13 มีนาคม 2554 17:29 น.

* * * จะบินกลับหลัง...ยังภูดอย เมื่อหิ่งห้อยถึงฝัน.... อันเป็นจริง * * *

หิ่งห้อยน้อยใจ

เสมือนหนึ่งหิ่งห้อยไร้ลำพู
บินละหมู่หลงมาจากป่าเขา
เพื่อเสาะหาลำพูให้คู่เงา
ทิ้งลำเนาถิ่นเกิดกำเนิดมา

หวังจะพบต้นหนึ่งซึ่งมั่นคง
จะบินลงพักผ่อนคราอ่อนล้า
อาศัยเงายามแสงตะวันทา
ทาบขอบฟ้าหลบร้อนให้ผ่อนคลาย

และเมื่อถึงคืนแรมได้แจ่มใส
กระพริบให้เห็นแสงอันแรงฉาย
แสงสีส่งตรงตาดูพร่าพราย
บินเริงร่าร่ายรำอย่างหนำใจ

แต่ยากเกินกำลังของหิ่งห้อย
จึงล่องลอยล้าแรงแข่งแสงใส
ยามคืนที่ดาวเดือนเกลื่อนฟ้าไกล
แสงที่ใส่จึงหม่นหมองครองคืนเพ็ญ

ในวันนี้ยังไม่ถึงซึ่งที่ฝัน
แต่สักวันคงอยู่ได้รู้เห็น
แม้ลำบากตรากตรำและลำเค็ญ
จะเคี่ยวเข็ญตนเองเปล่งแสงไฟ

เพียงแค่ขอกำลังใจให้กันบ้าง
ในระหว่างบินฝ่าพายุใหญ่
ผจญหมู่แสงสีที่อำไพ
กลางกรุงไกรค้นถึงซึ่งลำพู �

แม้ตามทางไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
จะคอยปราบไพรีที่มาสู่
จะอดทนต่อไปไล่ศัตรู
จะยืนสู้ลำพังอย่างชาวดอย

จะจดจำทุกสิ่งเป็นบทเรียน
จะพากเพียรต่อไปไม่ล่าถอย
จะบินมุ่งกลับหลังยังภูดอย
เมื่อหิ่งห้อยถึงฝันอันเป็นจริง ๚ะ๛

รูปนี้เป็นรูปหนูหิ่ง ฯ กับพี่สาว

ถ่ายที่บ้านเก่าที่เคยอยู่ มุงด้วยหญ้าคา

ผนังบ้านเป็นไม้ฟาก (ไม้ไฝ่นำมาสับ ๆ ๆ ๆ แล้วผ่าออกเป็นแผ่น)

พอฝนตกต้องหาภาชนะต่าง ๆ มารอง เพราะหลังคารั่ว....

พอลมพัดก็จะหนาวเข้าไปในบ้าน ต้องหากระดาษมาปิด

นาน ๆ ไปกระดาษก็รั่วต้องหากระดาษใหม่มาปิดอีก

แต่ตอนเด็ก ๆ ก็ไม่รู้จักความทุกข์ ความเหงา ความเศร้า....เลย

เพิ่งมารู้ก็หลังจากที่ได้สูญเสียคุณพ่อไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน

1178

love

comment

11 มีนาคม 2554 08:11 น.

* * * แค่คนไกล.... ที่คิดถึง * * *

หิ่งห้อยน้อยใจ



คิดถึง  กันบ้างไหม
ห่วงใย  กันบ้างหรือเปล่า
ทำไม  ถึงปล่อยให้เรา 
นั่งเศร้า  และสุดเหงา

ไม่รู้  ว่าเธออยู่ไหน
อยู่กับใคร  หรือเปล่า
วานสายลม  พัดเบาเบา
กระซิบเขา  ว่าคิดถึง

อยากรู้  ว่าสบายดีไหม
ยังมีใคร  ตรงนี้คนหนึ่ง
นั่งมองฟ้า  คอยรำพึง
ด้วยคิดถึง  เพียงหนึ่งใคร

แค่อยาก  บอกให้รู้
ว่ายังอยู่  ยังห่วงใย
วันนี้  เป็นคนไกล
แต่มีใจ  ที่หวังดี

ในความทรงจำ  ลึกลึก
ยังคอยนึก  ทุกนาที
เสี้ยวเวลา  เราเคยมี
เป็นช่วงที่  แสนสุขใจ

ผ่านมา  ถึงวันนี้
คนดี  อยู่แห่งไหน
ลืมได้แล้ว  หรืออย่างไร
จึงไม่  ส่งข่าวคราว  ๚ะ๛

1438

love

comment

2 มีนาคม 2554 09:01 น.