18 มีนาคม 2547 19:49 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
รู้บ้างไหม ว่ามีใคร ที่คิดหา
เฝ้าพะว้า พะวง หลงรักใคร่
อยากเห็นหน้า เห็นรอยยิ้ม ที่พริ้มใจ
อยากบินไป อยู่เคียงใกล้ เช่นเคยมา
แต่ฟ้ากว้าง ทำเราห่าง เกินได้พบ
กลัวทางไกล จะคอยลบ ความห่วงหา
กลัวคนไกล ไม่รับรู้ แรงศรัทธา
ไม่รู้ว่า มีใครห่วง คอยหวงใจ
กลัวเธอเหงา แล้วมีเงา ใครมาแทน
เคยหวงแหน เคยคลอแขน เคยชิดใกล้
ไม่รู้ว่า ยามนี้ เธอมีใคร
มาแทนกัน มาแทนใจ มาแทนเรา
ได้หรือเปล่า อย่างเพิ่งเหงา หรือเศร้าจิต
อย่าเพิ่งคิด แปรเปลี่ยนไป ใจดวงเก่า
ฉันยังรัก ยังภักดี มีสองเรา
อีกไม่นาน จะคืนเหย้า คืนหาเธอ
........
จะรอได้ไหม ที่รัก...............................หนึ่ง
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
รอเธอเสมอ..........................ผู้หญิงไร้เงา
.........
รู้บ้างไหมว่าใจนี้ยังมีให้
ความห่วงใยจริงใจไม่ถอนถอน
ใจดวงเก่ายังเหมือนเก่าเคยเว้าวอน
ทุกคำอ้อนยังหวานซึ้งตรึงหทัย
แม้นจะนานเพียงไหนไม่หรอกนะ
บอกเลยหละยังมั่นคงอย่าสงสัย
มีความรักลึกซึ้งซึ่งหทัย
ไว้ชิดใกล้ใจเธอนั้นมิผันแปร
และไม่เหงาหรอกหนาทุกคราห่าง
เพราะแค่เพียงระยะทางที่ห่างแท้
ส่วนใจสองคล้องชิดติดดวงแด
ด้วยรักแท้มั่นคงตรงต่อกัน
และจะรอถึงวันพี่นั้นกลับ
จะคอยนับรอรับกลับปลอบขวัญ
คงสุขแท้เมื่อใกล้ชิดสนิทกัน
ความสุขสันต์คงชื่นหวนคืนใ
..........
พอดีไปต่อกลอนของผู้หญิงไร้เงาไว้
ขอแค่คิดถึง
ผู้หญิงไร้เงาเลยต่อ รอเธอเสมอ กลับมาให้
ถือโอกาสที่ผู้หญิงไร้เงาไม่อยู่
เลยเอามาลงหน้าตัวเอง
เอามาให้อ่านกันครับ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
18 มีนาคม 2547 19:13 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
ชั่วโมงที่แล้ว กาแฟในแก้วเคยอุ่น
กลิ่นกรุ่นที่เคยคุ้น ก็เริ่มจางหาย
นั่งรอใครบางคน จนแววตาสีหม่นมาทักทาย
ไม่ได้นัดใครแต่ก็มารอจนแสงตะวันสุดท้าย รํ่าลาไป
ชั่วโมงที่แล้ว ฟ้าเคยแต้มด้วยสีฟ้า
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่า ผืนฟ้าที่อยู่ตรงหน้าแต้มสีไหน
เพราะความเหว่ว้าแต้มสีนํ้าตาในดวงใจ
จนมองไม่เห็นความอ่อนหวานใดๆ ของคํ่าคืน
ชั่วโมงที่แล้ว ไม่รู้ว่ามีรถราผ่านไปกี่คัน
ในร้านเก่าที่เราเคยมาด้วยกัน วันนี้มีแค่ฉันที่นั่งสะอื้น
การใช้เวลาคนเดียวมันเปล่าเปลี่ยวไม่อาจทวงหัวใจคืน
ทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ได้ยินเพียงความข่มขื่นนั่งอยู่ในใจ
ชั่วโมงที่แล้ว คิดหวังว่าเธออาจแวะมา
รอคอยทั้งที่ไม่รู้ว่า หัวใจเธอจะเรียกหากันบ้างไหม
ความทรงจำเก่าๆ ร้านเก่า ฟ้าสีเทาไม้ได้ทำให้เปลี่ยนไป
ยังมีฉันที่ฝันลมๆแล้งๆไป ว่าจะได้พบใคร ที่ฉันรอ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เคยบ้างไหม
ที่รอใคร
สุดท้าย แล้วเขาก็ไม่มา
.......
กลอนบทนี้ ต่อให้ กลอน ฉัน กับวัน เดิม เดิม
ของ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่ เดิมนะครับ
17 มีนาคม 2547 18:42 น.
หนึ่งนะ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
เป็นรอยชํ้าบนถนนแห่งความเหงา
คือรอยนํ้าตาสีเทา จากหัวใจว่างเปล่าร้างไร้
ผู้หญิงไร้เงาเฝ้ามองรอยทางอย่างไร้ใจ
ไม่นานถนนสายเก่าก็หมองไหม้ มืดมิดอยู่ในคืนอ่อนไหวของแสงดาว
ผู้ชายคนหนึ่งทำได้เพียงขับบทกวี
ในขณะที่ผู้หญิงไร้เงาเพิ่มดีกรี ให้คืนเหงา
เติมหยดนํ้าตา หยาดลงบนถนนเดียวดายสีเทา
แล้วผู้ชายแสนเศร้า ก็พรํ่าบทเพลงว่างเปล่าออกมา
เหลือเพียงรอยทางที่ถูกรอยเหงาทับถม
และผู้หญิงไร้เงาก็จ่อมจม อยู่กับแสงดาวขื่นขมเหว่ว้า
ค่อยๆ ดับลมหายใจอย่างร้างไร้ด้วยกลิ่นนํ้าตา
ผู้ชายคนหนึ่งทำได้แค่ห่วงหา มองไปบนฟ้าแล้วรำพึง
เป็นแค่เรื่องเล่าบนถนนสายเก่าของคนแรมรอน
และนิทานของผู้หญิงไร้เงาแห่งอาทร เอ่ยซึ้ง
เป็นแค่หนึ่งเรื่องราวในบทเพลงความคำนึง
ที่มีผู้ชายนักเดินทางคนหนึ่ง พรํ่ารำพึง เหมือนฝันไป
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
หลายวันก่อน
มีโอกาสแวะเข้ามา ไทยโพเอม อีกครั้ง
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาเป็นปี
ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ หลายคนที่น่ารัก
แม้จะแค่ทางตัวอักษร
ก็ดีใจ
รวมทั้งเพื่อนที่รู้จักมาพอสมควร
ก็เลยมีโอกาสสร้างเรื่องงอนเกิดขึ้นในบอร์ด
ก็ถือเป็นความประทับใจที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
ต่อไปก็คงมีโอกาสได้ทักทาย กันบ่อยขึ้น
น่าจะนะ....
วันนี้มาแนะนำตัวอีกครั้งกับชาวบอร์ด ไทยโพเอม
ถ้าอ่านกลอนแล้วถูกใจ ก็ติชมกันได้เสมอ
หรือจะแค่ส่งคำทักทายก็ดีใจแล้ว
ฝากไว้ด้วยนะครับ
^____^
ขอบคุณ ผู้หญิงไร้เงา
และ ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม (ใบไม้ ที่เราคุ้นเคย)
สำหรับแรงบันดาลใจของกลอนบทนี้ครับ
*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*
หน้าส่วนตัว
761
