2 ตุลาคม 2548 08:28 น.
srivijitra
เขียนกลอนนี้เสร็จ ให้เพื่อนอ่าน เพื่อน อุทานว่า *หยิ่ง...ฉิบ......หาไม่เจอ*
มากไปม๊าง ก็เลยตอบว่า ไม่มากหรอกสำหรับ เรา แต่น้อยไปสำหรับคนอยางเค๊า
ฟ้ากำหนดกำเนิดหนุนสกุลเสือ
สอนให้เชื่อมั่นรักในศักดิ์ศรี
หยิ่งทะนงองอาจชาติพยัคฆี
สู้ชีวีตามสนองครรลองความ
แม้สี่ท้าวก้าวพลาดก็ชาติเสือ
หาใช่เหยื่อยอมให้ ใครมาหยาม
กระดูกแหลกก็ขอใช้หัวใจดาม
หนึ่งแผลงามกลางหัวใจใช้หนี้กรรม
เจ็บซมซานนอนเพลียก็เลียแผล
ไม่อ่อนแอตะโกนก้องร่ำร้องพล่าม
เจ็บจนซึ้งก็แค่ หนึ่งคำราม
มิทรามสาวไส้ให้ใครกิน
เธอหยุด เถอะ ถ้อยโอบประโลมหวาน
หยุด!ลมปากว่าสงสารร่านพลิกลิ้น
ถอดหนังเสือคลุมร่างหมาเคยหากิน
แล้วคืนถิ่นจิ้งจอกป่าอันน่าชัง
ทะเลบาปเธอยังเหลิงลงแหวกว่าย
ช่างเวิ้งว้างกว้างไกลไร้ที่หวัง
เมากิเลสหมดลมจมลำพัง
ถึงกลับใจหันหลังฝั่งยังไกล
ศรีวิจิตรา (เวอร์ชั่นเสือยิ้มหวาน)
หน้าส่วนตัว
1406
