5 พฤศจิกายน 2550 16:23 น.
หมองอิง
เธอปล่อย..ให้ฉันเจ็บมาป่านนี้..
ยังกล้าดี..มาขอโทษฉัน..
นึกหรือ..ว่าเธอสำคัญ..
ไม่มีวัน..ที่ฉันจะอภัย..
เจ็บครั้งนี้..หัวใจชาชิน..
หมดสิ้น..ความรัก..โหยไห้..
จบแล้ว..ความรู้สึก..ที่เคยมีใจ..
วันนี้..ไม่รู้สึกอะไร..กับเธอ..
ไม่มีอะไร..จะต้องยกโทษ..
ฉันไม่ได้โกรธ..จำเป็นต้องยกโทษ..ด้วยเหรอ
ก็บอกแล้ว..ไม่ได้รู้สึก..อะไร..กับเธอ...
แล้วยังมาตามพบ..ตามเจอ..เพื่ออะไร..
อยากได้..อะไรหรือ..
ถึงต้องคอยตามตื๊อ...กันอยู่ได้..
ที่ฉันเหลือ..ก็แค่เถ้าธุลี..ของหัวใจ..
ถ้าเธออยากได้ไป..อ่ะ..เอาไป..ฉันโยนให้..ตามต้องการ..
เก็บมันไป..ให้พ้น ๆ
อย่ากระเสือกกระสน..ให้คน..สงสาร..
ให้รู้ซะบ้าง..ว่าการเจ็บ..มันทรมาน..
เก็บหัวใจด้าน ๆ .. บวกกับความน่าสงสาร..ซมซาน..กลับไป..
2 พฤศจิกายน 2550 22:55 น.
หมองอิง
ฉันเหงา..เปล่าเปลี่ยว..เดียวดาย..
ขาดคน..ข้างกาย..เหลียวแล..
อยู่อย่าง..เงียบเหงา..พ่ายแพ้..
ท้อแท้..อ่อนแอ..จาบัลย์
ใครหนึ่ง..ใคร่ซึ้ง..ตรึงจิต..
แนบชิด..ต่อติด..ทางฝัน..
ขอแค่..เพียงมี..สักวัน..
ใครนั้น..มาเคียง..ข้างกาย..
เวลา..ไม่รี..รอท่า..
ใครหนา..มาอยู่..ข้างกาย..
แค่เพียง..สักคน..เข้าใจ..
ไม่ขอ..อะไร..อีกเลย..
มีคู่..ไว้อิง..แนบข้าง..
ปล่อยวาง..ละทิ้ง..นิ่งเฉย
สักคน..ไม่ขอ..อะไรเลย..
โปรดเกย..ทางมา..เลี้ยงใจ..
ไม่อยาก..อยู่เหงา..เปล่าเปลี่ยว..
คนเดียว..ใจเศร้า..หวั่นไหว..
เถิดหนา..สักคน..ของใจ..
ไม่ขอ..อะไร..อีกเลย..
หน้าส่วนตัว
758
