26 ตุลาคม 2545 20:50 น.
ฮัตคุง
นั่งอยู่ตรงนี้
บรรยากาศที่เคยมีแต่รอยยิ้มเต็มเติม
นั่งอยู่ตรงนี้...ที่ต้นไม้ต้นเดิม
แล้วเรื่องราวเก่าๆก็เริ่มวนกลับไป
ใบหน้าเธอก็ผุดขึ้นมาในสมอง
แววตาคู่นั้นที่เคยมองแทนคำพูดในใจ
เธอคนที่เคยปลอบให้กำลังใจฉันได้
แม้ไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไร
แค่นั่งอยู่ใกล้ๆ...เพราะรู้ว่าเธอเข้าใจก็พอ
ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน
รู้บ้างมั้ย...ต้นกล้าใจต้นนี้ยังเฝ้ารอ
หากต้นไม้ร้องไห้ได้ตอนนี้มันคงน้ำตาคลอ
ทุกจังหวะที่เอนไหวมันคงร้องขอ
อยากให้รู้ว่ายังรักและยังรอเธอเช่นเดิม
25 ตุลาคม 2545 17:44 น.
ฮัตคุง
หลอกตัวเองอยู่หลายวัน
สุดท้ายก็ยอมรับว่าฉันนั้นอ่อนแอ
จึงพยายามทำตัวให้คุ้นเคยกับความพ่ายแพ้
แต่ก็รู้สึกแย่...ยังรับไม่ไหว
บอกตัวเองอยู่หลายคืน
กับสิ่งที่ฝืนค้างคาใจ
ที่ผ่านมาเธอกำหนดฐานะฉันไว้ในส่วนไหน
จึงไม่มีค่าพอที่จะหลงเหลือเยื่อใย
ไม่รู้สึกสูญเสียฉันบ้างหรือไง...ในสายตา
25 ตุลาคม 2545 17:36 น.
ฮัตคุง
ใครก็ได้แจ้งตำรวจที
ฉันโดนมือดีขโมยใจไป
เอาไปแอบซ่อนผูกพันชิดใกล้
อาศัยช่วงหวั่นไหว...ไม่รู้ตัว
ใครก็ได้เป็นพยานให้ที
คนร้ายอาศัยช่วงชุลมุนนี้ขโมยสานฝัน
ของกลางที่หาย...คือความห่วงใยและคิดถึงกัน
แล้วช่วยทีรีบแจ้งทำประกัน
เพราะของที่หายไปนั้น
คืนมาเมื่อไหร่ล่ะรู้กัน...น่าดู
25 ตุลาคม 2545 11:58 น.
ฮัตคุง
หากเพียงเธอรับฟังฉัน
แล้วยืนยันให้ในสิ่งที่ฉันร้องขอ
ก่อนอื่นเก็บเอาไว้เลย...คำสรรเสริญเยินยอ
จากเธอคนบ้าบอ...บอกฉันดีเกินไป
ต่อให้คนอ่อนแอที่สุด
ก็ยังจับจุดกับคำพูดนี้ได้
คำพูดให้ตัวเองหลุดพ้น...โดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไร
กับข้างต้นสิ่งที่ฉันขอไว้
เงียบซะ...แล้วช่วยหันหลังกลับไป
ไปแล้วไปให้ไกล...ให้พ้นเงาในแววตา
25 ตุลาคม 2545 11:32 น.
ฮัตคุง
นั่นคือเธอใช่มั้ยความโดดเดี่ยว
ที่แวะลดเลี้ยวเข้ามาหา
คิดถึงกันเสมอ...ยามหัวใจอ่อนล้า
วนเวียนเข้ามาเรียกน้ำตาได้ทุกที
นี่คือเธอใช่มั้ยความเหงา
ที่คอยตามเป็นเงาได้ทุกที่
เธอทั้งสองช่างบั่นทอนกำลังใจ...้ได้อย่างสิ้นดี
แม้แต่คนที่ฉันยึดเกาะฟางเส้นสุดท้ายนี้
เธอยังพรากเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่มีจากฉันไป.
หน้าส่วนตัว
516
