23 พฤศจิกายน 2554 12:16 น.
สุนทรวิทย์
คนประณาม เย้ยหยัน ว่าฉันชั่ว
เร่ขายตัว ขายรัก สิ้นศักดิ์ศรี
ผิดศีลธรรม จริย ประเพณี
มั่วโลกีย์ เหลิงกาม ทรามมืดมน
แล้วมีใคร เข้าใจ ในหัวอก
ยอมหยิบยก นำพา หาเหตุผล
สตรีไย ต้องขาย ร่างกายตน
เคยฉงน ตรองไหม อย่างไรกัน
เพราะบุรุษ นั่นไง สุดร้ายเหลือ
กล่าวชวนเชื่อ ปลิ้นปลอก หลอกพวกฉัน
ฉวยโอกาส ผลาญพร่า พรหมจรรย์
สารพัน เจ้าเล่ห์ เพทุบาย
จิตดำหื่น กระหาย ทำลายสาว
ให้เปื้อนคาว หลงกล จนเสียหาย
เมื่ออิ่มหนำ ก็ทอดทิ้ง นิ่งดูดาย
บ้างจำหน่าย ป่าเถื่อน เหมือนผักปลา
ไร้ที่พึ่ง สังคม ซ้ำถมทับ
บีบบังคับ ปรามาส คาดโทษา
มุ่งเหยียดหยาม ตำหนิ คณิกา
ขาดปัญญา ถี่ถ้วน อันควรมี
ขอเรียกร้อง อวิญญู ผู้เหยียบย่ำ
หยุดปรักปรำ ใส่ร้าย เลิกป้ายสี
หากเลือกได้ อยากเลือกเกิด กำเนิดดี
เป็นกุลสตรี งดงาม ตามต้องการ
23 พฤศจิกายน 2554 12:10 น.
สุนทรวิทย์
หวังไว้ว่า ชาตินี้ คงมีสุข
หวังให้ทุกข์ ทั้งหลาย มลายสิ้น
หวังยามขอ พรพระ จะได้ยิน
หวังมีกิน มีใช้ ไม่ฝืดเคือง
หวังปัญหา ทุกอย่าง จงห่างหาย
หวังเชื้อสาย ทายาท ล้วนปราดเปรื่อง
หวังทรัพย์สิน เงินทอง พูนนองเนือง
หวังวันหนึ่ง ฝันเฟื่อง อาจเรืองรอง
หวังว่า คู่ชีวิต คือมิตรแท้
หวังยามแก่ ลูกหลาน เต็มบ้านช่อง
หวังครอบครัว อยู่กัน ฉันปรองดอง
หวังประคอง หวังไป ได้อีกวัน
หวังตื่นมา มีสติ มิป่วยไข้
หวังใจได้ พักผ่อน ก่อนดับขันธ์
หวังปลดหนี้ เร็วไว ไม่ติดพัน
หวังลาภยศ ครบครัน จวบบั้นปลาย
หวังเจริญ ก้าวหน้า อย่าสะดุด
หวังถึงจุด พร้อมพรั่ง ดังมุ่งหมาย
หวังพ้นโรค โศกศัลย์ อันตราย
หวังยามวาย ไปสงบ จบด้วยดี
หวังว่า หวังสิ่งใด ได้อย่างหวัง
หวังเพราะยัง อมทุกข์ ไร้สุขศรี
หวังเทพไท ดินฟ้า ช่วยปรานี
หวังแต่นี้ อุดม สมหวังเทอญ
23 พฤศจิกายน 2554 11:41 น.
