19 กันยายน 2552 12:56 น.
แสงเพชร
อยากมีรักฝากคนทั่วบนโลก
บันดาลโชคช่วยเขาเฝ้ายิ้มสรวล
ให้ปลอดภัยไร้ทุกข์สุขทั้งมวล
ทุกท่านล้วนเริงรื่นชื่นอุรา
อยากเห็นคนบนโลกมิโศกเศร้า
จับมือเขาเข้ากันยิ้มหรรษา
หยุดฆ่าฟันหันหาพาหวานตา
เลิกรบราห้ำหั่นกันต่อไป
อยากเห็นเด็กเดินไปด้วยรอยยิ้ม
ทานของอิ่มอบอุ่นกรุ่นใจใส
ตั้งหน้าเรียนเขียนอ่านงานเร็วไว
เติบขึ้นไปใหญ่โตโก้เสียจริง
อยากเห็นยิ้มพริ้มพรายจากชายหนุ่ม
คอยโอบอุ้มเอื้อเฟื้อเผื่อผู้หญิง
ตามช่วยเหลือเมื่อภัยใกล้มาอิง
ทำทุกสิ่งจริงใจให้ส่วนรวม
อยากเห็นนักการเมืองเฟื่องหัวคิด
คอยใช้สิทธ์ผลิตกฎฯลดหละหลวม
หยุดความโลภโกกเกกทำกำกวม
มิใช่สวมหัวใจไพร่กาลี
อยากเห็นหญิงจริงใจให้ชายบ้าง
แล้วรวมสร้างสิ่งดีที่สุขี
ให้ทั้งโลกโชคชัยบรรดามี
ทุกชีวีหวานไว้ในสำราญ
อยากเห็นฟ้าทาทาบฉาบสีใส
มองขึ้นไปไร้หม่นจนสงสาร
คนงานเล็กงานใหญ่ไม่ตกงาน
เริงสำราญสานใจให้ครอบครัว
อยากเห็นสาวคราวเคียงมาเรียงร้อย
สลักถ้อยคล้อยนำคำชวนหัว
สร้างสีสันปันสวยช่วยหายกลัว
วันมืดมัวหัวใจไร้คนแล
:+ แสงเพชร +:
๑๙ กันยายน ๒๕๕๒
(โกกเกก=คดโกง)
18 กันยายน 2552 15:06 น.
แสงเพชร
หากปลูกรักผูกจิตดีดลูกคิด
เพียงฝันชิดพันไว้ในวันหวัง
แม้เหงาหงอยเศร้าสร้อยร้อยเงาบัง
ยามเผลอนั่งเหม่อลอยคอยเพ้อตาม
เป็นนิยามผลิรักจักริลอง
แม้เศร้าหมองเฝ้ารอขอเร้าถาม
ให้รู้หนาวรู้ร้อนก่อนรู้งาม
มิเคยคร้ามเปรยเหน็บเจ็บเสยมา
ขอเพียงรักเคียงไว้ได้เรียงร้อย
จะไม่ถอยใจรอขอใฝ่หา
รอยความฝันตามไปให้งามตา
หมั่นรักษาภักดีนี้พักใจ
เพียงดวงจิตล่วงรู้ดูห่วงหา
กาลเวลาเห่กล่อมมิเฉไฉ
ขอได้รักไว้ชิดคิดใส่ใจ
เมื่อวันใดฝันเคลิ้มเสริมมั่นคง
จากหน่อรักก่อร่างทางต่อฝัน
คงใกล้วันใจเราเคล้าใหลหลง
ดั่งสายรุ้งปลายฟ้ามาคลายลง
ทอดเส้นตรงเย็นตาตามเป็นไป
ตะวันเฝ้าฝันคอยเคล้าจันทรา
เมื่อไรหนาให้เห็นเย็นใจใส
ต้องติดตามชิดไว้ในสิทธิ์ใด
ดวงรำไพร่ำไห้ให้ช้ำทรวง
นรชาติตระหนักรักจะฝัน
ทุกคืนวันชื่นใจให้ตื่นหวง
แม้ร้าวรอนหนาวร้อนผ่อนคราวลวง
กาลเลยล่วงเผยตัวกลัวเอ่ยคำ
แค่ได้รักใจนั้นพลันไร้ทุกข์
เอ่อล้นสุขค้นหาบ้าจนขำ
เพียงเสพรักเทพใดให้เก็บจำ
ขอถลำคละเคล้าเจ้าจะใจ
บันทึก ๑๘ กันยายน ๒๕๕๒
:+ แสงเพชร +:
16 กันยายน 2552 17:36 น.
