เพรง.พเยีย
๏ ใต้แสงจันทร์วันนี้..ไม่มีเธอ
เฝ้าแต่เผลอเหลียวรอยละห้อยหา
หมดแล้วหรือเยื่อใยในสายตา
จึงวางค่าหยามหมิ่นให้สิ้นจม
๏ เสียงสะท้อนกรีดย้ำคำลิขิต
สุดจะปิดรอยรื้นอันขื่นขม
ความวังเวงปรายซ้ำให้ช้ำตรม
รอยระทมข่มไว้..เจียนใจรอน
๏ เพราะม่านหม่นขึ้นขวาง..หรือ..กางขึง
ให้คำนึงรุมเร้าเหมือนเงาหลอน
ในเงาฝัน..ยังหันหา..ยังอาวรณ์
จนกัดกร่อนดวงจิตทุกนิทรา
๏ อันเงียบงันว่าว้างหรือว้างเท่า
จะเทียบรอยความเหงากรายเข้าหา
แต่เทียบคอยคำนึงใครหนึ่งพา
ร้าวอุรา..ใดเล่าจะเท่าทัน
๏ แล้ววันนี้ต้องห่างระหว่างสอง
เกินกว่าปองหมายเอื้อมมาเชื่อมฝัน
เหลือจำหลักลึกคอยเตือนรอยวัน
และเพีย
1481
8
0
หน้าส่วนตัว
