26 มิถุนายน 2546 15:15 น.
พรระวี
วันเดือนปีคลี่ผ่านมานานแล้ว
แต่แสงแวววามวามของความฝัน
บทกวีลีลาคณานันต์
ที่ท่านสรรเสกสร้อยร้อยจำเรียง
ยังคงอยู่คู่ไทยไม่สิ้นสาย
แพรวประกายยลยินไม่สิ้นเสียง
ยามสดับขับร่ำเป็นสำเนียง
เสนาะเพียงเพลงทิพย์ลิบลอยมา
บรมครูอักษรกลอนตลาด
ผู้เปรื่องปราดเลอลักษณ์เป็นนักหนา
นามแห่งท่านกวีผู้ปรีชา
สุนทรภู่ คู่หล้าฟ่องฟ้าไทย
แก้วกวีสี่แผ่นดินศิลป์สยาม
บรรลือนามเลิศลบจบสมัย
วิญญาณทิพย์ในชั้นฟ้าสุราลัย
จงสถิตย์สถาพรในนิรันดร.
4 มิถุนายน 2546 18:35 น.
พรระวี
สายลมเย็นแผ่วผ่านลานโล่งกว้าง
สำผัสร่างคนหมองครองความเหงา
ยามอาทิตย์ลับลาฟ้าซึมเซา
ม่านสีเทาคลี่กางระหว่างวาร
กลั้นอารมณ์ขมร้าวคราววิบัติ
ถูกซ้ำซัดคล้ายกรรมตามล้างผลาญ
ต้องเจ็บปวดเรือนกายแทบวายปราณ
เซซังซานซ่อมร่างอย่างทุรน
ล่วงเวลานานเดือนที่เคลื่อนคล้อย
บาดแผลค่อยคลี่คลายหายสับสน
แม้ลำบากตรากตรำจำยอมทน
จนหลุดพ้นความพิการผ่านล่วงไป
กลับมาพักผ่อนกายในบ้านทุ่ง
อารมณ์พลุ่งพรูพรั่งความหวังใหม่
ที่เคยเลือนเพื่อนพ้องผองกลอนไทย
คงจะได้เยี่ยมเยือนเหมือนเคยมา.
หน้าส่วนตัว
1952
