27 กุมภาพันธ์ 2550 13:37 น.
ชมพูภูคา J.
เพราะมีเรื่องให้เก็บมาเล่า เลยต้องเล่า เล่า เล่า
เราแก่เกินไปหรือเปล่าไม่รู้ เห็นอะไรขวางหูขวางตาไปเสียหมด
เมื่อ 2 , 3 วันก่อน มีโอกาสไปงานแต่งงานเพื่อน
เขาก็มีดนตรี มีนักร้องสาวๆ แต่งตัวเปิดเผยขึ้นไปโยกย้ายส่ายเอวบนเวที
ดู ๆ ก็เพลินตาดี (ถ้านักร้องจะสวยกว่านี้อีกซักหน่อย จะยิ่งดีมาก)
เดี๋ยวนี้ไปงานไหนๆ ก็มักมีโชว์แบบนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งงานบวช
ทำเอาอุบาสก อุบาสิกา ศีลแทบขาด นี่ยังไม่นับรวมพระสงฆ์องค์เจ้า
ที่ต้องหลับหูหลับตาเร่งสวดคาถาภาษาบาลี
ยุบหนอ ยุบหนอ ยุบหนอ อย่าเพิ่งพอง เลยหนอตอนนี้
(ไม่รู้ผิด ๆ ถูก ๆ หรือเปล่า เพราะไม่มีใครแปลออก)
คนไทยจัดกิจกรรมอะไรทั้งทีก็ต้องมีเอนเตอร์เทนแนบไปด้วยเสมอ
อาจเพราะเจ้าภาพกลัวงานกร่อย ไม่มีคนมา จึงต้องหาอะไรที่มันคึกคัก ๆ
มาเป็นน้ำจิ้ม เขาถึงบอกว่าคนไทยไปถึงที่ไหน ความเมามันส์ไปถึงที่นั่น
เคยอ่านหนังสือของพระพยอมตอนหนึ่งท่านกล่าวไว้ว่า
แม้แต่ในประเทศที่นับถือศาสนาอิสลามเขาห้ามผลิตเหล้าขายแท้ๆ
แต่หาซื้อได้จากคนงานไทยที่ทำงานอยู่ที่นั่น มันซื้อไม่ได้ เพราะไม่มีที่ขาย
หิ้วจากประเทศไทยไปก็ไม่ได้ มันก็เลยต้มเองซะเลย
แล้วเกี่ยวอะไรกับหนูน้อยโคโยตี้ ?
ในงานวันดังกล่าว มีลูกหลานทั้งของแขกที่มาร่วมงาน
รวมทั้งเด็กๆ ฝ่ายเจ้าภาพ วิ่งเล่นกันให้คึ่ก
แล้วจู่ๆ ไม่รู้ใครจับหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู อายุ ไม่น่าเกิน 7 , 8 ขวบ
เด็กมาก และกล้ามาก ๆ กับการขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีสูง ๆ
ท่ามกลางสายตาคนนับพัน ซึ่งเด็กสมัยก่อนคงจะยืนม้วนเหมือนถูกใครจับบิด
แต่นี่หล่อนกล้าแสดงออกถึงขั้นที่นักร้องและแดนเซอร์ตัวจริงยังทึ่ง
เพราะถูกขโมยซีนไปต่อหน้าต่อตา ทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่ยืนเท้าสะเอวมองอีหนูสู้ไม่ถอยที่กระโดดขึ้นมาวาดลวดลายแทน
(ท่าทางคลื่นลูกใหม่จะมารั้งตำแหน่งเร็วเกินไปเป็น 10 ปี)
คิดว่าคงไม่มีใครไปสอนท่าเต้นแบบนั้นให้แกหรอก ถ้าพ่อแม่บ้านไหน
สอนให้ลูกเต้นท่าแบบนั้น ต้องบอกว่าพ่อแม่คู่นั้นจัญไรจริงๆ (ขออภัยที่ต้องใช้
คำนี้ แต่คุณจะเข้าใจได้ทันทีว่าภาพที่ปรากฎนั้น ไม่ใช่
การแสดงออกของพวกเราชาวพุทธ ไม่ใช่แค่เหยียบย่ำวัฒนธรรม
ของชาติให้แหลกเละไม่มีชิ้นดี แต่นี่มันไร้อารยธรรมชัดๆ เรากำลัง
ยัดเยียดอะไรให้กับเยาวชนรุ่นใหม่ ขอถาม)
