12 กรกฎาคม 2545 18:17 น.
เอเธนน่า
หัวโขยกโขกกระดานกระบาลแยก
หัวนั้นแตกหมอมิรับขับไล่หนี
เลือดท่วมหัวนองไหลใจบ่ดี
บ้าทุกทียามที่ ... คิดถึงเธอ
12 กรกฎาคม 2545 18:11 น.
เอเธนน่า
ผิดด้วยหรือที่ฉันเกิดมาเป็นหมา
มีหน้าตาอัปลักษณ์ดูบัดสี
ขี้เรื้อนเกลื่อนทั่วทั้งกายี
ใครก็เมินหน้าหนีไม่อยากมอง
ใช่สิฉันมันเป็นหมาข้างถนน
ไหนจะเหมือนเจ้าขนยาวดูเศร้าหมอง
เจ้าตัวนั้นแสนสวยรวยเพชรทอง
ก็เขามีเจ้าของสะโอดสะอง
หมาก็คือหมานะสัตว์ประเสริฐ
เพียงแต่เกิดในที่ที่ระหง
เขามีหลักประกันที่มั่นคง
นอนในกรงติดแอร์แหมสบาย
คืนนี้ฉันยังไม่รู้จะนอนไหน
กินอะไรในวันพรุ่งกลุ้มเหลือหลาย
ไอ้ที่คันอยู่ทุกวันพลันเกลื่อนกาย
ก็ไม่รู้จะหายไหมใจเป็นทุกข์
ฉันน่ะเป็นหมาไทยพันธุ์แท้
อยู่จนแก่ยังไม่มีความสุข
สุนัขฝรั่งจากแดนไกลมาบุกรุก
เอาที่ซุกหัวนอนของฉันไป
12 กรกฎาคม 2545 17:51 น.
เอเธนน่า
ความลับ...ได้ยินว่ามักเป็นสีดำ
ความรัก...จำได้ว่าเป็นสีชมพู
ความลับ...ต้องกระซิบข้างข้างหู
ความรัก...อาจรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
ความลับ...ต้องมีการวางแผน
ความรัก...จะกี่หมื่นแสนก็ยังยิ่งใหญ่
ความลับ...ถ้าบอกจะไม่ลับอีกต่อไป
ความรัก...ได้ฟังเมื่อไหร่ก็ยังคงงดงาม
ความลับ...ฟังแล้วอาจสงสัย
ความรัก...มักไม่ต้องมีคำถาม
ความลับ...ต้องเก็บให้ดีคือคำนิยาม
ความรัก...อาจไม่ต้องให้คำจำกัดความมาปะปน
ความลับ...จะไม่บอกให้ใครรู้
ความรัก...อยากให้ได้ฟังอยู่...ก็สุขล้น
ความลับ...เข้าไปมากจะวกวน
ความรัก...แค่อยู่ในใจใครสักคน...ก็เพียงพอ.
12 กรกฎาคม 2545 17:43 น.
เอเธนน่า
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้า star ดับ
the sunลับขอบฟ้าหมดราศี
แม้ the moon สิ้นแสงแห่งราตรี
ตัว i นี้ยัง love you แต่ผู้เดียว...
11 กรกฎาคม 2545 18:35 น.
เอเธนน่า
กี่แผ่นฟ้ากี่เขาที่เราห่าง
กี่เส้นทางทอดยาวให้ร้างไหว
กี่ผืนน้ำทอดกว้างให้ห่างไกล
กี่ร้อยไมล์ทอดถอนให้รอนราน
กี่วันคืนจะคืนกลับให้รับขวัญ
กี่คืนวันหวั่นไหวจะคลายหวาน
กี่ความท้อกี่หมองต้องทนทาน
กี่หมื่นราตรีกาลต้องเดียวดาย
กี่จดหมายเท่าไหร่หนอจะพออ่าน
กี่คำหวานที่โทรถึงจะซึ้งไหว
กี่ความฝันกันหนอจะพอใจ
กี่หทัยจะพอซึ้งคิดถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
524
