ยารักษาใจ

มานบอบช้ำ จำทน ฝึกฝนฝืน
ให้หยัดยืน ยังอยู่ สู้ไม่ถอย
หน้าเปื้อนยิ้ม แต่ว่า นั่งตาลอย
มีบ่อยบ่อย ก้มหน้า น้ำตาริน
ใครมิเคย มิรู้ อยู่กับเจ็บ
เลิกหนาวเหน็บ เมื่อไร ใจถวิล
มิกล้ารัก มิกล้าหวัง ตามดั่งจินต์
อยากหมดสิ้น ความหลัง ที่ฝังใจ
บอกกับเขา เราหรือกล้า น่าอดสู
ถ้าเธอรู้ ชอบหรือชัง ยังสงสัย
ผู้จะกลบ รอยหม่น จนสิ้นไป
คนคาดไว้ คือเธอ แอบเผลอเดา
ยังดูใจ ไม่กล้า แต่ว่าหวัง
ถึงบางครั้ง แอบปลื้ม ลืมความเหงา
ก็หลายครา หน้าใส หายซบเซา
หวังสองเรา เธอฉัน มั่นไมตรี
แต่น้ำใจ แสนดี ที่ได้รับ
มอบให้กับ ใจคน หมองหม่นนี่
แสนซาบซึ้ง ตรึงใจ ในฤดี
ทุกข์หลายปี ลืมได้ อีกไม่นาน
ความหวังเพียง ลมล่อง สมปองหรือ
พัดกระพือ พาร้าว หนาวใจซ่าน
แล้วก็ทิ้ง หนาวไว้ ติดในมาน
หวังเศษทาน หยูกยา รักษาใจ