7 ธันวาคม 2544 02:09 น.
อัครโชค
อภัสดา......
เธอไม่เคย...แม้กระทั่ง....จะเปิดใจ................รับรู้.........ว่า....?
เธอไม่เคย...แม้กระทั่ง....จะเปิดตา................มอง........ฉัน....?
เธอไม่เคย...แม้กระทั่ง....จะปลีกเวลา.............คิดถึง......กัน....?
เธอไม่เคย...แม้กระทั่ง....จะไปจากใจ..............ฉันเลย....คนดี..?
แม้จะมีเพียง.............แค่.............อดีต.............วัน.....วาน.....
แม้จะมีเพียง.............แค่.............ความหวาน.....และ....ฝัน......
แม้จะมีเพียง.............แค่.............เวลา............แสน....สั้น......
แม้จะมีเพียง.............แค่.............ฉัน...............ก็.......พอใจ..
5 พฤศจิกายน 2544 07:23 น.
อัครโชค
" อ่อนไหว หรืออ่อนแอนะ
กับหัวใจของตัวเองตอนนี้
มันบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน
อ้างว้าง หรือว่าโดดเดี่ยว
มันจะเป็นคำๆ เดียวกันหรือ
สับสน...ทุกๆ ครั้ง ที่ต้องรู้สึก
บางครั้งเพ้อฝัน
บางครั้ง...ฝืนยิ้มสู้ความจริง
หลอกตัวเองอยู่รึก็เปล่า...
แต่เหมือนเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ปล่อยให้ลอย.....ไปให้ไกล...
เท่าที่จะไกลได้แสนไกล
ถึงแม้จะเป็นแค่... ความเพ้อฝัน
แต่..มันก็ช่างสุขใจ
สุขใจ... "ที่ได้มี..."
มันจะถูกหรือผิด...ใครล่ะ...ตัดสิน
รู้สึกมาก...ก็ยิ่งผิดหวังมาก
เพียงเพราะว่า..สายเกินไปหรือ
คำถามมากมาย... คำตอบเพียงคำเดียว
อาจเฉลยได้ทุกคำถาม...
ที่ค้างคาอยู่ในใจ
สุดท้าย.............
ก็ต้องกลับมาสู่ความจริง
เพราะมันคง...
ไม่มีทางเป็นไปได้ .........
"ที่จะมี......."
".........เธอ"
4 พฤศจิกายน 2544 12:32 น.
อัครโชค
น้ำกลิ้ง..บนใบบอน....
น้ำคำกลอน..จึงนอนก้น....
เกลือกกลั้ว..มัวจนมล....
ยามเมื่อฝน..หล่นจากไป....
น้ำกลิ้ง..บนใบบัว....
ดิ้นระรัว..เหมือนหัวใจ
อ่อนล้า..จนอ่อนไหว....
คิดถึงใคร..ในฝนพรำ....
น้ำกลิ้ง..บนใบหน้า....
คราบน้ำตา..หลังฟ้าดำ....
หัวใจ..อันบอบช้ำ....
สุดจะร่ำ..พล่ามคำกลอน....
หน้าส่วนตัว
671
