19 กันยายน 2545 09:39 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...ณ ที่แห่งหนึ่งนั้น..ใครบางคน
ผู้ซึ้งเป็น อีกครึ่งหนึ่ง ของชีวิตฉัน
กำลังรอคอย ฉันอยู่ ณ ที่แห่งนั้น
เธอ...ผู้เป็น อีกครึ่งหนึ่ง ของฉัน
คนที่ฉัน ใฝ่ฝัน จะพบเจอเขา...*
*...ใครคนหนึ่ง ที่เป็นคน แสนพิเศษ
คนที่ใจเขา ตรงกับใจฉัน
และหากคน ๆ นั้น..ใช่ สำหรับฉันจริงแท้
ทั้งค่ำคืน และยามวัน จะเปี่ยมล้น ความหมายขึ้นมาพลัน...*
*...เธอ...ผู้เป็นอีกครึ่งหนึ่ง ของดวงใจฉัน
ท่ามกลางผู้คน มากมาย
ภายใต้เงา ที่มองไม่เห็น ของโชคชะตา
เธอ..เท่านั้น ที่เติมฉัน ให้เต็มชีวิตได้...*
*...จะมีมาตรวัด หรือแผนที่ ใดสำหรับดวงใจ
แสดงให้รู้ ได้บ้างไหม นะว่า
เธอจะได้ผ่านมา พบกันบนถนน แล้วหัวเราะร่วมกัน เช่นนั้นหรือ
และหากฉัน ได้พบเจอกับเธอ..ผู้เป็นอีกครึ่งหนึ่ง ของฉันแท้จริง
เราจะรู้ได้ใช่ไหม นะว่า...เราใช่ สำหรับกันและกัน...*
18 กันยายน 2545 13:54 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...คิดถึง เหมือน จะตาย
ไม่พูด ก็ไม่ได้ มันอึดอัด
ไม่เคยปาก จึงได้แต่ ฮึดฮัด
ไม่ถนัด จึงอ้อมแอ้ม กระแอมกระไอ...*
*...คิดถึงสิ ถามได้ ใครไม่คิด
ไปสุดทิศ สุดทาง ข้างไหน ๆ
ครึ่งโลก ค่อนวัน ข้ามคืน หมื่น ๆ ไมล์
ไม่เคยไกล เกินคืบ ความคำนึง...*
*...คิดถึงเธอ สม่ำเสมอ เหมือนโลกหมุน
พอได้จุน เจือให้ หัวใจหนึ่ง
ให้ยังเต้น เต็มพลัง ดังตังตึง
เป็นแรงดึง ให้ขาก้าว เดินทางไกล...*
*...มีเธออยู่ ในทุกก้าว ที่เท้าย่ำ
บอกซ้ำ ๆ แก้เหงา คนอ่อนไหว
เติมขมลง ในหวานบ้าง จะเป็นไร
เหมือนเติมรส เดินทางให้ เข้มขึ้น...*
*...รู้สึกดี ที่มีใคร ให้คิดถึง
หัวใจจึง สงบงาม ยามหลับตื่น
แค่บางครั้ง บางคราว ในบางคืน
ที่ลุกขึ้น มาพร่ำบ่น ทุรนทุราย...*
17 กันยายน 2545 02:26 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...โอ้ยามราตรี เหงาเงียบเฉียบเย็นทุกที ข้าเหงาเปล่าเปลี่ยวกมล
อ้าจันทราถกล ส่องแสงนวลชนยล ดาวระยิบระยับฟ้าอำไพ
โอ้ในฝันเลือนลางไกล ดวงพักตร์เพริศพิไล พิลาสล้ำติดตราตรู
อาเพียงพิศเขม้นแลดู เอื้อมหัตถ์และเพทู ครันมลายวาบวับลับไป
โอ้โอมืดมนกระไร อ้างว้างแรมร้างดวงใจ จวบจนชีพลับดับสูญ...*
16 กันยายน 2545 18:02 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...ใครเลยจะเอ่ยถ้อยเล่าขานได้ว่า
ถนนสายนั้นนำพาไปสู่แห่งหนใดกัน
อีกทั้งวารวันแต่ละวันนั้นเล่าจะชักพาเราไปสู่ที่แห่งไหน
มีก็แต่เพียงกาลเวลา...เพียงนั้น...*
*...ใครกันเล่าจะบอกกล่าวได้ว่า
ความรักที่เราวาดหวังเอาไว้นั้น
จะงดงาม เติบกล้าเฉกเช่นที่เราปรารถนาหรือไม่
มีก็แต่เพียงกาลเวลา...เพียงนั้น...*
*...ใครเอยใครจะเฉลยได้ไหม
เหตุใดกัน..ดวงใจเราจึงละห้อยหวนหา
เมื่อความรักลับลาเลื่อนลอยหายไป
มีก็แต่เพียง กาลเวลา .. เพียงนั้น...*
*...ใครเล่าใครกันจะเอ่ยถ้อยจำนรรจ์ได้บ้างว่า
เมื่อไรถนนแต่ละสายจะมาบรรจบพบกัน
และความรักนั้นจะมาสถิตย์แนบแน่นในดวงใจแห่งเรา...*
*...แล้วใครกันหนาจะเอ่ยขานได้ว่า
เมื่อใดกันเล่าที่วารวันจะหลับไหล
ในเมื่อราตรีกาลนั้นครองดวงใจเราไว้ทั้งดวง
ด้วยราตรีกาลอันหม่นมืดนั้นครองดวงใจเราไว้แล้วจนหมดสิ้น...*
16 กันยายน 2545 14:34 น.
*นก*กระ*ดาษ*
*...ณ ริมฝั่ง ของความ ไกลห่าง
ฝั่งคิดถึง เฝ้าทวงถาม ความคิดถึง
อยู่เงียบ ๆ ในหัวใจ อึงคนึง
เคยยินถึง ฝั่งโน้นไหน หรือไม่เคย
*...เพราะคิดถึง มิได้หมาย แค่คิดถึง
บางครั้งจึง เกินกว่า สามารถเอ่ย
บางคราวรู้ ในสิ่งซึ้ง ไม่เคยรู้เลย
หลายครั้งเคย เห็นความว่างเปล่า มีตัวตน
*...ประสาอะไร กับหัวใจเขา
ใจของเรา เดาใจเรา ยังสับสน
ตอบคิดถึง มาให้ถึง ให้อึงอล
ให้หนึ่งคน มีความหมาย
และหายใจ...*
หน้าส่วนตัว
741
