รักครั้งแรก

กระต่ายตาย

วันนี้เมื่อ 5 ปีที่แล้วผมได้มีโทรศัพท์มือถือเครื่องแรกเป็นของตัวเอง 
และมันก้อเป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งแรกที่ไม่สมหวังและมิอาจลืม 
เวลานี้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว 2 ทุ่มครึ่ง ผมได้มีเบอร์โทรคนๆหนึ่งอยู่ในหนังสือ 
บังเอิญว่าก่อนหน้านี้ 2 เดือนมีเด็กสาว ม.2 ให้ผมมา 
เธอชื่อ "กวาง" แล้วผมก็ลืมเรื่องนี้ไป 
จนมาวันนี้ที่มีโทรศัพท์ ผมนึกขึ้นได้ทันทีว่ามีคนให้เบอร์ไว้คนหนึ่ง 
และเบอร์นี้เป็นเบอร์แรกที่ผมเมมและโทรออก 
ผมโทรไป "ฮัลโหล ขอสายกวางหน่อยครับ" แม่เธอรับ 
สักพักผมก้อได้คุยกับเธอ 
เราคุยโทรศัพท์กันอยู่หลายวันจนพอจะรู้จักบ้านกัน 
บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ 300 เมตรผมแทบไม่อยากจะเชื่อ 
ตลอด 9 ปี ผมผ่านบ้านเธอทุกวันและเราได้มารู้จักกันในวันนี้ 
พอโรงเรียนเปิดเรามาเจอหน้ากันที่โรงเรียน เราตกลงเป็นแฟนกัน 
ความรักเพิ่มขึ้นทุกวัน มีถ้อยคำหวานซึ้งมากมายที่พูดกัน 
มี HAPPY BIRDDAY HAPPY NEW YEARและHAPPY VALANTINE 
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นครั้งแรกระหว่างเรา มีคำมั่น"สัญญา" 
และเช่นกันมี ร้องไห้ ผิดหวัง เสียใจ 
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ผมอยู่ ม.5 เธออยู่ ม.2 
ผมคิดว่าคนนี้แหละใช่เลยตรงสเป็คทุกอย่าง 
ทั้งความคิด อารมณ์ การกระทำ คำพูด คนนี้แหละใช่ 
แต่การมีคนรักเป็นเรื่องที่ยาก 
และการที่จะรักษาคนรักนั้นไว้ให้อยู่กับเราตลอดไปเป็นเรื่องที่ยากที่สุด 
เราต่างเรียนจบ เธออยากจะเรียนต่อที่อื่น 
และนี่คือจุดเริ่มต้นของจุดจบกับความรักครั้งแรกของผม 
เราคบกันได้แค่ปีครึ่งผมคิดว่ามันเร็วเกินไป 
เร็วเกินไปที่กาลเวลามาพรากเราจากกัน 
ผมคิดขึ้มมาเสมอว่า ทำไม ทำไม ทำไมแค่ปีครึ่ง 
ทำไมไม่ 2 ปี 3 ปี 5 ปี 10 ปี หรือตลอดไปทำไม ทำไม ทำไม 
ช่วงเวลานั้นผมทำได้แค่พูด หวังให้เธอเปลื่ยนใจแล้วกลับมา 
ผมอ้อนวอนขอความรักจากผู้หญิงที่ผมรักด้วยการพูดผ่านโทรศัพท์ 
แต่ทำแค่นั้นผมรู้ว่ามันยังไม่พอเธอยังคงไม่เข้าในความรักของผม 
ผมจึงไปหาถึงที่คุกเข่าบอกรักพูดทุกคำพูดที่ดีที่พอจะคิดได้ในเวลานั้น 
เอาคำสัญญามาอ้างพูดทุกอย่างเพื่อเหนี่ยวรั้งไม่ต้องการร่ำลา 
แต่ในขณะที่ผมพูดเป็นร้อยพันคำเพื่อคืนดี 
เธอพูดกลับมาแค่คำเดียว ถ้อยคำทั้งหมดของผมก็หมดความหมาย 
"เราเลิกกันเถอะ มึงเลิกยุ่งกับกูซะที" 
จากที่คบกันไม่เคยพูดมึง-กู มาวันนี้เธอพูดได้ไม่ใยดี 
นั่นก้อเพราะว่า..... 
ใจเธอเปลื่ยนไปแล้วทั้งความคิด อารมณ์ การกระทำ คำพูด 
ที่ผมเคยรู้จักดี มาวันนี้มันไม่เป็นอย่างนั้น 
เหมือนว่าที่ผ่านมาผมไม่ได้รู้จักเธอเลย 
แล้วมันก็จบ เราเลิกกัน ผมใช้เวลาเสียใจ 6 เดือนเต็ม 
จากวันที่จบมาถึงวันนี้ 3 ปีครึ่งมั้ง ที่ผมยังคงคิดถึง 
ยังคงมีน้ำตาเมื่อจันทร์เต็มดวงและมันเป็นน้ำตาแห่งความคิดถึง 
ผมลืมไปแล้วเรื่องที่เธอบอกเลิก 
ผมจำได้เสมอในตอนที่เธอบอกรัก 
และมันเป็นความทรงจำที่ผมใช้บ่อยๆเวลาที่รู้สึกหมดหวัง 
เวลาที่ความรักสมหวังอะไรๆก็ดีไปหมด 
แต่เวลาที่ผิดหวังมันคนละเรื่องเลย 
วันนี้ครบ 5 ปี ที่ได้มีรักครั้งแรก 
มาวันนี้ผมไม่เสียใจเลยที่ได้รักเธอ 
เพราะผมได้รู้แล้วว่าความรักคืออะไร