13 พฤษภาคม 2554 13:26 น.
กะลาสีเบจ
เสียงครืนโคลงเคลงของเพลงไม้
บอกใบ้ลู่ลมเพื่อข่มขวัญ
เอี๊ยด อ๊อด! เชือกรัดมันกลัดมัน
หันลำขวางหน้ามหานที
เบื้องหน้ามหาสมุทรสุดหยั่ง
เบื้องหลังลูกเมียและหน้าที่
แล่นลำออกไปไม่รอรี
วิถีไม่สิ้นต้องดิ้นรน
โดดเดี่ยวเดียวดายในคืนแรม
แต่งแต้มเหงาใจในบึ้งก้น
ตั้งหน้าตรากตรำด้วยกรำทน
หนทางวันใหม่จะได้ดี
เจ้ากุ้ง เจ้าหอย เจ้าปูปลา
ทำเพื่อข้า ได้ไหม..ล่ะคราวนี้
วิ่งมาติดแหให้มากมี
ไอ้แดงจะได้มี ตุ๊กตา
ฝ่าคลื่นฝ่าลมมรสุม
ร้าวรุมหัวใจให้โหยหา-
น้ำพริกปลาทูของเมียข้า
แม้ลากลิ่นก้างยังพลางใจ
เสียงคลื่นโคลงเคลงขับเพลงร้อง
ดังก้องไอ้แดงมันร่ำไห้
กลับมาเหยียบพื้นบนผืนทราย
โอบกายจูบเมียเพื่อรับขวัญ
...........กะลาสีเบจ (๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๔)
10 ธันวาคม 2553 22:12 น.
กะลาสีเบจ
ชีวิตยังเดินดำเนินอยู่
รับรู้บริบทถะรสนั้น
ลมหายใจย้ำเตือนอยู่เหมือนกัน
ยาว-สั้น คืบศอกตะคอกใส่
ตื่นเช้าขึ้นมาขนตาอุ่น
ละมุนอบอวลทั้งสวนไร่
ส่องแสงแหวกม่านมาด่านใด
จำใจเปิดด่านบนม่านตา
ภายใน..ห้องเหลี่ยม..เล็กเล็ก
ปัจเจกบุคคลย่อมค้นหา
ห้วงจิตห้วงใจที่ใหญ่กว่า
ทว่ามืดมนกลางหนทาง
ความทุกข์ อยู่ที่ใดหรือภายใน
ใกล้-ไกลฉกชวดมาอวดอ้าง
อยู่กินครอบครองแทนน้องนาง
ถากถางรอยยิ้มเป็นชิ้นดี
วันนี้อาจล้มคะมมคว่ำ
จองจำจมมิดจนติดที่
ย่ำเหยียบนาบผืนปฐพี
บีฑาเน้นย้ำจนต่ำเตี้ย
มองซ้าย มองขวาและหน้าหลัง
ภวังค์มืดเมือนในเรือนเบี้ย
มือแกว่งไกวนำเพื่อคลำเขี่ย
อ่อนเพลียหมดทางระวางไป
นั่งลงหยุดย่ามกลางความดับ
หลับตาผ่อนพักเพื่อหลักใหญ่
ละจิตวางห้วงตรงดวงใจ
เรียงไล่ทบทวนชนวนเหตุ
เห็น แสง ส่องมาแม้ตาหลับ
สดับรู้ล่วงเช่นดวงเนตร
แจ้งแล้ว เมฆดำ ที่งำเขต
เนรเทศกลับบึ้งลงบึงกาฬ
สติมาปัญญาจะกำเนิด
ตะเพิดปัญหามาต่อต้าน
แสนล้านทุกข์ถามาร้าวราญ
บำนาญ สุขสุมแล้ว..จุมพิต
...........กะลาสีเบจ (๑๐ ธันวาคม ๒๕๕๓)
5 สิงหาคม 2553 15:35 น.
