25 ธันวาคม 2554 11:52 น.
สุนทรวิทย์
ปีเก่า ลาไป ปีใหม่เริ่ม
ประเดิม เติมแต่ง สำแดงฝัน
ฟ้าใหม่ เจิดจ้า วิลาวัณย์
แบ่งปัน ความสุข แด่ทุกคน
คิดดี ทำดี รับปีใหม่
ผ่องใส แย้มยิ้ม อิ่มกุศล
เทวา อารักษ์ จักบันดล
นำพ้น ปัญหา สารพัด
ขอท่าน เจริญ เพลินต่อเนื่อง
รุ่งเรือง ล้ำเลิศ เจิดจรัส
ชีวิต โชติช่วง ดุจดวงรัตน์
โสมนัส หรรษา นิรามัย
มีธรรม ค้ำจุน คอยหนุนช่วย
เปี่ยมด้วย อิทธิ อดิศัย
เสาวภาคย์ สิ้นโศก สิ้นโรคภัย
ชีวาลัย กอบบุญญา บารมี
เทพไท เนรมิต ประสิทธิ์ผล
ปวงชน สมบูรณ์ พูนสุขศรี
อธิคม พิพัฒน์ สวัสดี
ตลอดปี ประสบ พบโชคชัย
24 ธันวาคม 2554 13:59 น.
สุนทรวิทย์
อีกหนึ่งปี ล่วงไป นึกใจหาย
ปีกลายคล้าย พริบตา พึ่งลาผ่าน
วัน,เวลา ผาดผัง ดังสายธาร
อายุกาล ชรา มาอีกปี
เด็กรุ่นเยาว์ เข้มแข็ง แกร่งกว่าเก่า
ส่วนผู้เฒ่า กลับร่วงโรย โหยแทนที่
สังขารคน เราหนอ ก็เท่านี้
ทุกนาที เปลี่ยนไป ไม่คงทน
แก่หนึ่งปี สั้นหนึ่งปี ผองชีวิต
มิมีสิทธิ์ อุทธรณ์ วอนเหตุผล
เมื่อยังอยู่ กาลัญญู รู้ผ่อนปรน
อย่าจำนน พ่ายแพ้ แก่อามิส
ปีเก่าสร้าง ประโยชน์ หรือโทษไว้
ลองถามใจ ใคร่ครวญ ทวนจริต
สิ่งใดพึง แก้ไข ใช่เพียงคิด
เร่งพินิจ ขยับ ปรับปรุงตน
ทำปีใหม่ ให้ดี เหนือปีก่อน
บุญจะย้อน ทำนุ เกิดกุศล
ขอพรเทพ เทวา เมตตาดล
มอบปวงชน พูนสุข ทุกปีเทอญ
23 ธันวาคม 2554 13:41 น.
สุนทรวิทย์
น้ำค้าง สร่างนคินทร์
หอมไอดิน กลิ่นพฤกษา
ขุมพง ดงวนา
ซ่อนสัตว์ป่า สารพัน
สายธาร ซ่านชดช้อย
ไหลอ้อยส้อย ร้อยไพสัณฑ์
ฉ่ำเย็น เป็นนิรันดร์
เอื้อชีวัน อันมากมี
ล่วงผ่าน กาลจำเนียร
มนุษย์เพี้ยน เปลี่ยนวิถี
แหล่งน้ำ ถูกย่ำยี
พนาลี โดนบีฑา
คนหวัง ความมั่งคั่ง
มิอาจยั้ง รั้งปัญหา
ดึงดัน หันบูชา
หลงเงินตรา กว่าดงดาน
พิภพ สบวิบาก
คนมักมาก เถือรากฐาน
สภาวะ อุทยาน
ถูกเผาผลาญ ลาญล่มจม
น้ำแห้ง ทุกแห่งหน
แล้วผจญ ฝนถล่ม
วิบัติ ซัดระดม
ยังตะบม หลงงมงาย
มิคสัญญี ที่ปล่อยปละ
ควรชำระ ก่อนจะสาย
อุปถัมภ์ เลิกทำลาย
ร่วมขวนขวาย หมายฟื้นฟู
คนละ-มือละไม้
เร่งใส่ใจ ใฝ่กอบกู้
บูรณะ วนภู
ให้คงอยู่ คู่ไผท
22 ธันวาคม 2554 10:18 น.
สุนทรวิทย์
อันธิกา มืดมน อนธกาล
ณ.สถาน ลุมพินี ที่สงัด
ใต้ฉำฉา วาบหวาม ยามลมพัด
หญิงจรจัด นั่งช้ำ ร่ำโศกา
จากท้องทุ่ง มุ่งมา ตามสามี
ทั่วธานี ผู้เดียว เที่ยวถามหา
มินานนัก รันทด หมดเงินตรา
อนาถา ซอมซ่อ เป็นขอทาน
ค่ำที่ไหน นอนนั่น ขวัญผวา
ถูกบรรดา มารสังคม โทรมพร่าผลาญ
ฝังมลทิน ชายชั่ว ตัวสามานย์
คิดถึงบ้าน แม่,พ่อ คงรอคอย
เมืองสวรรค์ แห่งนี้ ดีแต่ชื่อ
คำเล่าลือ ลืมผนวก พวกคนถ่อย
เดินเร่ร่อน ซอนซอก ทุกตรอกซอย
บ่อยแสนบ่อย โดนเหยียบย่ำ ซ้ำทวี
ขอลาแล้ว ลาลับ กลับบ้านนอก
เข็ดบางกอก คนใจ ร้ายบัดสี
ไม่พานพบ ภัสดา มาเสียที
เปื้อนราคี ย่อยยับ กลับบ้านนา
21 ธันวาคม 2554 11:37 น.
สุนทรวิทย์
การมีเด็ก รับใช้ คล้ายมีแม่
ขืนตอแย ขัดใจ ให้เคืองขุ่น
เป็นหยุดงาน ประท้วง ทวงบุญคุณ
ต้องละมุน ละม่อม ยอมครันครบ
เผลอจีบใคร ให้เห็น เป็นได้เรื่อง
กระด้างกระเดื่อง ฟ้องเมีย เคลียร์ไม่จบ
แม่สุวรรณ มาลี ที่เคารพ
อยากจะตบ สักฉาด ยังหวาดคุก
แค่พูดจา ผิดหู ขู่ลาออก
ช่างย้อนยอก สู่รู้ อยู่ไม่สุข
เปลี่ยนกี่คน กี่หน มิพ้นทุกข์
เจอจนจุก ทุกราย ล้วนคล้ายคลึง
เก็บอารมณ์ สะสม เกินข่มกลั้น
เกิดหุนหัน โกรธกริ้ว ฟิวส์ขาดผึง
เข้าปลุกปล้ำ คุกคาม ห้ามเอ็ดอึง
ชดเชยความ แค้นขึ้ง ซึ่งมากมี
ตอนนี้เธอ สยบ สงบเสงี่ยม
วางตนเจียม กะลา รู้หน้าที่
ปรนนิบัติ ยิ่งยวด เลิกอวดดี
รู้อย่างนี้ จัดการ ไปนานแล้ว
หน้าส่วนตัว
1112