สุนทรวิทย์
ฉันแต่งกลอน พอรู้ เพราะครูสอน
ก่อนเข้านอน เขียนเล่น เป็นนิสัย
มือสัมผัส ปากกา เวลาใด
ประหวัดใบ-หน้าครู ผู้ปรานี
ท่านทุ่มเท อบรม บ่มลูกศิษย์
ด้วยดวงจิต มุ่งมั่น อันล้นปรี่
ปณิธาน สูงเยี่ยม เทียมเมธี
ยอดกวี สามารถ ปราชญ์ปัญญา
ล่วงกี่ปี ยังนึก ระลึกถึง
บุรุษซึ่ง ชำนาญ การภาษา
เปี่ยมคารม มธุรส พจนา
มีเมตตา อาทร อ่อนละมุน
ไม่ลืมความ ห่วงใย เคยได้รับ
ซึ้งซึมซับ หยาดเหงื่อ แรงเกื้อหนุน
รอยแย้มยิ้ม มุทิตา อิ่มการุณย์
ภาพอบอุ่น หนหลัง จำฝังใจ
ส่งเสริมศิษย์ ก้าวหน้า มาหลายรุ่น
สร้างนายทุน เสนา พ่อค้าใหญ่
ครูคงครู ศิษย์เจริญ เดินก้าวไกล
ชี้ทางให้ ข้ามฝั่ง ดั่งสะพาน
งานเหน็ดเหนื่อย ตรากตรำ กรำหน้าที่
เหมือนนาวี เคลื่อนขับ รับโดยสาร
ใครไหนบ้าง สำนึกบุญ-คุณอาจารย์
ขอกราบกราน ผ่านอักษร กลอนนี้มา
คุณครู ผู้ปรีชา อารีนัก
ให้ความรัก เหลียวแล แก้ปัญหา
ถึงจากไกล เนิ่นนาน กาลลับลา
ยังบูชา กตัญญู อยู่มิลืม
22 พฤศจิกายน 2554 10:43 น.
สุนทรวิทย์
ปลอบผู้อื่น ปลอบง่าย-ดายแคล่วคล่อง
เหมือนนั่งท่อง อาขยาน อ่านข้อเขียน
ปลอบตนเอง แสนยาก เกินพากเพียร
ปากคอเพี้ยน ไปหมด ปดไม่เป็น
ปัญหาเขา ช่ำชอง มองแจ่มแจ้ง
ช่วยแจกแจง ชี้ทาง อย่างตาเห็น
มิตกหล่น ขลุกขลัก สักประเด็น
ใช้น้ำเย็น บรรเทา เข้าคลี่คลาย
ถึงคราวตัว ผงเข้าตา หาทางออก
ดันจนตรอก อัดอั้น ปัญญาหาย
เหตุเล็กน้อย จ้อยเบา เท่ากรวดทราย
พานมองคล้าย อุปสรรค หนักนับตัน
เมื่อมีแรง กดดัน หันเข้าใส่
ที่ตั้งใจ ยืดหยุ่น กลับหุนหัน
เคยฉลาด มาเขลา เอาฉับพลัน
เรื่องสามัญ เกิดได้ ในทุกคน
ยามใดทุกข์ รุมเร้า เผาหัวอก
ใช่ตระหนก ร้อนรน จนสับสน
ตั้งสติ หนักแน่น แทนกังวล
อย่าจำนน ท้อถอย ค่อยแก้ไป
22 พฤศจิกายน 2554 10:28 น.
สุนทรวิทย์
คนกลัวผี ก็ว่าผี มีอยู่ทั่ว
มักเผลอตัว หวาดหวั่น ครั่นคร้ามผี
เสียงใบไม้ แกว่งไกว ไหวสักที
คอยขวัญหนี ดีฝ่อ ระย่อพลัน
บ้างศรัทธา ร่างทรง หลงฟุ้งซ่าน
เหมือนถูกม่าน บังตา น่าขบขัน
ศิโรราบ นับถือ ลือโจษจัน
เกินขวางกั้น ห้ามปราม ความพิกล
พวกเชื่อฟัง หมอดู ยากกู่กลับ
เที่ยวคำนับ ไม่เลือก กระเสือกกระสน
เดี๋ยวเชื่อดี เดี๋ยวเชื่อแย่ เดี๋ยวแก้บน
ยอมจำนน คำทำนาย ง่ายดายจริง
อีกประเภท กราบต้นไม้ ใบ้ตัวเลข
เพียรปลุกเสก เรียกวิญญาณ วานสู่สิง
ทำนอกลู่ นอกทาง พร่ำอ้างอิง
หวังพึ่งพิง สิ่งประหลาด ขาดปัญญา
อนิจจา ผู้เจริญ เกินส่ำสัตว์
มาติดขัด แพ้อุบาย พ่ายปัญหา
สยบใต้ ไสยศาสตร์ อนัตตา
สุดเยียวยา กะเทาะ เพราะงมงาย
หน้าส่วนตัว
1389
