2 กรกฎาคม 2545 18:34 น.
อตีตะโศก
ฉันทำผิดลงไปด้วยใจหลง
ทำได้ลงกับคนที่รักฉัน
ความรักที่เธอนั้นให้แก่กัน
แต่ว่าฉันไม่เห็นค่าราคาดี
ฉันกลับไปรักคนเก่าเฝ้าคอยหา
เขาไม่มาพาฉันนั้นหมองศรี
ตัวของฉันนั้นมันไม่มีดี
ด้วยหมดที่ในใจจะให้เธอ
ฉันรับรักเธอลงไปด้วยใจเหงา
เพราะถูกเขาคนเก่าทิ้งให้เฝ้าเพ้อ
แต่คำพูดที่ฉันรับรักบอกเธอ
เพราะใจเผลอไร้ที่จะเหนี่ยวนำ
ใจของฉันให้เขาคนเก่าหมด
ไม่มีทดไม่มีแทนเพราะถลำ
ลึกลงไปในใจทุกวี่วัน
ทำให้ฉันไม่อาจลืมซี่งวันวาน
อยากรักเธอคนใหม่ด้วยใจซี่อ
อยากยึดถือรักแท้เป็นแก่นสาร
แต่ด้วยใจไม่อาจฝืนลืมเลือนกาล
ที่เลยผ่านจากเขาแสนเศร้าใจ
ฉันเหมือนหลอกเธอลวงเธอให้อาสัญ
เพราะทั้งวันใจฉันคิดเผลอไผล
ไม่ได้คิดถึงเธอเลยดวงใจ
แต่คิดไปถึงคนเก่าฉันเฝ้ารอ
ฉันรับผิดแต่โดยดีไม่มีแก้
ด้วยฉันแพ้ใจตัวแสนมัวหนอ
ยอมคุกเข่าต่อหน้าเพื่อเฝ้ารอ
แล้วจึงขอฟ้าลงทัณให้สาใจ
11 พฤษภาคม 2545 20:06 น.
อตีตะโศก
เพื่อนพ้องภักด์พล้อมพลีชีวีวาง
พวกพ้องพาลพลีพร่ำพรอดฉอดช่อฉิน
พบเพื่อนพงษ์พันผู้เพียงพร่ำอาจิณ
พออิ่มกินเพียงพอผินโผพลัน
ชั่วชีวีมีชีวิตเพื่อคิดเริ่ม
เพื่อนพ้องเพิ่มพูนพร้อมจิตตามคิดฝัน
ฝากฝังในไมตรีทุกวี่วัน
เธอกับฉันเป็นเพื่อนตายไม่คลายคืน
ฝากฝังฝันร่วมฟันฝ่าทุกฝั่งฟาก
ศัตรูมากขวากจิตจะคิดฝืน
ชีพแม้นดับแต่ไมตรียังยั่งยืน
แม้นชีพคืนกลับสู่ดินก็ยินดี
20 เมษายน 2545 22:33 น.
อตีตะโศก
เวลานี้แสนจะมีค่ายิ่งนัก
เวลานี้แสนจะหักคำรักได้
เวลานี้ไม่น่าเป็นเวลาที่อาลัย
เวลานี้ไม่ควรให้ใจเศร้าเลย
เวลานั้นแม้นจะแสนมีความสุข
เวลานั้นแม้นสนุกสุขสดใส
เวลานั้นแม้นว่ามันจะผ่านไกล
เวลานั้นยังตรึงใจไม่รู้ลืม
เวลาโน้นแสนโลดโผนในดวงจิต
เวาลาโน้นฉันอาจปลิดคำรักได้
เวลาโน้นฉันอาจผ่านความเศร้าใจ
เวลาโน้นฉันอาจไม่เห็นใครที่สำคัญ
แต่ตอนนี้ฉันมีเธอที่หนึ่ง
แต่ตอนนี้ฉันต้องพึ่งรักสุขสันต์
แต่ตอนนี้เธอนั้นเหมือนชีวัน
แต่ตอนนี้ขาดเธอนั้นเหมือนขาดใจ
แม้ตอนนั้นฉันไม่อาจบอกรักเธอ
แม้นตอนนั้นฉันไม่เพ้อว่ารักเธอได้
แม้นตอนนั้นฉันนั้นไม่อาลัย
แม้นตอนนั้นลืมเธอได้ถ้าอยากลืม
เพราะตอนโน้นตอนที่เราเป็นเด็ก
เพราะตอนโน้นเรายังเล็กยังสดใส
เพราะตอนโน้นฉันไม่ได้คิดอะไร
เพราะตอนโน้นหัวใจฉันยังไร้เธอ
เพียงตอนนี้เธอบอกออกว่ารัก
เพียงตอนนี้เธออย่าหักรักฉันได้
เพียงตอนนี้ให้เธอไม่มีใคร
เพียงตอนนี้รักเธอได้ถ้าตายก็ไม่เสียดายเลย
14 เมษายน 2545 22:19 น.
อตีตะโศก
แสงดวงดาวระยับเด่มเห็นเต็มฟ้า
ช่างเจิดจ้าแสนงามจิตพิศมัย
ดาวลอยเด่นเต็มฟ้านภาลัย
แสงส่องให้ราวระยับจับในทรวง
ดวงเดือนงามตามยะถาในคราเพ็ญ
เรืองรองเด่นงามแท้เพ็ญแขสรวง
แสงเดือนงามกลับกลบดาวไม่พราวดวง
เหมือนดาวร่างจากฟ้าแสนอาลัย
แต่ยามใดเดือนดับลงลับโลก
เมื่อเดือนโศกแสงดาวเด่นเป็นไหนๆ
ยามข้างแรมดาวประดับฟากฟ้าไกล
แต่อีกในยังสงสารเดือนงามดวง
เมื่อเดือนเด่นดาวต้องดับลาลับแคล้ว
ดั่งเป็นแนวครรลองของแดนสรวง
เมื่อได้สิ่งหนึ่งใดในทั้งปวง
ต้องเจ็บทรวงกับอีกสิ่งต้องทิ้งไป
14 เมษายน 2545 22:19 น.
อตีตะโศก
แสงดวงดาวระยับเด่มเห็นเต็มฟ้า
ช่างเจิดจ้าแสนงามจิตพิศมัย
ดาวลอยเด่นเต็มฟ้านภาลัย
แสงส่องให้ราวระยับจับในทรวง
ดวงเดือนงามตามยะถาในคราเพ็ญ
เรืองรองเด่นงามแท้เพ็ญแขสรวง
แสงเดือนงามกลับกลบดาวไม่พราวดวง
เหมือนดาวร่างจากฟ้าแสนอาลัย
แต่ยามใดเดือนดับลงลับโลก
เมื่อเดือนโศกแสงดาวเด่นเป็นไหนๆ
ยามข้างแรงดาวประดับฟากฟ้าไกล
แต่อีกในยังสงสารเดือนงามดวง
เมื่อเดือนเด่นดาวต้องดับลาลับแคล้ว
ดั่งเป็นแนวครรลองของแดนสรวง
เมื่อได้สิ่งหนึ่งใดในทั้งปวง
ต้องเจ็บทรวงกับอีกสิ่งต้องทิ้งไป
หน้าส่วนตัว
1022
