14 พฤศจิกายน 2545 10:26 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เช้าวันนี้ มีน้ำค้าง พร่างพราวทั่ว
เช้าวันนี้ มีหมอกหลัว แต่ฟ้าใส
เช้าวันนี้ มีนกร้อง ก้องพงไพร
แสงวันใหม่ จับยอดไม้ ไล่ไอเย็น
นกปรอทป่า พากันบิน ถลาร่อน
เกาะกิ่งคอน ร้องทายทัก ให้แลเห็น
บนกิ่งไม้ ลมพายพัด ไหวระเนน
สีเหลืองเด่น บนหัวฟู ดูแปลกตา
ไม่ห่างกัน บนต้นไม้ ลูกไทรดก
บ้างเขียวสด บ้างสุกแดง แฝงตามพุ่ม
นกน้อยใหญ่ จึงพากัน มาจิกรุม
กินให้คุ้ม ผลอร่อย คอยมานาน
เมื่อนกอิ่ม จึงพากัน บินลับหาย
ปรอทจากไป โพระดกบินมา พาสับสน
นกอิ่มท้อง คนอิ่มใจ ที่ได้ยล
แสนสุขล้น ชีวิตป่า พนาไพร
28 ตุลาคม 2545 10:12 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ฉันเป็นเพียงนักเดินเรือ
ที่กำลังท่องเรือเพื่อเรียนรู้โลกกว้าง
จุดหมายของพวกเรามักอยู่ที่ปลายฟ้า
ความสุขของฉันอยู่ที่การได้ค้นพบและเรียนรู้
ข้างหน้าอาจพบเกาะอันเปลี่ยวร้าง
หรือผ่านผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยภยันตราย
เมื่อพบผืนแผ่นดิน
ฉันก็จะทำแผนที่แล้วแล่นเรือไกลออกไป
ฉันกำลังต่อเติมแผนที่ที่โคลัมบัสได้ทำไว้ก่อนหน้านี้
ให้สมบูรณ์เพื่อคนรุ่นหลัง
ในยามค่ำคืนจันทร์กระจ่าง
วาฬยักษ์ใหญ่ใจดีมักโผขึ้นมาจากผืนน้ำไม่ห่างเรือ
แสงจันทร์นวลทำให้ฉันมองเห็นแววตาอันเปลี่ยวเหงา
มันร้องก้อง..
มันทำเช่นนั้นเพื่อสิ่งใดฉันมิอาจหยั่งรู้..หรือบางที
มันอยากขึ้นมาทักทายเรือใบที่กำลังแล่นไปอย่างโดดเดี่ยว
..สิ่งมีชีวิตต้องการเพื่อน
ในคืนไร้จันทร์ฉันชอบที่จะมองดูดาว
ฉันรักดาวทุกดวง
เพราะมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนักเดินเรือ
ฉันมักแหงนมองไปบนท้องฟ้า
แล้วจินตนาการเรื่องราวต่างๆไปตามความรู้สึก
บางคืน..ดาวบางดวงทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจ
ที่จะเขียนบทกวีพรรณาความรักของฉันกับใครคนหนึ่งให้ดาวฟัง
แล้วคืนต่อมาดาวดวงนั้นก็มักจะหายไปจากท้องฟ้า
ฉันคงลืมไปว่า..ดาวก็เป็นกวีที่มีหัวใจอ่อนไหว
ดาวคงไม่อยากฟังเรื่องราวความรักของฉันหรอก
..กลับมาเถอะดาว
16 ตุลาคม 2545 13:14 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เมื่อเกมเริ่ม
ทุกคนหวังที่จะเป็นผู้ชนะ
และฉันคือเต็งหนึ่งที่จะคว้าแชมป์
ฉันวิ่งนำมาตลอด
แต่แล้ว..สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเพียงเสี้ยวนาที
