คิดถึงมากใจเจียนขาดรอนรอน ต้องคอยซ่อนเก็บอาการไม่ให้เห็น อยากพบหน้าทั้งไม่มีเหตุจำเป็น ช่างอยากเย็นสุดจะหานห้ามหักใจ ยามไม่เห็นก็ใฝ่เฝ้าประหวัดถึง ใจรำพึงรนร้อนเธออยู่ไหน พอได้รู้ว่าเราอยู่ไม่ไกล ฝืนนิ่งไปได้ไม่นานก็พ่ายใจ หาข้ออ้างมากมายเพื่อพบเธอ ขอเพียงเจอแม้สักครู่ก็ยังไหว เสี้ยวสบตากลับสะท้านถึงทรวงใน แต่ต้องจำเผยไปอย่างเฉยชา เดินหาเพื่อนและใครอื่นไม่เหลือเลย จำต้องเกยมาหาเธอนั่นปากว่า ทำเป็นเหมือนไม่ตั้งใจหากต้องมา ใต้ฉากหน้าหวานซ่านใจเป็นนักนา อยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นาน อยากจะขานเรียกเธออย่างคะขา แต่ก็กลัวหากเธอรู้และบอกลา เลยไม่กล้าจะแสดงต้องแสร้งไป เสก้มลงอ่านหนังสืออยู่หน้าเดิม คอยแอบเติมบันทึกทุกเสี้ยวเธอไว้ ทั้งภาพเสียงกลิ่นอายซับในใจ สุดหวั่นไหวเมื่อเห็นเธอข้างกาย แม้คนมากหลายหลากก็ไม่หวั่น แค่ที่นั่นมีเธอไม่ห่างหาย ฉันก็พร้อมจะไปหาทั้งใจกาย หวังไม่วายว่าเธอคง... อยากพบกัน...
หน้าส่วนตัว
1417
กุลสตรีแท้จริงนั้นยากยิ่ง
ต้องคอยนิ่งแม้นข้างในสุดสั่นไหว
ยามสบตาทีไรใจแกว่งไกว
ต้องซ่อนไว้ไม่อาจเผยออกมา
ค่าล้ำเพียงสุวรรณ ณ แดนฝันสถิตย์นนท์ จงอาทฤตมนต์ แห่งจำนงแดแสดง ๒ วอนจันทร์..ขอใจ..บันดาลไป..ให้ดั่งฝัน..ทุกอักษรร้อยเรียงกลั่นจากใจ เพื่อส่งไปให้เธอได้รับรู้ จับหัวใจสองเรามาเคียงคู่ ให้รักเราคงอยู่ตราบนิรันดร์วันพุธที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2555, บ่าย 4โมง 18นาที
จรดแนบตรึงติดในคำนึง
เฝ้ากระหวัดหวนถึงไม่จางหาย
จินต์สัมผัสแจ่มชัดกลางความดาย
กรโอบกายดุจเจ้าโอบกอดใจ...
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทุกข์ระทม สุดขื่นขมฝืนยิ้มรับข่มเอาไว้ กัดฟันสู้แม้นน้ำตาหลั่งย้อมใจ ไม่ว่าใครก็อย่าได้แตะต้องมัน
