13 ธันวาคม 2546 22:20 น.
พรระวี
ในกมลหม่นหมองของการจาก
คงเศร้ามากเมื่อไปห่างไกลเพื่อน
คงมีบ้างครั้งคราอาจมาเยือน
เพื่อย้ำเตือนความรักใคร่และไมตรี.
11 ธันวาคม 2546 12:18 น.
พรระวี
ฟากฝั่งฟ้าอันดามันที่ฝันถึง
ดอกไม้หนึ่งตรึงอุรามานานแสน
เปรียบประหนึ่งมาลัยในเมืองแมน
ร่วงสู่แดนโลกหล้ามาให้ชม
ระรวยรินกลิ่นบุหงาผกาทิพย์
ละลิ่วลิบกรุ่นขจรเกสรผสม
กลีบสกาวพราวไสวในพรายลม
พลิ้วพร่างพรมห้วงสวรรค์พรรณราย
ช่อบุหงาอันดามันทีฝันถึง
ยังแสนซึ้งใจอยู่มิรู้หาย
หากคู่เคียงกระถางไว้ข้างกาย
ประดับไว้อย่างนี้ชั่วนิรันดร์
มิยอมให้มาลีสีชืดหมอง
จะประคองบุหงาผกาสวรรค์
ร่วมดำรงคงคู่อยู่ด้วยกัน
ณ ถิ่นอันดามันตระการตา
แต่เมื่อตื่นหลับใหลในคืนหนาว
น้ำค้างพราวเปื้อนแสงจันทร์อันซีดปร่า
ภาพห้วงฝันเลือนหายจากสายตา
โอ้...บุหงาอันดามันฝัน....หรือจริง.
2 ธันวาคม 2546 21:18 น.
พรระวี
ยามวสันต์แสนหวานผ่านไปแล้ว
ดอกนมแมวหน้าบ้านเริ่มบานคลี่
ระรวยรินกลิ่นไกลทอดไมตรี
แก่คนที่อิ่มเอมเปรมอุรา
สดับเพลงเหมันต์อันหวามไหว
แสงสีสดสวยใสในโลกหล้า
ในสายลมกลิ่นรัญจวนมวลผกา
ริมปลายฟ้าเมฆส้มอมชมพู
สาลิกาขับขานประสานเสียง
สร้องสำเนียงสกุณาเพรียกหาคู่
ทั้งเกสรดอกไม้พรั่งพรายพรู
โปรยเรณูสู่เหมันต์อันรื่นรมย์
กลีบเบาบางลางเลือนเหมือนแพรแก้ว
คลี่คลุมแผ่วทิวป่าน่าสุขสม
ไหวระริกเห่กล่อมย้อมอารมณ์
แก่คนตรมดักดาน....แห่งบ้านนา.
หน้าส่วนตัว
1157