เมื่อเท้าสะดุดรั้วข้ามด่านสุดท้าย
ฉันล้มกลิ้งไปกับลู่วิ่ง...เหมือนฝันร้าย
เมื่อเกมกีฬาเสร็จสิ้นลง
ฉันกลับเข้าสู่เกมชีวิตที่ยังเผชิญอยู่มิจบสิ้น
เกมกีฬาสอนฉันให้รู้จักยอมรับความจริง
และเผื่อใจต่อความพ่ายแพ้
มันทำให้ฉันรู้ว่า..ไม่มีใครคือผู้ชนะตลอดกาล
ไม่ต่างกับเกมชีวิต
เมื่อเกมครั้งใหม่มาถึงและจบสิ้นลง
บางทีฉันอาจหัวเราะทั้งน้ำตากับโชคชะตาของตัวเอง
จากนั้นฉันจะเตรียมใจให้พร้อมเสมอสำหรับเกมต่อไป
เพราะฉันรู้ว่า..สักวันฉันจะเป็นผู้ชนะบ้าง
7 ตุลาคม 2545 11:41 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
เช้ามืดวันนั้นนานมากแล้ว
เพื่อนๆและเรา
ต่างนั่งเบียดชิดอยู่บนกระบะของรถที่เหมามาจากตัวเมือง
บนไหล่เขารถวิ่งไปอย่างระมัดระวัง
ยิ่งสูงอากาศยิ่งหนาว หนาวกว่าที่คิด
บนยอดเขาเรานั่งชมทะเลหมอกอย่างไม่รู้เบื่อ
บางครั้งมันปกคลุมจนมองไม่เห็นภูที่อยู่เบื้องหน้า
บางคราวมันจางหายจนเห็นดอยสูงเด่นชัด
ฉันเห็นเธอร้อยเรียงถ้อยคำลงบนสมุดบันทึกว่า
..ชีวิตเราบางคราวเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
..คลุมเครือไร้ทิศทาง วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรมิอาจหยั่งรู้
..ภาพของอนาคต
..อาจเป็นเพียงความพร่าเลือนเหมือนหมอก
..ฉันจะได้อิงไออุ่นจากเธอเช่นนี้อีกสักกี่ครั้ง
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน
บนถนนเส้นเดิม
ฉันกำลังขับรถลัดเลาะไปตามไหล่เขา
หมอกโรยตัวเป็นม่านบังทางอยู่เป็นระยะ มากบ้างน้อยบ้าง
บางครั้งเหมือนจมอยู่ในทะเลหมอก
แต่บางคราวหมอกจางจนมองเห็นเส้นทางสู่อดีตแจ่มชัด
กับข้อความในหน้ากระดาษที่เธอร้อยเรียงในวันนั้น
กับข้อความที่ยังสดใหม่ในความรู้สึก
..ฉันจะเก็บความงามของวันนี้ไว้ในความทรงจำ
..ฉันจะจำไออุ่นจากเธอตราบเท่านาน
24 กันยายน 2545 12:52 น.
นกน้ำ ไซบีเรีย
ฉันพบชายหนุ่มคนหนึ่ง
เขาครวญครางด้วยความเจ็บปวด
ด้วยพิษร้ายของผึ้งสองตัวต่อยเข้าที่ดวงตาทั้งสองข้าง
ฉันเคยอ่านบทกวี
หญิงสาวรำพึงว่า
ผึ้งที่ทำร้ายคน
ในไม่ช้าผึ้งเองก็จะตายไปเช่นกัน
สำหรับชายหนุ่ม
พิษรักแรงหึงที่เขาได้รับจากผึ้งทั้งสอง
มันเป็นบทเรียนที่แสนทรมาน
บางที
ชายหนุ่มอาจมองไม่เห็นรักแท้ไปตลอดชีวิต
หากโชคดีเยียวยาทัน
คงอีกนาน..กว่าเขาจะมองเห็นรักแท้
หน้าส่วนตัว
821
