24 กรกฎาคม 2548 20:46 น.
อนาลัย
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนโขดหินบริเวณสุดแผ่นดินอีสานนั้น มีแต่ความรู้สึกโดดเดี่ยว พื้นราบที่มองเห็นเบื้องล่างคือเขตพื้นที่ของเมืองแห่งความอุดมสมบูรณ์ เมืองแห่งความศิวิไลต์ทุกยุคทุกสมัย แต่พื้นราบสูงที่อยู่เบื้องหลังยิ่งไกลออกไปมากเท่าใดก็ยิ่งมีแต่ความสงบเงียบ ทุกข์ยากและทุกข์ท้นอย่างสมบูรณ์
................................................
เหมือนมีภาพของเธอโบกมืออำลา เหมือนมีภาพของแผ่นดินที่กำลังแบ่งแยก ผืนดินส่วนหนึ่งกำลัง ถูกยกให้สูงขึ้น ผืนดินอีกส่วนหนึ่งกำลังเคลื่อนสอดตัวเข้าไป ระหว่างผืนแผ่นดินทั้งสองนั้น ภาพของเราต่างเคลื่อนไหวห่างกันออกไป ฉันมองเห็นน้ำตาของฉัน ฉันมองเห็นภาพของเธอที่เริ่มพร่าเลือน ส่วนหนึ่งจากหยาดน้ำตาที่ไหลเรื่อย และส่วนหนึ่งจากแผ่นดินที่ยิ่งเคลื่อนสูงขึ้นไป จนฉันไม่สามารถมองเห็นเธอได้อีก และฉันไม่อาจรู้ได้อีกเลยว่าเธอมีความรู้สึกอย่างไร
ฉันมองเห็นได้เพียงความปรารถนาของฉัน
แต่ฉันไม่อาจมองเห็นได้ในความปรารถนาของเธอ
..
ฉันอยากจบนิยายของฉันตรงจุดนี้ จุดที่เราทั้งสองจากกันจนชั่วชีวิต แล้วมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีกในภพใหม่ที่ภูมิลำเนาของเราทั้งสองมีความแตกต่างกัน เธอได้อยู่บนพื้นราบใกล้เมืองศิวิไลต์ และฉันยังคงอยู่บนผืนแผ่นดินที่ราบสูง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ฉันก็ยังได้มองเห็นเธอเสมอ เพียงแต่ว่าเรายังคงแตกต่างกันเหมือนเดิม ด้วยช่วงแห่งวันเวลาที่เราเคยได้พลัดพรากและจากกันนั้น สิ่งใหม่ๆได้ผ่านเข้ามา จนทำให้แรงปรารถนาของเราแตกต่างกันไป คงเหลือแต่คำอธิษฐานของคนที่เกิดอยู่บนพื้นราบสูงที่แสนทุกข์ท้นเท่านั้น ที่ยังหวังจะให้ได้พบและร่วมต่อสู้ชีวิตด้วยกันเหมือนเดิม
และนี่คือบทสุดท้ายในนวนิยายของฉัน
.จนกระทั่งวันนี้ ที่ฉันได้กลับมายืนอยู่อีกครั้ง บนผืนแผ่นดินเดิม สุดเขตแผ่นดินที่ฉันเติบโตมา และได้มองเห็นว่า พื้นราบเบื้องล่างนั้น มีเธอเช่นกันเติบโตอยู่ และกำลังก้าวเดินห่างออกไป ไกลกันออกไปทุกที แม้ภาพอดีตที่จดจำไว้ก็ได้พร่าเลือนไปนักต่อนักแล้ว
ขอให้เธอโชคดี ต่อไปนี้ ฉันจะไม่อธิษฐานอะไรอีก บางที่ชาตินี้ที่เราได้พบกันเพราะวาสนาที่เคยได้พบกันแต่ปางก่อน แต่ชาติต่อไป ภพต่อไป เราควรจะจากกันจริงๆเสียที เพราะชาตินี้เราไม่ได้มีวาสนาที่จะได้อยู่เคียงข้างกันเลย เราไม่ได้มีวาสนาที่จะได้อยู่เคียงข้างกันอีกต่อไปแล้ว
ขอให้เธอโชคดี ทั้งชาตินี้ และชาติต่อไป ฉันไม่อาจอธิษฐานขอพบเธอได้อีก เพราะวันนี้ฉันรับรู้ได้เพียงความปรารถนาของฉัน และฉันไม่อาจรับรู้ได้ในความปรารถนาของเธอ"
18 กรกฎาคม 2547 04:45 น.
อนาลัย
ความตายนี่ร้ายกาจแค่ไหน
คนที่มีชีวิตอยู่ก็แค่เจ็บปวดแล้วก็ค่อยๆลืมกันไป
ส่วนคนที่ตายไป จะไปไหน ไปอย่างไร มีใครคอยต้อนรับหรือไม่
ถามใครต่อใครหลายคนก็ไม่อาจรู้ได้
..
"ถ้าคนตายแล้วมีเพื่อนมารอรับ
ฉันก็อยากตายเพื่อไปพบกับความอบอุ่นนั้น"
...............
จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกนะ
เพราะหากเราต้องจากกันไปจริงๆแล้ว
เราก็คงต้องต่างคนต่างไป
เหมือนที่เราเป็นอยู่ในโลกทุกวันนี้แหละ
เพราะผลจากที่เราต่างคนต่างเลือกที่จะมีชีวิตของตนเอง
ย่อมมีผลสะท้อนถึงการเลือกพบกับความตายของตนเองด้วย
........................
ไม่ว่าจะยังมีชีวิตอยู่หรือจะต้องจบชีวิตลง
เราต่างก็ต้องไปตามแต่ละเส้นทางที่เราเลือกเอง
หน้าส่วนตัว
1127
