25 กันยายน 2548 10:37 น.
เจลใส
นักเอ๋ยนักรบ
ร่างเป็นศพนั่นหรือถึงมีค่า
ชีพยังอยู่คนยังขัดน้อยศรัทธา
คือคนกล้าเมื่อสิ้นใจไร้วิญญาณ
เป็นรั้วหลักเพื่อปักป้องเอกราช
ตายเพื่อชาติมิเสียสัตย์ทหารหาญ
มิเสียดายหากชีพวายเช่นชายชาญ
จารึกนานตรึงตราใจผองไทยเอย.....
21 กันยายน 2548 16:50 น.
เจลใส
แด่...เพื่อนคนหนึ่ง
คอยตักเตือนแกเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อ
จนฉันหงอพ่อจ๋าอย่าด่าหนู (อารมณ์คนกลัวโดนด่า)
บางคราคิดแหม...มันยุ่ง 'ไรกับกู (แอบเซ็งนิดนึง)
แต่ก็รู้ที่เป็นอยู่เธอห่วงใย (แต่ก็ซึ้งน้ำใจ)
คอยจู้จี้ทำไม่ดีก็โดนว่า (อะไรกับฉันนักหนา...)
สุดสรรหาสารพัดมาซัดใส่ (บ่นอีกแล้ว...นะเธอ)
โวยทันทีที่ฉันนี้เอาแต่ใจ (แหม....ก็ต้องมีบ้างล่ะน่า..)
เป็นเพราะวัยใช่ไหมใครตอบที ( อิอิ....สงสัยเข้าสู่วัยทอง)
เธอเป็นเหมือนทุกสิ่งในชีวิต (เธอน่ะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันนะ)
ไม่เคยคิดมีทั้งเพื่อนมีทั้งพี่ (เธอน่ะห่วงฉันกว่าใครเลย)
เธอหยิบยื่นทั้งความรักความหวังดี (ขอบใจนะ)
มิตรภาพและไมตรีที่ยั่งยื่น (หวังว่าเราจะคบกันไปอีกนาน)
21 กันยายน 2548 16:14 น.
เจลใส
เธอคิดอะไรผิดไปหรือเปล่า
มองดูเงาในน้ำนั้นบ้างไหม
เอาคันฉ่องส่องตนค้นภายใน
ว่าสำคัญแค่ไหนให้ฉันแล
เธอมันก็แค่ผู้ชายไม้ประดับ
ที่สลับไว้ใช้ในวันแย่แย่
คงคิดสินะว่าฉันนั้นแสนแคร์
จะแยแสก็ฝืนเสียเต็มที
สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า
ฉันไม่เอาหรอกผู้ชายอย่างนี้
แฟนฉันน่ะเขาออกจะดี๊ ดี
มีหน้าที่ ฐานะการงานมั่นคง
คนอย่างเธอฉันก็จะบอกให้
จะไปไหนก็ไปมีแต่ไล่ส่ง
คิดว่ารักสินะถึงทำเล่นองค์
ตอบให้ปลงและเธอจงเข้าใจ
ไม่ได้เคยรู้สึกว่าพิศวาส
ยังอนาถเธอด้วยซ้ำรู้บ้างไหม
คนอะไร๊........งี่เง่าเอาแต่ใจ
คิดซะใหม่ไม่ได้รักจึงไม่ทน
เธอก็แค่ผู้ชายไม้ประดับ
หมดยุคกับผู้หญิงริมถนน
ให้เหยียบย่ำทำเหมือนไม่ใช่คน
แล้วก็ทนจนกว่าจะชาชิน
ฉันไม่ใช่ดอกไม้ตามข้างทาง
ใจอาจกว้างแต่ทว่าก็ใจหิน
เธอน่ะมีค่าแต่ว่าเท่าเศษดิน
เหมือนของกินกินเข้าไปกลืนไม่ลง........
16 กันยายน 2548 12:57 น.
เจลใส
หลงระรื่นเริงสีแสงแห่งไฟฟ้า
หลงมายาลืมบ้านป่าเคยอาศัย
หลงน้ำเมาเดินเข้าบาร์ลืมนาไพร
หลงกรุงไกลไม่ถวิลกลิ่นโคลนตม
มิกลับฐานคืนถิ่นเคยกินอยู่
มีความรู้มีชีวิตจิตสุขสม
มิย้อนดูคนข้างหลังยังระทม
แม่เจ้าตรมขมขื่นสะอื้นรอ
ส่งจดหมายหวังเพียงลูกได้อ่าน
จากไปนานมาเยี่ยมบ้างแม่ร้องขอ
ใช่คืนหาเพียงเพราะว่าเงินไม่พอ
น้องและพ่อก็ยังรอเจ้ากลับมา
ตะวันลาเมื่อถึงคราใกล้พลบค่ำ
เมฆครึ้มดำแผ่ทั่วโค้งขอบฟ้า
ฝนโปรยปรายรินหลั่งคล้ายสายน้ำตา
สะอื้นมาหวังเพียงว่าเจ้าคืนรัง
16 กันยายน 2548 12:52 น.