กะลาสีเบจ
ลำตะวันยอแยงตบแต่งขอบ
เพื่อนับรอบแข่งขันของวันใหม่
ตามไก่-กานาฬิกาปลุกเรือนต่อไป
เพื่อขับไล่แสงไฟในเมืองแมน
ปลุกซอกซอยมะรืนให้คืนชีพ
กระโดดถีบความอดยากลำบากแสน
หน้าที่โดยสุจริตมาคิดแทน
น้อมต้อนรับแฟนแฟนขาประจำ
ควันสีขาวลอยโล่งจากโพรงซอย
ต่างรอคอยตั้งตามาคืนค่ำ
หลากหลายรุ่นทั้งหัวหงอกทั้งหัวดำ
ต่างติดงำวิถีวิธีชง
เสียงริน..แก้วแรกช่างเสนาะ
ไพเราะจิบใจให้รับส่ง
สิ้นกรุ่นกลิ่นจางแล้ววางลง
กระแทกบ่งบอกฤกษ์เบิกประเด็น
สลับเสียงสนทนาประสาเรื่อง
ทั้งการเมืองการบ้านมาหว่านเล่น
หยิกแกมหยอกอุ่นชาให้หายเย็น
อาจเน้นสีเสียดฆะเมียดใคร
บรรยากาศหัวรุ่งใช่ปรุงแต่ง
นั่งแกว่งกระดิกเท้าท่าเข่าไขว้
ม้วนใบจากยาเส้นขึ้นเซ่นไฟ
บ้วนสำเนียงควันไอเป็นปลายทาง
ปลายตะวันทะยานมาผ่านหงอก
กระซิบบอกปัจเจกชนบนฟ้าสาง
สิ้นสุดรูปขบวนอย่าทวนราง
หัวโขนที่อำพรางต่างชัดเจน
เฮือก..สุดท้ายบรรเลงบทเพลงซด
ก่อนจะหมดรสหอมมาล้อมเล่น
พลันวางแก้วกระทบเพื่อตบเน้น
ระหว่างเส้นคั่นบางตรงกลางใจ
น้ำชา..ร้อนร้อนที่ค่อนแก้ว
มาเป็นแนวสอนชนคนรุ่นใหม่
ต้องหนักบ่าแบกก้าวอีกยาวไกล
ผิดกับไหล่หัวหงอกบอกเกษียณ
...........กะลาสีเบจ (๕ สิงหาคม ๒๕๕๓)
21 พฤษภาคม 2553 16:54 น.
กะลาสีเบจ
ช่อข้าวชูรวงเป็นพวงสร้อย
แก่งคอยทาบทองของสวรรค์-
บ้านนามุ่งมั่นพัลวัน
เคียวคันเกี่ยวก้อยเจ้าสร้อยทอง
หวังขายได้ราคามาปลดหนี้
สิ้นผีถามทวงมาล่วงร้อง
หมดกันทีทาสเบี้ยในเรือนรอง
กู่ก้องป่าวฟ้าว่าข้าไท
แต่ฟ้าไม่มีตาอย่างที่คิด
สวรรค์ยังให้สิทธิ์ข้าร้องไห้
เอา ไอ้! อำนาจที่ยิ่งใหญ่
มาวิ่งไล่เหยียบย่ำลงกับดิน
กูจึงมาชุมนุมเพื่อเรียกร้อง
ตามทำนองสิทธิที่ปริวิ่น
ราชการสูบเลือดเนื้อกูมากิน
ด่าวดิ้นกระอักเลือดเหมือนเชือดคอ
ถูกใช้แทนเครื่องมือที่ถือลั่น
เป็นโล่กั้นสถานภาพตามคำขอ
ใครล่ะ! ล้มตายมึงจะพอ
ที่มึงจ่อสาดกระสุนนั่นนะใคร
เมื่อวิญญาณของกูยังไม่สิ้น
ยามถวิลเบิกฟ้าของวันใหม่
โชยกลิ่นแห่งประชาธิปไตย
อุดมการณ์นั้นไซร้เพิ่งเริ่ม คลอด
........กะลาสีเบจ (๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๓)
13 มีนาคม 2553 12:48 น.
กะลาสีเบจ
เสียงตีฆ้องร้องป่าวในซอกหลืบ
ครึ่งคืบกับหนึ่งวาในเส้นสาย
ยืนตะโกนก้องบนเส้นด้าย
บอกความตายเป็นหน้าที่
สามัญไปอยู่สู่สูงสุด
บริสุทธิ์ให้เห็นเช่นศักดิ์ศรี
โล่ เหรียญ คารวะสดุดี
ฝาชีครอบอันแล้ว ครอบอันเล่า
ใบยางเคยคลุมสุมเต็มต้น
อีกใบแล้วร่วงหล่นบนใบเก่า
หรือเป็นฤดูผู้ผลัดเงา
หรือเป็นลมเร้าเนาเชื้อเชิญ
อีกกี่ใบต้องเป็นเช่นอย่างนี้
สดุดีบนขั้นสรรเสริญ
เอนร่างปลาบปลื้มความเจริญ
ย่างเดินตามวิถีวีรชน
ขอไว้อาลัยแด่ผู้กำกับแห่ง..บันนังสตา
........กะลาสีเบจ (๑๓ มีนาคม ๒๕๕๓)
หน้าส่วนตัว
2352
