห่างเหิน เดินเดียวดาย
สรรพสิ่ง อิงสมมุติ
ท้ายที่สุด ล้วนหลุดหาย
ชั่ว,ดี ที่ติดกาย
จึ่งมิคลาย สลายตาม
ดี,ชั่ว ตัวรู้ได้
มิเกรงใคร เค้นไถ่ถาม
ผู้ใด มุ่งใส่ความ
จักถูกหยาม ประณามเอง
หน้าส่วนตัว
889