คุณคิดอย่างไรที่เห็นสาวๆ โคโยตี้ เต้นยั่วยวนกวนอารมณ์ในผับในบาร์
นั่นคืออาชีพ ๆ หนึ่ง ถ้าบรรลุนิติภาวะ ถูกกาละเทศะกับเวลาและสถานที่
ก็คงไม่ผิดอะไร (ผู้เขียนก็ชอบ) แต่ไม่ใช่กับเด็กตัวเท่านี้
สิ่งที่ย่ำแย่เข้าไปใหญ่ คือ มีผู้ใหญ่ตัวเท่าควาย (ต้องใช้คำนี้จริงๆ) ไม้รู้ใช้อะไรคิด
นอกจากความเมามันส์แบบสิ้นสติ ทะลึ่งออกไปเชียร์ให้เด็กๆ เต้นยั่วหนักขึ้น
แลกกับธนบัตรในมือ นี่มันอะไรกัน คุณเห็นอะไรในสายตา
เขาคือเยาวชนไทยตัวน้อยๆ ที่กำลังกระหายจะเรียนรู้เรื่องราวจากสิ่งรอบตัว
เขาคือผู้รับสื่อที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากผู้ใหญ่ที่ไร้สามัญสำนึกโดยแท้
คุณคิดดู เด็ก ๆ จะไปจดจำท่าเต้นแบบนั้นมาจากที่ไหน
นี่ยาพิษมันไหลทะลักเข้าไปถึงโลกใบเล็กของเด็กๆ แล้วหรือไง
ใครจะรับผิดชอบกับอนาคตของเขา
ถ้าหนูน้อยรักจะเดินตามรอยอาชีพนี้
มันไม่ใช่อาชีพที่ผิดแต่อย่างใดก็จริง
แต่เด็กก็คือเด็กเขายังไม่มีวิจารณญาน
เพียงพอจะควบคุมและรับผิดชอบตัวเองได้
เชื่อว่า เสียงกรีดร้องชอบใจ ผสมกับเสียงเชียร์
ให้กับลีลาท่าเต้นรูดเสาแบบนั้น
คงไม่มีใครรู้สึกอิ่มเอม ปลาบปลื้ม
ถ้าเป็นลูกสาวของตัวเอง
ยิ่งนับรวมไอ้บ้าวัยร่วมครึ่งชีวิต
ที่เข้าไปเต้นเย้าแหย่อยู่ข้างเวทีด้วยแล้ว
มันยังจะทำได้อยู่อีกหรือ
ถ้านั่นเป็นลูกหลานของตัว
อยากรู้จริงๆ...
26 กุมภาพันธ์ 2550 11:35 น.
ชมพูภูคา J.
ไม่มีใครอยากเป็นกบ
โดยเฉพาะกบในกะลา
เพราะกบในกะลาดูโง่เง่า ล้าลัง ไม่เท่าทันโลก
โลกหมุนเร็ว ชีวิตก็ต้องหมุนให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น
ใครๆ จึงพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากกะลา
ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไปทำไม
หรือแค่ต้องหลุดให้พ้นจากคำว่ากรอบ หรือ กะลา เท่านั้น
ไม่อยากเป็นกบเพราะ
อิสระกับการได้ทำอย่างใจ อิสระของการโลดแล่นไปบนวิถีแห่งเสรีภาพ
ได้คิด ได้ทำ ไม่มีกฎเกณฑ์ รับรู้รสชาติของการได้ท่องไปในโลกกว้าง
ไร้ซึ่งพันธนาการใดๆ และภาคภูมิกับการได้ชื่อว่า หลุดพ้นกรอบ
ได้ออกมายืนชูคอสลอนอยู่ในโลกใบใหญ่
แต่กบก็ยังเป็นกบ
ตัวก็เท่านี้ พยายามหลุดพ้นจากกะลาใบนี้
ก็ไปเจอกะลาใบที่ใหญ่กว่า ใหญ่กว่า และใหญ่กว่า
ในที่สุดกะลาก็ใบใหญ่เท่าโลก แล้วกบจะทำอย่างไร
อิสระอย่างที่ใจคิด แต่หัวใจกบเล็กนิดเดียว ไม่ได้ใหญ่โตกว่าตัว
หากอิสระอยู่แค่เพียงความสุขในหัวใจ
จะต้องตะเกียกตะกายไขว่คว้าทำไม
เพราะอิสระภาพไม่ได้อยู่ไกลเกินกว่าหัวใจดวงนี้เลย
หน้าส่วนตัว
1592
