26 ธันวาคม 2548 19:28 น.
มือ ไหม้พาย
กว่าจะเป็นเม็ดทรายแต่ละเม็ด
เหมือนดวงดาวถูกเด็ดมาประดิษฐ์
กว่าจะเป็นชีวิตหนึ่งชีวิต
ธรรมชาติรวมจิตเป็นหนึ่งใจ.
กว่าจะเป็นหยดน้ำแต่ละหยด
รวมเป็นคลื่นปรากฏความยิ่งใหญ่
กว่าจะรู้ที่เห็นนั้นเป็นภัย
บางชีพอาจต้องไร้เพื่อเรียนรู้.
กว่าจะลุกขึ้นมาจากการล้ม
ต้องรวมพลังสั่งสมเพื่อต่อสู้
กว่าจะนับความผิดคิดเป็นครู
อาจผ่านวันอดสูสุดทานทน.
กว่าจะซับน้ำตาจนเหือดแห้ง
กว่าหัวใจจะแกร่งขึ้นอีกหน
กว่าจะซึ้งคุณค่า "ความเป็นคน"
อาจปวดร้าวเจ็บจนจะขาดใจ.
กว่าจะรู้ชีวิตเหมือน "คลื่นกระทบฝั่ง"
บางใจอาจพ่ายพังเกินยั้งได้
กว่าจะก่อเกิดซึ่งหนึ่งต้นไม้
แดดลมฝนเจียระไนมาเนิ่นนาน.
เธอคือผู้ที่หัวใจไม่ยอมแพ้
สู้กระแสคลื่นในใจจนกล้าหาญ
ร้อนเพื่อหนาวร้าวเพื่อรู้ฤดูกาล
เมื่อพ้นผ่านเธอจะชนะมัน.
-------------------------------
แด่...365 วัน ซึนามิ
ไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าหัวใจจะแข็งแรงเหมือนเดิม...
10 ธันวาคม 2548 21:56 น.
มือ ไหม้พาย
มีเด็กน้อยกลุ่มหนึ่งนั่งริมฝั่งน้ำ
คุยขบขำยิ้มร่ามองฟ้าใส
ด้วยมือจะรังสรรค์วันต่อไป
รอเติบใหญ่เพื่อเติบแน่นเต็มแผ่นดิน.
นกน้อยเริ่มเรียนรู้
คอยเฝ้าดูการผกผิน
ผู้ใหญ่สอนให้บิน
เด็กจะบินตามเราไป.
มาเถอะเพื่อน! ได้เวลาออกมาเล่น
ร่วมกันออกความเห็นเล่นแบบไหน
จะฟังเสียงข้างมากจากความพอใจ
ด้วยเงื่อนไขร่วมด้วยและช่วยกัน.
สังคมอันกว้างใหญ่
เจริญได้ถ้าสร้างสรรค์
อำนาจในมือนั้น
จะมีค่าถ้าร่วมแรง.
เลือกเล่นแล้วเลือกสรรผู้นำกลุ่ม
ไว้คอยคุ้มครองไม่ให้ใครกลั่นแกล้ง
เลือกเอาสิ อยากได้ใครให้ชี้แจง
มอบตำแหน่งด้วยคิดสิทธิ์ทุกคน.
คือประชาธิปไตย
คือใช้สิทธิ์ด้วยเหตุผล
คือหน้าที่ประชาชน
คือทุกคนต้องช่วยกัน.
เด็กคนหนึ่ง อยากให้ตัวเป็นหัวหน้า
หยิบตุ๊กตา กล่องขนม กล่องของขวัญ
เร่เข้ามา แล้วหยิบเอาคนละอัน
เพียงเสียงนั้น โหวตให้ข้า อย่าลังเลใจ.
ทุจริตโดยบริสุทธิ์
ใครจะหยุดจะแก้ไข
อนาคตประชาธิปไตย
จะเติบโตเช่นไรไม่รู้เลย?.
........................
แด่...วันรัฐธรรมนูญ
๑๐ ธันวาฯ : ๗๓ ปีบนถนนประชาธิปไตย...
4 ธันวาคม 2548 21:59 น.
มือ ไหม้พาย
หัตถาพ่อโอบอุ้มคุ้มครองชาติ
ให้ทวยราษฎร์ร่มเย็นเป็นสุขศรี
พระเสโทหลั่งสายคล้ายนที
ชุบชีวีรากหญ้าประชาไทย.
รอยพระบาทยาตรานำหน้าลูก
พ่อฝังปลูกคุณธรรมนำวิสัย
ใจดวงน้อยตามรอยพ่อ หล่อหลอมใจ
ปณิธานยิ่งใหญ่เพื่อแผ่นดิน.
อาราธนาน้อมใจพระไตรรัตน์
แผ่พิพัฒน์ให้จอมราช ปราศทุกข์สิ้น
ขอพระชนม์พ้นกัลป์ขวัญธานินทร์
น้อมดวงจินต์ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ.
------------------------
๕ ธันวามหาราช
1 ธันวาคม 2548 11:45 น.
มือ ไหม้พาย
ริบบิ้นสีชมพูเธอรู้จัก
เมื่อวันที่ความรักได้เริ่มต้น
เพียงพบครั้งแรกของ คนสองคน
ก็ผลิดอกออกผลเป็นต้นรัก
ฮอร์โมนขี้เหงา เร้ารู้สึก
ลมหนาวของคืนดึก ก็หนาวหนัก
เพลงรักอึกทึกคึกคัก
เหมือนเธอนอนหนุนตักของอารมณ์.
..............................
รุ่งเช้าของความเหงาก้าวมาถึง
เธอหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งขื่นขม
บนเตียงว้างร้างไร้ ใจทุกข์ตรม
เธอร้องห่มร้องไห้ ไร้คนฟัง.
ดอกกุหลาบสีแดงแล้งน้ำเลี้ยง
ความรักคือความเสี่ยง การผิดหวัง
เธอคือเหยื่อความใคร่ ไม่จริงจัง
เหมือนหัวใจพ่ายพัง ดั่งธุลี
ความเจ็บปวดรวดร้าว คือข่าวร้าย
แต่ที่เจ็บจวนตาย คือข่าวนี่
เธอผู้ป่วยรายใหม่ เอชไอวี
ที่ยังอยู่วันนี้ก็เหมือนตาย.
...............................
ถึงทางตันชีวิต -เธอคิดสั้น
การอยู่ไปวันวัน ไร้ความหมาย
เธอไม่รู้ ยังมีคนอีกมากมาย
ที่โชคร้าย แต่ว่าใจไม่ยอมแพ้.
ริบบิ้นสีแดง คือน้ำใจ
คือสายใย แบ่งปันอันแน่วแน่
คือมิตรภาพ กำลังใจไม่ผันแปร
คือรักแท้ จากห้วงแห่งดวงใจ.
...............................
แด่...วันเอดส์โลก
ขอความรักจงเป็นภูมิต้านทานแก่โลกใบนี้
หน้าส่วนตัว
1806
