5 ธันวาคม 2553 01:33 น.
ไก่เอยช่างขัน
ขอบคุณจากใจในรัก ทุกสมัครมอบให้ปรารถนา
ให้คนป่วยนอนอุ่นอุรา ขอบคุณที่เมตตาอาธร
ขอบคุณจากใจจริงจริง ที่ไม่ทิ้งลูกกาให้ทอดถอน
เป็นลูกเต้าก็มิใช่ในอุทร ท่านให้กินให้นอนให้รักมา
ขอบคุณกำลังใจทั้งหมด ประหนึ่งหยดหยาดทิพย์รักษา
เป็นพลังให้สู้กับโรคา ขอสัญญาจะไม่หมดกำลังใจ
จะจดจำทุกสิ่งทุกอย่าง ใต้ปีกกว้างได้เนาอาศัย
เป็นลูกนกพลัดถิ่นมาแสนไกล อกใจบอบช้ำเต็มที
เจ็บแรกคิดถึงคนที่บ้าน น้อยกาลมักคุ้นคนที่นี่
ครั้นเหลียวหาก็ได้รับทันที คือน้ำใสไมตรีที่ได้มา
ขอกราบมา ณ ที่นี้ ทุกท่านที่มีพระคุณนาถา
รักจากท่านอารีย์เมตตา ขอพระศรีรัตนาคุ้มครอง
หลายครั้งแสนเหงาเปล่าเปรี่ยว ไร้เรี่ยวแรงกายหม่นหมอง
บทเพลงในใจไร้ทำนอง คงจะต้องหยุดรำระบำบรรถ์
แล้วก็มีเสียงน้อยคอยกระซิบ นับสิบปรอบประโลมใจฉัน
ให้สู้และสู้สู้มัน เป็นคำสั้นสั้นแต่ซึ้งใจ
จากคนไม่เคยรู้จัก กลับเป็นคนที่มอบรักแท้จริงได้
ที่รับรู้และเห็นด้วยใจ ประมาณค่าไม่ได้จริงจริง
5 ธันวาคม 2553 00:03 น.
ไก่เอยช่างขัน
มองออกไปที่ขอบฟ้าสุดตานั่น ก็ไม่อาจเห็นบ้านฉันนั้นหนา
แสนไกลคล้ายประหนึ่งคนละฟ้า เอกาโดษเดี่ยวสิ้นดี
สุดแล้วแต่กรรมจะกำหนด ขอชดหมดสิ้นในชาตินี้
ทุกข์เท่าไรจักยอมโดยดี คงเป็นทีต้องรับกับมัน
ความตายใครใครก็กลัว รักตัวกลัวดับทั้งนั้น
แต่สิ่งที่กลัวสำหรับฉัน กลัวคนที่รักกันเสียใจ
ยอกรขึ้นเหนือเกล้าแด่ท้าวเทพ ผู้เสพซึ่งสรวงเหนือดวงไข
ให้พ่อแม่พี่น้องไม่ทุกข์ใจ หากกรรมจะนำไปให้โรยลา
น้ำตาแม่ไหลหลั่งเหลือแล้ว เพราะลูกแก้วคนนี้นี่หนา
โปรดอภัยเคยทำช้ำอุรา ถ้อยวาจาคำพร่อยให้น้อยใจ
อยากจะบอกว่ารักแม่ที่สุด แม้สมุทรขุนเขากั้นไว้
ลูกจะฝากเมฆหอบดวงใจ กลับไปกราบแม่แทบตักเธอ
4 ธันวาคม 2553 23:36 น.
ไก่เอยช่างขัน
โรคภัยไข้เจ็บหน่วงเหน็บแสนโศก ผู้ใดไร้โรคเป็นโชคหนักหนา
เจ็บบอบตรงนั้นแทบบั่นวิญญา โรคะรุมราเกาะกินชิ้นเนื้อ
ในปอดมีน้ำทุกยามจะหนาว เจ็บปวดรวดร้าวปอดขาวติดเชื้อ
หายใจก็ปวดร้าวรวดหลายเหลือ มิสบหรือจะเชื่อเจ็บเยื้อทรมาน
ใกล้รุ่งยุ่งหนักน้ำมักจะเย็น น้ำในอกเช่นน้ำทุกสถาน
หนาวนักไข้สูงพุ่งพ้นประมาณ เหงื่อไคลไหลการรนราญเหลือใจ
ยามนอนทุรนลุกโรคปลุกไม่ให้หลับ ให้ทนระกำรับประจักษ์จับด้วยทัพใหญ่
ต้องทนนจนแรงหมดน้ำตาหยดคละเหงื่อไคล หลับได้ด้วยสิ้นไร้พลังแล้วชีวี
4 ธันวาคม 2553 14:02 น.
ไก่เอยช่างขัน
จากมาไกลแสนแดนถิ่น แผ่นดินเคยเนาอาศัย
คิดถึงซึ่งกาลก่อนอาลัย เพราะคิดถึงกาลไกลจำลา
คิดถึงบิดามารดร คิดถึงพทูธรเสน่หา
คิดถึงมหานครคุ้นตา คิดถึงกิจจาเคยทำ
ครานี้ทุกสิ่งทิ้งหมด ตั้งบทปฐมให้คมขำ
ใช่จะเข็นเย็นยากตรากตรำ แค่ระบำทำจรดจนหมดเพลง
หน้าส่วนตัว
1357
