17 กรกฎาคม 2545 21:04 น.
เนตรวายุ
ฉันชื่อ "โอกาส"
ที่เมืองหนึ่งของประเทศกรีก
เคยมีรูปปั้นแกะสลักตั้งอู่ใจกลางเมือง
ปัจจุบันนี้ รูปปั้นนี้ไม่เหลือแม้แต่ซาก
แต่แผ่นที่จารึกที่บรรยายเกี่ยวกับรูปปั้นยังคงเหลืออยู่
คำบรรยายเขียนไว้ในรูปแบบการสนทนาระหว่างรูปปั้นกับคนที่เดินผ่านไปมา
รูปปั้นเอ๋ย ท่านชื่ออะไร
ฉันชื่อโอกาส
ใครเป็นคนแกะสลักท่านขึ้นมา
ช่างแกะสลักชื่อ ลีซีปัส
ทำไมท่านจึงยืนเขย่งเท้า?
เพื่อบ่งบอกว่าฉันอยู่เพียงชั่วครู่ชั่วยาม
แล้วทำไมที่เท้าของท่านจึงมีปีก
เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
แต่ทำไมผมด้านหน้าของท่านจึงยาวอย่างนี้
ก็เพื่อให้คนที่พบฉัน
จะได้จับฉวยไว้ได้ง่าย
แล้วทำไมหัวด้านหลังของท่านจึงล้าน
ไม่มีผมแม้แต่เส้นเดียว
ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่า เมื่อฉันผ่านไปแล้ว
ก็ยากที่จะจับฉันได้ใหม่
จริงด้วย ทางด้านหน้าของ โอกาส
มีผมยาวแต่ด้านหลังล้านเกลี้ยง
เพราะเมื่อปล่อยให้
โอกาส
ผ่านไปแล้ว ก็ยากที่จะจับยึดมันกลับมาได้อีก
โอกาส จึงเร้าเตือนเราทุกคนว่า
อย่ามาต่อว่าฉัน ว่า ฉันไม่เคยมาเยี่ยมกราย
เพราะบ่อยครั้งเหลือเกินที่ฉันมาเคาะประตู
แต่เธอกลับไม่อยู่บ้าน
ทุกวัน ฉันยืนรออยู่ที่หน้าบ้านเธอ
เรียกให้เธอตื่น ให้ขยันขันแข็ง
ให้รีบตัดสินใจ
ให้ลงมือทำ
ให้ออกแรง ให้สู้
เพื่อจะได้มาซึ่งชัยชนะและความสำเร็จ
จงอย่าปล่อยให้ฉันผ่านไป
เธอจะได้ไม่ต้องนั่งเสียใจในภายหลัง
ที่ฉัน โอกาส ผ่านมา แต่เธอไม่รู้จักจับฉวย
17 กรกฎาคม 2545 12:00 น.
เนตรวายุ
เพื่อนทั่วไปไม่เคยเห็นคุณร้องไห้
เพื่อนแท้มีหัวไหล่ไว้คอยซับน้ำตาคุณ
เพื่อนทั่วไปจะไม่รู้ชื่อพ่อแม่ของคุณ
เพื่อนแท้จะมีเบอร์ของท่านไว้ในสมุดจดโทรศัพท์ของเขา
เพื่อนทั่วไปจะถือขวดไวน์ติดมือมางานปาร์ตี้ของคุณ
เพื่อนแท้จะมาแต่วันเพื่อช่วยเตรียมงาน
เพื่อนทั่วไปอยากคุยกับคุณถึงปัญหาของเขา
เพื่อนแท้อยากช่วยปัดเป่าปัญหาของคุณออกไป
เพื่อนทั่วไปจะพิศวงในเรื่องโรแมนติกเก่าๆ
เพื่อนแท้สามารถเอาเรื่องนี้มาอำคุณได้
เพื่อนทั่วไปเวลามาเยี่ยมคุณจะทำตัวเยี่ยงแขก
เพื่อนแท้จะตรงรี่ไปเปิดตู้เย็นและบริการตนเอง
เพื่อนทั่วไปคิดว่ามิตรภาพจบลงเมื่อเกิดการทะเลาะถกเถียง
เพื่อนแท้รู้ดีว่านั่นจะมิใช่มิตรภาพ จนกว่าคุณได้เคยวิวาทกัน
เพื่อนทั่วไปคาดหวังให้คุณอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
เพื่อนแท้คาดหวังที่จะอยู่เคียงคุณตลอดไป
16 กรกฎาคม 2545 17:50 น.
เนตรวายุ
เรื่องเล่ามีว่า...มีคน 2 คนเป็นเพื่อนกัน...ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทราย...
ระหว่างทาง...เกิดโต้เถียงขัดแย้ง ไม่เข้าใจกัน เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย คนถูกทำร้าย...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา...กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า "วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า" พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำ พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ...
เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิต คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่... วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้" อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า...
"เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน"
อีกคนยิ้มพราย...กล่าวตอบ "เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ
แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย...บังเกิด เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ... ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด...ลบล้างทำลาย....
หน้าส่วนตัว
1112
