14 กุมภาพันธ์ 2550 20:22 น.
มือ ไหม้พาย
เนคไทของลูกแม่ผูกให้
ก่อนเจ้าไปพากเพียรเรียนหนังสือ
กุมความรักแม่ไว้อยู่ในมือ
อีกข้างถือความฝันบรรจงเดิน
จึงแบกความห่วงใยไว้ในเป้
ยิ่งไกลยิ่งว้าเหว่ยิ่งห่างเหิน
และอาจคนแปลกหน้าพาลูกเผชิญ
ไปหลงเพลินเแสงสีศิวิไลซ์
ความหวังปนคราบเหงื่อเสื้อนิสิต
เจ้าคือนกตัวนิด ณ ฟ้าไหน
ที่หมู่เมฆลอยคว้างอยู่กลางใจ
ที่ความทุกข์ภายในไร้คนรู้
เคยเชื่อว่าความรักจักคุ้มครอง
ให้มนุษย์ทั้งผองดำรงอยู่
รักของแม่จะน้อมนำและค้ำชู
ลูกต้องสู้ไม่ยอมแพ้แม้ทุกข์ใด
ครั้นลูกก้าวเดินผิดพลาดคิดสั้น
ใจแม่นั้นดั่งนรกราวอกไหม้
ยังมิอิ่มรักทั่วเต็มหัวใจ
เจ้าก็จากแม่ไปไม่หวนคืน
ยังมิทันล่ำลาคำอาลัย
เจ้าก็พรากดวงใจแม่ไปแล้ว.
---------------------------------
ที่มา : นิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปี 4
กระโดดตึกค่าตัวตายในวันแห่งความรัก
หน้าส่วนตัว
1634
