16 กุมภาพันธ์ 2550 18:51 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ลูกจ๋าลูกน้อยลูกของพ่อ
อย่านั่งคลอน้ำตาอีกเลยหนา
อันความตายของพ่ออยู่ข้างหน้า
ส่วนเวลาก็สั้นลงทุกวัน
จากนี้ไปเจ้านั้นคงไร้พ่อ
อย่ารีรอก้าวไปสู่ปลายฝัน
วิญญาณพ่อจะดูแลเจ้าทุกวัน
จะผลัดดันเจ้าให้ถึงดวงดาว
อาการพ่อทรุดโทรมลงทุกวัน
เราจากกันครั้งนี้ชั่วนิรันดร์
จงไขว่คว้าในสิ่งที่เจ้าฝัน
สร้างคืนวันที่ยิ่งใหญ่ดังใจปอง
เจ้าจงตื่นก่อนตะวันจะรุ่งเช้า
เจ้าต้องเข้าทำอาหารให้กับน้อง
เจ้าต้องแบ่งกับข้าวออกเป็นสอง
หนึ่งให้น้องแล้วอีกหนึ่งนั้นให้เจ้า
พ่อจากไปครั้งนี้คงไม่กลับ
จะหายลับเป็นเถ้าถ่านไร้รูปเงา
จงทำดีอย่ามีเรื่องกับใครเขา
รู้ว่าเราไม่มีพ่อปกป้องแล้ว
ลมหายใจของพ่อจวนจะขาด
พ่อขอวาดความหวังกับลูกแก้ว
ขออวยชัยให้เจ้าจงคลาดแคล้ว
จงตามแถวเดินตามหลังรอยเท้าพ่อ
จากนี้ไปจงตั้งใจเพียรศึกษา
พร่ำวิชาหาความรู้อย่ารีรอ
จงตั้งมั่นฝ่าฟันอย่าย่อท้อ
วิญญาณพ่อจะรอดูเจ้าทั้งสอง
เช็คน้ำตาเถิดลูกอย่าร้องไห้
พ่อจะไปจากเจ้าสองพี่น้อง
จงรักกันให้อภัยและปรองดอง
อย่าแตะต้องสิ่งชั่วร้ายเป็นอันขาด...(นะลูกเอ๋ย)
16 กุมภาพันธ์ 2550 18:41 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
รักเรานี้คงไม่มีวันกลับคืน มาเหมือนเดิมได้
เพราะเธอจากไป คงไม่หวนมาใหม่ อีกครั้งเหมือนคราวก่อน
จากนี้ต่อไป ยามสาย-สาย ฉันยังคงนอน
และเขียนกลอนร่ำหาเธอ ละเมอไร้ความหมาย
ฉันทำผิดอะไรไม่เคยรู้ ที่รู้คือเธอห่างหาย
คงเดียวดาย เช้ามาไม่อยากตื่น กลางคืนหลับเป็นตาย
มีบางคืนฉันนอนไม่หลับ ถ้าหลับก็ฝันร้าย
ตื่นมา มองข้างกาย เหลือแต่ความเดียวดายแห่งราตรี
คำว่า "คนดีทานข้าวยัง" คงไม่มีแล้วต่อจากนี้
เสียงที่เคยได้ยิน "อิอิ" คงไม่มีอีกแล้วหนอคนดี
เป็นแค่เพียงพริบตาเดียว เหลียวไปมอง ไร้แสงสี
ต่อจากนี้อีกยาวนานคงฟุ้งซ่าน และทรมาน
อยากให้เธอกลับคืนมา ช่วยรักษา แผลในใจ
แต่คงได้แต่ร่ำไห้ อยู่เดียวดายอย่างซมซาน
ต่อนี้อีกยาวนาน รอยร้าวคงไร้ยาประสาน
ยังรอเธอกลับมาพยาบาลให้ใจฉันหายดังเดิม
16 กุมภาพันธ์ 2550 04:41 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
ฝนกระหน่ำฟ้ามืดมัวสลัวทาง
คนอ้างว้างยังเหินห่างเส้นทางฝัน
เพียงได้แต่หวังไว้ว่าสักวัน
จะสานฝันให้สำเร็จดังใจหวัง
ฝนชื่นฉ่ำกระหน่ำมาพาเหน็บหนาว
เส้นทางร้าวเพราะไร้รักไร้พลัง
ยังต้องฝ่าค่ำฝนอย่างไร้หวัง
ไม่เคยยั้งแม้ยากเย็นเข็นแค่ไหน
ทางมืดมนมองไม่เห็นเส้นทางไป
ไร้แสงไฟส่องทางในใจฉัน
ฝ่าป่าเขาน้ำหลากที่สูงชัน
ยังสานฝันต่อไปไม่เคยท้อ
ฝนกระหน่ำฟ้าครำรามช่างน่ากลัว
ทางสลัวมมองไม่เห็นยังไม่รอ
บอกตัวเองว่าจงก้าวอย่าย่อท้อ
จะไม่ขอฟากฟ้าให้ปราณี
แบมือออกมีเทียนไขอยู่เล่มหนึ่ง
เป็นที่พึ่งของค่ำนี้แห่งราตรี
พยายามจุดไฟให้แสงสี
แรงที่มีทุ่มแทจนหมดใจ
ทนต่อให้ทำเท่าไหร่ก็อดทน
แม้สายฝนจะกระหน่ำห้ามแสงไฟ
มีหนึ่งเดียวแห่งความหวังคือเทียนไข
เพื่อแสงไฟแห่งประกายของวันใหม่
จุดเท่าไหร่ก็หวังและอดทน
ไม่เป็นผลเพราะเป็นไปไม่ได้
เหมือนดังเธอที่เดินจากฉันไป
เหมือนจุดไฟให้เทียนไขกลางสายฝน
ต่อให้ช้ำเท่าไหร่ก็ทนไป
ผลที่ได้สุดท้ายกก็มืดมน
เพราะว่าฉันจุดเทียนกลางสายฝน
ต่อให้ทนเท่าไหร่ก็เป็นไปไม่ได้...(หรอกเธอจ๋า)
15 กุมภาพันธ์ 2550 02:58 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
น้ำตานี้ขอพับไว้ในการ์ดเธอ
Forever, it will never gone
อยู่ในการ์ดเป็นครูพร่ำเตือนสอน
Never torn it out 'til I die
การ์ดสวยนี้ที่เธอส่งมาให้
'til I die, still keep it 'til dry
ยังจะเก็บหยดน้ำตาซ่อนเอาไว้
Keep inside, never pick it out
เก็บน้ำตาที่หลั่งมาในวันนี้
Nobody can see what about
จะเก็บไว้ดูต่างหน้ายามเหงาเหงา
Like a cow with no grass crys alone
ในวันนี้ไม่มีเราเพราะเธอจาก
Then my heart became a stone
อยากให้รู้ว่าหนุ่มไกลในฟ้าโค้ง
Sing a song "I love you" all the time...
15 กุมภาพันธ์ 2550 00:02 น.
สุสานสีน้ำฟ้า
February 14, Valentine's Day
Valentine comes, but you went away
You were gone when Valentine comes
Maybe you fond someone who is handsome
When you came to my life
My brain was sharp as a knife
Now you were gone
My brain is crazy as once
You know, I'm crying and crying
Now I can't think about anything
Your face still remains in my brain
Cause your name remains in my pain
Even though you already forgot me
I still wait for you 'til I can't see
I still write poems and wanna sing
With the sound of soft crying...
For you, My Valentine
From, the guy you've already forgetten
หน้าส่วนตัว
1045
