18 กุมภาพันธ์ 2548 20:23 น.
srivijitra
หัวใจฉันใช่อย่างหนาเหมือนตราช้าง
แค่สลิมเบาบางอย่างวิสเปอร์
ค่อยซึมซับเลือดรักร้ายจากใจเธอ
พอล้นเอ่อต้องทิ้งวางอย่างอาจม
ราดวิกซอลขัดล้างใจให้สะอาด
ให้ผุดผาดพ้นปลักรักหมักหมม
สาดไฮเตอร์ล้างสีโศกอกระทม
ยกขึ้นดมหอมชื่นใจเหมือนใหม่เล๊ยยย
18 กุมภาพันธ์ 2548 08:03 น.
srivijitra
สร่าง....ศรัทธา.......
เมื่อศรัทธาเดินทางมา ณ .จุดหนึ่ง
ยังมิถึงครึ่งทางห่างจุดหมาย
เพียงแค่เขตริมขอบรอบๆ กาย
กลับกระจายกลายลงผงธุลี
ประสบการณ์จะสั่งสอนเพราะอ่อนหัด
ไร้เจนจัดกลกระบวนควรหลีกลี้
ความศรัทธาความจริงใจคงไม่มี
คนไอที เค๊าเล่นเพลินจนเกินจริง
แค่บอกบ่นปนถอนใจให้ฟังว่า
ต้องรู้ค่าใจกายทั้งชายหญิง
ตรองให้ชัดดูให้เห็นเล่นหรือจริง
หัวใจไม่ใช่สิ่ง.....บัดพลี
อักษร...เสียง...ไม่แสดงออกบอกนิสัย
ถึงโชว์เบอร์ ไม่โชว์ใจ ตรองให้ถี่
ถึงเห็นหน้าแต่หัวใจใครรู้ดี
ใช่ว่าโลกใบนี้ สีชมพู
ในโลกแห่งความจริงยิ่งแสนเข็ญ
หมื่นร้อยความลำเค็ญเห็นกันอยู่
คนไอทีอย่าทำร้ายคล้ายศัตรู
ใยไม่อยู่มอบความดีมีให้กัน
จะรังเกียจรังแกกันไปถึงไหน
มันก็แค่...เผื่อแผ่ใจกันในฝัน
มอบความสุขความดีไว้ผูกใจกัน
เมื่อถึงวันจากลายังอาลัย
ใบไม้ใหม่ร่วงถมใส่ใบไม้เก่า
ผู้คนเข้า...ออก...มาพักอาศัย
ใยไม่มอบใจจริงแลกจริงใจ
ไม่ว่านานแค่ไหนคนไม่ลืม
กลาง ๆ น๊ะจ๊ะ ทั้งบวกทั้งลบ ไม่ใช่ว่า ในเนตนี้ไม่ดี
คนอ่านก็พยายามกลาง ๆ ในการทำความเข้าใจน๊ะค๊ะ
ทุกสังคม มีทั้ง คนดี คนไม่ดี ก็แค่เตือนให้ระวัง ๆ
อย่าเป็นคนเล่น จนลึมถอยออกมา ยืนดูตัวเองบ้างในบางคราว
เผื่อจะได้มองเห็นอะไร ๆ หลาย ๆ มุมค่ะ
16 กุมภาพันธ์ 2548 11:57 น.
srivijitra
อยากตะโกนกู่ร้องให้ก้องฟ้า
หลั่งน้ำตารดพสุธาให้สาสม
หัวใจข้าโดนเขากรีดด้วยมีดคม
เหมือนต้องอมบอระเพ็ดเช็ดน้ำตา
คนหนึ่งข้าฯเคยรักเขาเท่าชีวิต
หนึ่งคือมิตรร่วมฝันเคยฟันฝ่า
ช่วยกันเปิดแผลรักกลางอุรา
ใจต้องช้ำกับคำว่าไม่ตั้งใจ
หัวใจข้าฯโดนผลาญราญเป็นผง
ใจข้าฯปลงเขากล้าขอก็กล้าให้
เหมือนเศษเนื้อหมามันชิงแล้ววิ่งไป
ให้ทำใจแย่งกลับมาข้าฯ ไม่กิน
ขอตะโกนบอกสวรรค์ท่านอีกครั้ง
จงสาปสั่งดอกรักให้สูญสิ้น
เหลือเพียงดอกโศกบานทั่วผืนดิน
สาบให้สิ้นเหมือนรักข้าที่ราโรย
ศรีวิจิตรา
หน้าส่วนตัว
1101
