13 กุมภาพันธ์ 2546 13:58 น.
พรระวี
แสนเสียดายคืนวันอันวาบหวาน
ล่วงเลยผ่านลับไปเกินไฝ่หา
เหลือเพียงรอยหม่นร้าวพราวน้ำตา
เปื้อนอุราทุรนร่างอย่างยับเยิน
ค่ำคืนนี้ฟ้าอับสิ้นสรรพแสง
แวมดาวแห่งสวรรค์พร่างมาห่างเหิน
ความเงียบเชียบรุมเร้าเหงาเหลือเกิน
ถูกหมางเมินเลือนไปไร้ไยดี
แม้วันแห่งความรักจักมาถึง
อารมย์ซึ้งเหือดหายไปไหนนี่
กุหลาบเอยสุดสวยช่วยฉันที
แย้มกลีบคลี่รองรับซับน้ำตา.
12 กุมภาพันธ์ 2546 23:29 น.
พรระวี
ร้อยอักษรน้อยบรรทัดคัดเลือกสรร
แทนมวลพันธ์ผกานานาสี
เป็นโซ่รักประคองคล้องฤดี
มอบพี่น้องผองกวีผู้ปรีชา
ณ วันแห่งความรักสลักแน่น
เป็นปึกแผ่นในเล่ห์เสน่หา
ให้ความรักซึ้งซาบอาบมนตรา
ไปจนกว่าชีวิตจะปลิดปลิว.
หน้าส่วนตัว
945
