5 พฤศจิกายน 2546 23:37 น.
เฟรย่า
ขอโทษที่ต้องบอกให้เราเลิกรา รู้ๆอยู่ว่าเธอกับฉันรักกันแค่ไหน
ก็เพราะรักเนี่ยแหละทำให้ฉันตัดสินใจ ขอให้เราเลิกราร้างจากกัน
ขอโทษที่ต้องทำร้ายจิตใจ เพียงอยากให้รักเราเป็นเพียงฝัน
ทุกสิ่งทุกอย่างสารพันความผูกพัน ให้เป็นเพียงความฝันอันอลังการ
5 พฤศจิกายน 2546 23:31 น.
เฟรย่า
บางครั้งที่ต้องพูดคำทำร้ายเธอ เสียใจเสมอที่พูดไปแบบนั้น
รู้ทั้งรู้ว่าเธอห่วงใยกัน แต่ยังคงทำเหมือนกับเกลียดชังเธอ
อยากให้รู้ไว้ ณ ที่นี้ ว่าทุกวินาทีฉันรักเธอเสมอ
ไม่เคยโกรธ เกลียด เคียดแค้นชิงชังเธอ แต่รักเสมอรักมากกว่าใครๆ
เพราะรักถึงทำให้อยากเลิกรา รู้ๆอยู่ว่ามันทรมานสักแค่ไหน
ก็กลัวว่ายิ่งรักจะยิ่งเจ็บใจ กลัวความห่างไกลพรากเราจากกัน
แต่พอฉันจะขอเลิกรา เธอก็บอกอย่าไม่อยากเลิกจากฉัน
ฉันยิ่งคิดยิ่งซาบซึ้งตื้นตัน ไม่เคยมีใครรักฉันเท่าเธอ
และฉันคงต้องทิ้งความคิดขอเลิกรา เปลี่ยนมาเป็นบอกว่าฉันรักเธอจะได้ไหม
และไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร ก็อยากจะบอกว่ารัก รัก รักเธอ ตลอดกาล
1 พฤศจิกายน 2546 23:31 น.
เฟรย่า
ยอมรับว่าตัวเองแพ้
กับความไม่ท้อแท้ของเธอคนนี้
ทั้งว่ากล่าว ก้าวร้าวใส่เธอคนดี
เธอยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เป็นไร
ทั้งที่ที่ฉันรังแกเธออย่างนั้น
เธอยังบอกว่ารักฉันคนเดียวในหัวใจ
อยากจะรู้ว่าเธอทำด้วยอะไร
ทำไมถึงแสนดีเหลือเกิน
แต่ความจริงที่ฉันคอยแกล้ง
มันคือการแสดงละครก็เท่านั้น
แค่อยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรกัน
กับการทดสอบของฉันที่ให้เธอ
นาๆนานๆการทดสอบ
มันมาลอบทำร้ายใจของฉัน
ทำให้เกิดการทรมานและห่วงกัน
ห่วงว่าฉันจะเสียเธอไป
เลยหยุดแล้วแล้วกับการลองใจ
มันไม่คุ้มค่าถ้าเสียเธอไปแบบนั้น
แต่ว่าเธอก็เหมือนเดิมยังรักกัน
และฉันก็ไม่อาจแข็งใจทดสอบเธอ
1 พฤศจิกายน 2546 23:30 น.
เฟรย่า
เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะมีรัก
ไม่อยากรู้จักกับมันแม้แต่น้อย
วันๆเปล่าเปลี่ยวล่องๆลอยๆ
เฝ้าแต่นั่งรอคอยวันเวลา
มาถึงตอนนี้จึงได้รู้
ว่าการมีเธออยู่มีค่าแค่ไหน
เพิ่งรู้จักว่ารักคืออะไร
ก็เมื่อฉันเผลอมอบใจไปให้เธอ
1 พฤศจิกายน 2546 01:52 น.
เฟรย่า
อย่าร่ำไห้ในวันที่พ่ายแพ้
อย่าแสดงความท้อแท้ให้ใครเห็น
จงทำตัวให้เหมือนที่เคยเป็น
อย่าให้ใครอื่นเห็นว่าท้อใจ
อย่ายึดติดแต่แค่อดีต
อย่าให้มันมาขีดขวางอนาคตที่สดใส
ต้องพยายามอดทนก้าวต่อไป
เพื่อสู่จุดหมายชัยชนะในสักวัน
หน้าส่วนตัว
731