แสงเพชร
มิเคยตามความฝันที่หวังไว้
มิเคยได้ดั่งใจปรารถนา
มิเคยรู้เรื่องราวความเป็นมา
มิเคยกล้าเปิดเผยความในใจ
เพียงรู้ว่ารักนั้นบริสุทธิ์
เพียงรู้ว่ามิหยุดฉุดใจไหว
เพียงรู้ว่าแม้เธออยู่ห่างไกล
เพียงรู้ว่าฤทัยมั่นรักเธอ
ขอเพียงรักภักดีมีคงไว้
ขอเพียงใจใกล้ชิดคิดเสมอ
ขอเพียงเพ้อรำพันฝันละเมอ
ขอเพียงเหม่อมองฟ้าคราวห่างไกล
แม้ความรักรั้งไว้ไม่สมหวัง
แม้พลาดพลั้งพังเสียสักแค่ไหน
แม้ต้องเจ็บเหน็บหนาวร้าวเพียงไร
แม้หัวใจไร้รักยังภักดี
แค่คิดถึงซึ่งวันอันอ่อนหวาน
แค่ซึมซ่านผ่านใจได้สุขี
แค่ฝันไว้ใกล้กันกาลราตรี
แค่ขอมีที่รักสักครั้งนึง
เมื่อจากกันฉันนั้นคงร้องไห้
เมื่อห่างไกลให้จิตต้องคิดถึง
เมื่อสบพักตร์รักหวนครวญรำพึง
เมื่อวันหนึ่งจึงมาหาผูกพัน
ฝากรอยรักรอยใจไว้สักนิด
อยากสนิทชิดปรางนางในฝัน
ความรู้สึกสูงค่ากว่าชีวัน
คงสุขสันต์หรรษาเกินกว่าใคร
อนงค์เลขร่ายไปด้วยใจมั่น
จะกี่วันกี่คืนชื่นสดใส
ตั้งหน้ารอคอยรักและห่วงใย
ขอฝันไว้ให้นานกาลนิรันดร์
บันทึก ๑๖ กันยายน ๒๕๕๒
:+ แสงเพชร +:
15 กันยายน 2552 14:02 น.
แสงเพชร
อนงค์งามนามซึ้งซึ่งสดสวย
ฐานะรวยด้วยทรัพย์นับหมื่นแสน
กิริยาอาการก็มากแฟน
เหล่าขุนแผนแดนไทยให้หมายปอง
ทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ให้ลุ่มหลง
ต่างพะวงคงเฝ้าเป็นเจ้าของ
หว่านเสน่ห์เททุ่มทั้งเงินทอง
เพื่อสนองน้องนางอย่างหมดตัว
มุ่งขยับรับใช้แบบใกล้ชิด
หวังสนิทคิดแยบแนบเป็นผัว
ต่างช่วงชิงหญิงน้องมองตามัว
กลองรบรัวหัวใจให้เต้นตึง
บางแอบเมียเคลียร์ตัวหัวใจว่าง
หลักฐานสร้างสิ่งหลอกบอกคิดถึง
ให้นางหวังรั้งใจให้ครั้งนึง
หว่านเสน่ห์เสียซึ้งตรึงจิตนวล
ตัวเรานั้นฝันไว้อยากใกล้ชิด
แต่หมดสิทธ์คิดไกลให้ใจหวน
ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวกลัวร้าวรวน
เสื่อที่ม้วนหมอนไว้ใกล้ขาดเลย
ดั่งเจ้าหมาหามองปองเครื่องบิน
เฝ้าถวิลวาดหวังรั้งเขนย
รอชาติหน้าฟ้าใหม่อาจได้เกย
อยากชื่นเชยเอ่ยปากฝากรักไป
อนงค์นางงามนักข้ารักเจ้า
แต่คงเศร้าเฝ้าหวังเกินรั้งไหว
เธอสูงศักดิ์หักใจได้อย่างไร
หมองฤทัยในคราวสาวหนุ่มควง
อนงค์เลขร่ายไปด้วยใจเศร้า
แอบรักเขาเฝ้าช้ำกรรมใหญ่หลวง
นวลนางนั้นหันหนีมีเจ็บทรวง
อัสสุล่วงหล่นย้อยน้อยฤทัย
บันทึก ๑๕ กันยายน ๒๕๕๒
14 กันยายน 2552 00:03 น.
แสงเพชร
ค่ำนี้หนาวหนักนักอยากห่มผ้า
เอื้อมมือคว้าหาไม่มีสักผืน
ต้องนอนร้าวหนาวเหน็บเจ็บทั้งคืน
สุดกล้ำกลืนฝืนกายไร้คนแล
ฉวยหยิบผ้าขาวม้ามาห่อห่ม
สุดขื่นขมลมจัดพัดโดนแผล
จากบาดเจ็บเหน็บนักรักเปลี่ยนแปร
เกือบจะสิ้นดวงแดแพ้เรื่อยไป
ทั้งแผลใหม่แผลเก่าเศร้านักเชียว
อยู่โดดเดี่ยวเอกาดีกว่าไหม
ไม่ต้องช้ำซ้ำซ้ำระกำใจ
แม้เจ็บไข้ไร้คนทนเยียวยา
นอนจับไข้ในคืนฝืนหนาวเหน็บ
ต้องกัดเล็บเก็บผ้ามาห่มหนา
จนปัญญาหาได้แค่ใบชา
ปวดอุราระทมขมขื่นจริง
หวังพึ่งจันทร์เจ้าขาหาห่มกอด
เผื่อจะรอดปลอดภัยวันไร้หญิง
แต่ดาวน้อยคอยขวางทางแอบอิง
เดือนยังทิ้งทำเราเศร้าหัวใจ
พอบรรเลงเพลงกล่อมย้อมใจบ้าง
ความอ้างว้างวางเหงาเข้าอาศัย
ต้องลุกลี้ลุกลนทนหนาวไป
เขาหนีไกลให้เราเศร้าตามเคย
เลยกระสับกระส่ายย้ายนอนหนี
เผื่อจะดีที่ใหม่ไออุ่นเผย
แต่ไหนได้ให้หนาวร้าวตามเกย
โอ้อกเอ๋ยเลยช้ำกรรมหรือเวร
ต้องคร่ำครวญหวนไห้ในคืนหนาว
เจ็บปวดร้าวคราวนี้มีใครเห็น
ระทมนักรักหายตายทั้งเป็น
ช่างเลือดเย็นเล่นจบพบแผลรัก
บันทึก ๑๔ กันยายน ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1248