เจลใส
จู้จี้- พี่วุ่นจ๋ามีข่าวล่าเข้ามาใหม่
พี่วุ่น- เรื่องอะไรบอกได้ไหมล่ะน้องพี่
จู้จี้- หนูอยากเล่าแต่เรื่องมันไม่ดี
พี่วุ่น- พูดสักทีเกริ่นอยู่นี่อกแตกตาย
จู้จี้- แม่บอกหนูให้รู้ว่าวันนี้
จู้จี้- นั้นได้มีคนเขาเอาหมามาขาย
จู้จี้- จะตั้งชื่อคล้ายจู้จี้และวุ่นวาย
จู้จี้- เลือกมากมายยังไม่ได้ที่ลงตัว
พี่วุ่น- ถ้าเป็นจริงอย่างที่น้องพี่ว่า
พี่วุ่น- เราก็น่าดีใจใช่ปวดหัว
พี่วุ่น- มีเพื่อนใหม่ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
พี่วุ่น- อย่ามามัวกังวลอย่าสนเลย
จู้จี้- แต่จี้กลัวแม่ไม่รักเหมือนแต่ก่อน
จู้จี้- ให้นั่งนอนมองดูอยู่เฉยเฉย
จู้จี้- เดี๋ยวก็เป็นแบบพี่วุ่นที่เคยเคย
จู้จี้- ในที่สุดก็ต้องเอ่ยว่าน้อยใจ
พี่วุ่น- พี่เคยคิดว่าแม่ไม่ห่วงใยพี่
พี่วุ่น- แต่ตอนนี้พี่ก็ทราบแล้วรู้ไหม
พี่วุ่น- ว่าแม่รักพวกเรามากกว่าใคร
พี่วุ่น- มิยอมให้ผู้ใดได้รังแก
ต่อมา.......
เมื่อเจลใสได้กลับเข้ามาบ้าน
วุ่นหน้าบานแต่จู้จี้ไม่แยแส
ออกมารับต้องเดินกลับโดยมิแล
ทำไม่รู้ว่าคุณแม่มาพร้อมใคร
จู้จี้- จู้จี้เห็นแม่เอาใจไอ้ตัวน้อย
จู้จี้- พี่จะปล่อยเป็นอย่างนี้ใช่ไหม
พี่วุ่น- แล้วจู้จี้มีแผนทำอะไร
จู้จี้- จี้จะใช้ไม้ตายกำจัดมัน
พอพูดเสร็จก็ทำเป็นประจบแม่
ไม่งอแงทำท่าแปลกให้ขบขัน
รอโอกาสสางแค้นแทบทั้งวัน
ว่าแล้วพลันกระโดดโลดลงเตียง
หวังได้ยินน้องใหม่ได้ร้องเอ๋ง
ดิ่งตัวเองจากที่สูงหวังให้เดี้ยง
ปิดบัญชีต้นเหตุแม่ลำเอียง
แล้วเหลือเพียงจู้จี้กับวุ่นวาย
เมื่อทุกสิ่งมิอาจจริงดั่งที่คาด
หวังที่วาดมิได้เป็นดั่งที่หมาย
จี้ตั้งหวังเอาไว้อย่างมากมาย
ต้องทลายไม่ได้เป็นอย่างใจ
เมื่อตัวจี้ได้กระทบตกลงพื้น
น้องใหม่ยืนทำงงอย่างสงสัย
ว่าจู้จี้อยู่ดีดีเป็นอะไร
เธอถึงได้เหินหาวพุ่งหลาวมา
จี้พังพาบนอนราบอย่างสิ้นฤทธิ์
ผลแห่งจิตที่คอยคิดริษยา
วุ่นมองดูแบบอดสูกูระอา
เห็นจี้เหยียดสี่ขาอย่างสิ้นแรง
เผอิญว่าเมื่อช่วงเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา
ได้มีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน
สร้างความอิจฉาริษยาให้กับเจ้าจู้จี้เป็นยิ่งนัก
จำได้ว่าเมื่อเจลเดินเข้าบ้านมา
จู้จี้ก็วิ่งออกมารับ แล้วก็ต้องวิ่งกลับเข้าบ้านไปคอตกหางตก
แบบหมาสิ้นหวังและจากนั้นก็หาทางปลิดชีพน้องใหม่
หมายเหตุ....สมาชิกใหม่ชื่อเจ๊าะแจ๊ะค่ะ
หน้าส่วนตัว
7705
