9 กุมภาพันธ์ 2546 20:40 น.
แวมไพร์น้อย
นึ ก ถึ ง วั น เ ก่ า เ ก่ า
รู้ สึ ก เ ศ ร้ า ยั ง ไ ง ไ ม่ รู้
หั ว ใ จ ที่ เ ค ย ชื่ น บ า น ก ลั บ ห ด หู่
สิ่ ง ต่ า ง ๆ ที่ เ ค ย รั บ รู้ ก ลั บ เ ฉ ย ช า
ค ว า ม เ ศ ร้ า ย่ า ง ก้ า ว เ ข้ า ม า.. กั ด ก ร่ อ น
ค อ ย บั่ น ท อ น ค ว า ม รู้ สึ ก... ที่ ผ่ า น ม า
น้ำ ใ ส ๆ ก็ ริ น ไ ห ล เ ต็ ม ส อ ง ต า
อี ก น า น ไ ห ม ก ว่ า พ รุ่ ง นี้ จ ะ ม า...ท ด แ ท น (วั น เ ก่ า)
7 กุมภาพันธ์ 2546 18:06 น.
แวมไพร์น้อย
ยิ้ ม ห น่ อ ย ค น ดี
ทำ ห น้ า แ บ บ นี้ ไ ม่ ส ว ย นะ
เ ดี๋ ย ว แ ก่ เ ร็ ว ไ ม่ รู้ ด้ ว ย ล่ะ
น่ า น ะ ยิ้ ม ห น่ อ ย ยิ้ ม นิ ด นึ ง
ดึ ง ขึ้ น ไ ป ริ ม ฝี ป า ก ซ้ า ย
แ ล้ ว ย้ า ย ม า ข้ า ง ข ว า อี ก ที ห นึ่ ง
เ ห็ น ม ะ . . ง่ า ย จ ะ ต า ย ดี ก ว่ า ทำ ห น้ า ปั้ น ปึ่ ง
แ ล้ ว สั ญ ญ า . . . คื น นี้ จ ะ ฝั น ถึ ง. . . ค น ยิ้ ม ส ว ย
5 กุมภาพันธ์ 2546 18:02 น.
แวมไพร์น้อย
ขออยู่คนเดียวสักพัก
ให้ใจได้รู้จักความเหงาเสียบ้าง
ได้เรียนรู้ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง
ปล่อยให้ความเศร้ากรีดใจบางบาง..ทุกช่วงเวลา
จะได้รูว่าเจ็บแค่ไหน
ถ้าวันนึงคนดีจากไปไกลสุดตา
ปราศจากคนไกล้ที่เคยมองเห็นคุณค่า
จะได้ไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า...เมื่อถูกทิ้ง
4 กุมภาพันธ์ 2546 18:12 น.
แวมไพร์น้อย
วาดปราสาทบนพื้นทราย
มีเจ้าหญิงเจ้าชายเคียงคู่กัน
จินตนาการเรื่องราวไปตามฝัน
ผูกแต่งคืนวัน..ให้สดใส
แต่แล้ว.....เมื่อเกลียวคลื่นซัดสาด
เรื่องราวและทุกสิ่งที่วาดก็เลือนหาย
เหลือเพียงรอยช้ำของเจ้าหญิง..ไร้เจ้าชาย
ปล่อยน้ำตารินไหลบนพื้นทราย..เพียงลำพัง
3 กุมภาพันธ์ 2546 18:45 น.
แวมไพร์น้อย
ความเหงาที่ซึมผ่าน
บวกกับความร้าวรานภายในใจ
คงมีแค่หนึ่งสิ่งเป็นเพื่อนเคียงใกล้
คอยเยียวยารักษาแผลใจให้กัน
เพียงสิ่งเดียวที่ไม่หนีหาย
แต่จะอยู่เคียงข้างกาย..ปลอบโยนฉัน
ปล่อยไปเถอะนะเรื่องราว......
ให้เลยผ่านไปกับสายลมและวานวัน
น้ำตา คอยปลอบฉันอย่างนี้ทุกๆที
หน้าส่วนตัว
807
